ช่วงนี้หน่วงๆมากเลยค่ะ เวลาดาวน์มันก็ดิ่งจนแทบลุกขึ้นมาไม่ได้ เวลาร้องไห้ก็ร้องไห้ไม่หยุด กลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้เลย บอกตัวเองตลอดว่าต้องเข้มแข็งนะ ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่มีใครอยากเข้าใกล้หรอก คนอื่นเขาก็อยากเข้าใกล้กับคนที่ร่าเริง แจ่มใส เฮฮา แต่เราทำไม่ได้จริงๆ ความเป็นตัวของตัวเองมันโดนบางสิ่งครอบงำไปแล้ว ตอนนี้สภาพจิตใจเราอ่อนแอมากๆ ถ้ามีอะไรเล็กๆมาสะกิด นี่ก็จะดิ่งไม่หยุดเลย ตอนนี้คำว่า "ไม่ต้องมีเราตรงนั้น คงไม่เป็นไร" มันวนเวียนอยู่ในหัวไม่รู้จบเลยค่ะ เหมือนเราไม่สำคัญอีกแล้ว เราได้แต่โทษตัวเองและก็คิดตลอดเลยว่า เรามันก็มีค่าได้แค่นี้แหละ ยิ่งเวลาเข้าเรียนแล้วรู้สึกแบบนี้ บอกตรงๆเลยว่าเรียนต่อไม่ไหวเลยค่ะ มันจุกอยู่ในอก สติเตลิดเปิดเปิงไปหมดเลย เราเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่อ่อนไหว ต้องการความใส่ใจและ ต้องการแค่คนอยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่อยากทำให้คนข้างๆลำบากใจ มีวิธีจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงบ้างคะ และมีวิธีไหนทำให้เรากลับมาเข้มแข็งและลุกขึ้นสู้ได้อีกหรือเปล่าคะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำล่วงหน้านะคะ

ปล. ไม่เคยมีปัญหาเรื่องครอบครัวเลยค่ะ