จริงๆแล้วการเลี้ยงลูกด้วยตัวเองนั้นเหนื่อยมาก ถ้าไม่มีใครคอยช่วย บางครั้งถึงกับหลอนลูกตัวเองหรือบวกกับภาวะซึมเศร้าหนักเข้าไปอีกก็มี ที่พูดคือ ก็ไม่มีใครอื่น พ่อแม่เรา พ่อแม่สามีก็จบ แต่ก็ไม่จบสวยเสมอไป เพราะบางครั้งนั้น การที่ขึ้นชื่อว่าย่า หรือแม่ของสามีนั้นที่เค้าอาสามาเลี้ยงลูกให้ และใช้คำพูดว่าอยากให้เราได้ทำงาน ได้เที่ยว ไม่ต้องจมอยู่กับความเครียด เลี้ยงแต่ลูกอย่างเดียว การกระทำกับคำพูดมันตรงกันจริงหรือ

ก่อนอื่นต้องบอกว่า ลูกของเราพึ่งคลอดได้ไม่ถึง15 วันนะคะ ตอนนี้แม่สามี(ย่า) เอาหลานไปเลี้ยงไว้ในห้องตัวเองทั้งวันทั้งคืน แล้วนั่งนอนเฝ้าไม่ห่าง เปิดแอร์ให้หลานทั้งวันทั้งคืน งานบ้านไม่ทำ งานจะหนักหรือเบา ให้เราทำหมด ทั้งที่ก่อนคลอดเราก็ทำเยอะน่ะ ยิ่งช่วงนี้เราเจ็บแผล เพราะเราคลอดโดยการผ่าคลอดบล๊อกหลัง ใช้เราทำนั่นนี่ เช่น ยกขยะไปทิ้ง แล้วขยะถังใหญ่มาก ทิ้งกันจนแน่นแล้ว มันหนัก หมอสั่งห้าม ภายใน 1 เดือน อย่ายกเกิน 5 โล อย่าพึ่งขับรถ พอเราทำอะไรชักช้า ไม่ทันใจ ก็บ่นๆๆ ทำเป็นจับไม้กวาด มากวาดบ้านแล้ว เอาไม้กวาดมากวาดโดนเรา เราก็เงียบ เค้าก็พูดประชดอีก ว่าอยู่ได้ไงบ้านช่องรกๆ ใครไปใครมาเค้าจะว่าเอาได้ ฯลฯ

บางทีเรากลับมาคิด ว่าควรน้อยใจ หรือดีใจ วันทั้งวันไม่ได้อุ้มลูก นมเจ็บแค่ไหนก็ต้องฝืนปั๊ม แม่สามีก็เชียร์ให้กินนมผงลูกเลยไม่ได้เข้าเต้า จนเราตกลงใจคิดว่าช่างมันเถอะ เค้าคือคนที่เลี้ยงสามีเรามาก่อน จนเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ เป็นคนดีและคนเก่ง เราคิดในทางบวกว่าหลานคงโตขึ้นมาเหมือนพ่อเค้านะแหละ

แต่สุดท้ายมีคำถาม ถามแม่หว่า การที่ย่า(แม่สามี) เลี้ยงตลอด เด็กจะติดย่ามากกว่าแม่มั้ย เค้าจะเป็นยังไงเมื่อโต หรืออะไรยังไง ช่วยมาตอบกัน ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าเลยนะคะ