สวัสดีค่ะเราอายุ14ปีค่ะเราอยากรู้ว่าอาการของเรามันมีโอกาสเป็นอาการทางจิตไหม อาการของเราคือ.....
เวลาเราอยู่กับเพื่อนเราจะเป็นค่อยข้างยิ้มง่ายแต่พอเรากลับหอ(เราเป็นเด็กตจว.เลยมาอยุ่หอคนเดียว)มานั่งนิ่งๆเงียบๆซัก5นาทีน้ำตาก็จะไหลพรากเเบบไม่มีเหตุผล ตอนเริ่มร้องในหัวจะโล่งมากๆ ตอนร้องจบเราพยายามคิดว่าเราร้องไห้ทำไม แต่ก็ไม่เจอเหตุผลค่ะ เราร้องไห้บ่อยมากค่ะเเทบจะทุกวันเลย เราบ่นอะไรต่อมิอะไรออกมามากมายตอนร้องไห้ทั้งๆที่เราคิดว่าเราไม่ได้คิดอะไรเลยเราบ่นออกมาเรื่อยๆเราจะได้ว่าเราพูดเรื่องเดิมๆซ้ำๆตอนร้องไห้ เเต่เราจะจำได้ไม่หมดทุกครั้ง ครั้งล่าสุดเราเลยลองอัดเสียงตัวเอง เราก็ตกใจว่าทำไมตอนนั้นเราเศร้าได้ขนาดนั้น เเต่ที่บ่นหลักๆคือ เรื่องครอบครัว  ประมาณว่าเหนื่อยที่พวกเขาคาดหวัง อยากให้เขาสนใจมากกว่านี้ ตอนป่วยก็มาหาหน่อยก็ได้นะ (ตอนเราป่วยเราไปรพ.คนเดียวค่ะ พวกเขาบอกเขาไม่ว่างมาหาเเทบจะทุกครั้ง) ทำไมทำเหมือนหนูเป็นภาระ  ทำไมๆๆๆๆๆคำว่าทำไม มันวนอยู่ในหัวตลอดซ้ำๆ เเล้วเราก็พูดออกมาว่า"ไม่อยากอยู่เเล้ว" เเต่พอเราเริ่มหลุดออกมาจากการคิดแบบดิ่งลง เราก็จะใช้ชีวิตต่อเเบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น เเต่เรื่องเเฟนตัดทิ้งได้เลยนะคะทางบ้านไม่ให้มีค่ะ คือเรารู้สึกเหนื่อยกับชีวิตประมาณนั้นค่ะเเต่เราอายุเเค่14เองนะคะ ทำไมเราอยากตายตั้งเเต่ตอนนี้ เรากลัว กลัวว่าวันนึงถ้าเราคิดเเบบนี้ไปเรื่อยๆเเล้วเราคิดสั้นฆ่าตัวตายจริงๆ  (เเล้วเราไม่มีใครที่จะโทรไปร้องไห้หรือร้องไห้ใส่ได้เเบบสบายใจเลย) เราควรทำยังไงคะ ควรไปหาจิตเเพทย์ไหมเเต่เราก็ไม่กล้าให้เเม่พาไปอยู่ดี  หรือเราควรทำยังไง ช่วยเเนะนำหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ