เราเป็นอาการ homesick นี้มาได้สัก 4-5 เดือน ตั้งเเต่ โรงเรียนเริ่มเปิดหลังโควิดค่ะ ด้วยความมาเรียนที่ต่างจังหวัดคิดถึงบ้านมากค่ะ อยากโทรไปหาเเม่มาก เเต่กลัวโทรไปเเล้วเผลอร้องไห้ โดยส่วนตัวเป็นคนที่มีพื้นฐานทางอารมณ์ไม่ดีอยู่เเล้วค่ะ เก็บกดด้วย ไปอ่านกระทู้อื่นๆที่เเก้อาการนี้ ก็ทำเเล้วน่าเบื่อมากๆค่ะ เเอบ
ร้องไห้ในห้องน้ำบ่อยมาก อยากร้องไห้เเบบดังๆออกมา เเต่เราอยู่บ้านกับญาติเเละพี่สาวเเท้ๆ 1 คนค่ะ เราเเละพี่สนิทกันมากเเต่เราไม่กล้าบอกพี่ค่ะ เพราะเราอายุเเค่ 12  พี่เราอายุ 14  พี่เรามาอยู่ก่อนเรา1ปียังอยู่ได้ เราอยู่เเค่ 4-5 เดือน ยังทนไม่ได้ ครอบครัวเทียวมาหาอยู่ 3 ครั้ง ใน 4-5 เดือนนี้ค่ะ พอครอบครัวมาเราดีใจมาก เเต่มาหาเราได้เเค่ 2-3 วัน พอครอบครัวกลับบ้านไป ไม่ถึง 1 ชม. เราเสียใจมากเลยค่ะร้องไห้ฟูมฟายเเต่ไม่ทีใครรู้ มีเเต่เพื่อนที่รู้เรื่องพวกนี้ค่ะ มีเเต่เพื่อนที่รู้เพราะเราปรึกษาเพื่อนตลอด เเต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก หลายกระทู้บอกให้ลองไปเที่ยวห้าง,หรือลองเดินทางกลับบ้าน. เเต่เราอายุเเค่ 12 น่ะค่ะ ทำอะไรไม่ได้มาก ที่บ้านญาติเขาก็เอ็นดูเรานะคะ เเต่ว่าเราเป็นเด็กหัวดื้อ มีความคิดเป็นของตัวเองสูง ไม่ชอบมีใครมาบังคับ เราเลยควบคุมอารมณ์ที่จะอยากอธิบายในมุมมองของคนรุ่นใหม่ค่ะ เพราะญาติเขาเป็นคนหัวโบราณ เเละเขาไม่รู้ว่าเรามีพื้นฐานทางอารมณ์ที่ไม่ได้เรื่องเลย เเละไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นเเบบนี้เลยนอกจากเพื่อน เลยเก็บกดมากค่ะ เเค่รอวันปิดเทอมเเค่นั้นค่ะ เเต่เราทรมานมาก  ทำยังไงดีคะ ที่เด็กอย่างเราสามารถทำได้ เพื่อเเก้ HOMESICK