สวัสดีค่ะทุกคนตอนนี้เรากำลังเรียนไฮสคูลอยู่ที่นิวซีเเลนด์ค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อสองเดือนที่เเล้วเราได้ไปเจอทุนหนึ่งมาซึ่งเป็นทุนครึ่งราคาของ รร ที่นิวซีเเลนด์เราดีใจมาก รีบสมัครรีบเขียนเรียงความ สัมภาษณ์ จนในที่สุดก็ได้ทุนนี้มา ตอนนั้นนอนไม่ค่อยหลับ ตื่นเต้นตลอดเวลา ดีใจมากถึงมากที่สุด เราออกจาก รร ที่ไทยที่เรียนอยู่มาเที่ยวเเละอยู่กับครอบครัว1เดือน ใกล้วันเดินทางขึ้นมาเรื่อยๆ มันก็เริ่มว่างเปล่า ใจหาย เเละเศร้าซึ่งก็ยังไม่คิดอะไรมาก พอวันเดินทางมาถึง ยืนกอดเเม่ กอดยายร้องไห้ที่สนามบิน เเต่ก็พยายามทำตัวให้เข้มเเข็ง....มาถึงนิวซีเเลนด์จนได้ เรามาถึงตอนสี่โมงเย็นเเล้ว คืนเเรกผ่านไปได้ไม่สวยเลยนอนไม่หลับจนร้องไห้ ไม่รู้ทำไมเเต่จิตใจเราบอบบางมาก วันรุ่งขึ้นเปิดเทอมวันเเรกได้เจอครูดี บัดดี้ที่ดี เพื่อนดีเเต่ถึงยังไงสังคมที่นี่ก็ไม่เหมือนบ้านเรา เพื่อนก็ไม่ได้เทคเเคร์กันมากเท่าไหร เเต่ถ้าพูดถึงภาพรวมขอโรงเรียนเเล้วมันก็ไม่ได้ต่างจากที่ไทยมากมาย ไม่ได้ตื่นเต้นกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า อาจเพราะเราก็ผ่านโลกมาเยอะ มาหลายประเทศเเล้ว คืนที่สองผ่านไปได้ไม่สวยเช่นเคยร้องไห้ก่อนนอนหนักมาก มันยาวนานมาก เเต่ก็ยังไม่รู้ตัวว่าเราเป็นโฮมซิก พอวันที่สามเราร้องไห้ตอนเช้า ตอนไปโรงเรียนก็ไม่มีสติ เหม่อลอยน้ำตาคลอตลอดเวลา เเม้ว่าจะทำกิจกรรมอยูก็ตาม กินข้าวน้อยลงมาก ไม่อยากกินอะไรเยอะเหมือนก่อน ไม่กระตือรือร้นในการเรียนเหมือนเคยเราก็โทรคุยกับเเม่กับคนที่บ้านทุกคนก็ช่วยเราเต็มที่ เเนะนำให้หาอะไรทำบลาๆ เเต่สุดท้ายเราก็คิดได้ว่าปัจจัยรอบข้างมันคงเเค่ส่วนหนึ่ง เเต่สุดท้ายมันก็อยู่ที่ตัวเองนี่เเหละ... หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างช้าๆ ด้วยความทรมานถึงจะพยายามสู้เเละเข้มเเข็งกับตัวเองเเล้วก้ตาม บางวันเราคิดว่ามันคงหายเเล้วเพราะเราไม่ได้ร้องไห้เเล้ว เเต่พอมีคนมาสะกิดดดนจุดเท่านั้นเเหละโฮเลย เหมือนมันยังอยู่ในจิตใต้สำนึกลึกๆของเราอยู่ เเต่เราก็ค่อยๆเข้มเเข็งขึ้นทีละน้อย วันนี้นับเป็นวันที่เจ็ดเเล้วที่อยู่มา ร้องไห้น้อยลงกว่าวันเเรกๆจนเเทบไม่ร้อง เรารู้สึกว่าที่ไม่ร้องไม่ใช่เพราะเข้มเเข็งขึ้นหรือไร เเต่เพราะปลงกับชีวิตเหมือนสมองมันสั่งให้ฝืนเเละอยู่ให้ได้ ถ้าถามว่าเราอยากทำอะไรมากที่สุดสมองเราคงตอบว่าอยากกลับมาตั้งใจเรียนเหมือนตอนอยู่ไทย เเต่ถ้าถามใจเรามันคงตอบว่าอยากกลับบ้าน กลับไปกอดพ่อกอดเเม่กอดทุกคน.....เราคิดว่าเท่าที่อยู่มาในอาทิตย์เเรกทุกๆสิ่งไม่ได้ตื่นเต้นเเละงดงามเหมือนที่เราคิด เเล้วสมมติว่าถ้าอยู่ต่อไปจนครบปียังคงไม่ได้ตื่นเต้นเเละสุขใจกับอะไร เราก็คงเลือกที่จะกลับไปเรียนที่ไทยเเล้ว เพราะที่ๆเราจากมาก็ไม่ได้เเย่ ค่าเทอมก็ถือว่าสูงพอสมควร เเละที่สำคัญก็คือมีความสุขกับครอบครัวของเราจริงๆ ครอบครัวเราก็คิดว่าอย่างนั้นเเละสนับสนุนเช่นกันว่าถ้าอยู่ไปครบปีเเล้วตัดสินใจเเบบนี้ก็กลับมาเถอะ มาอยู่เเบบบมีความสุขจะดีกว่า