คือ​ จขกท.​ ตอนนี้ขึ้นมหาลัยเเล้วค่ะ​ รู้สึกว่าตัวเองเครียดเเละควบคุมความคิดไม่ได้​ คือ​ ชอบคิดว่ามีคนจ้องมองจับผิดตลอดเวลา​ ทำให้เราไม่กล้าทำอะไร พอทำอะไรผิดนิดผิดหน่อยก็จะคิดว่ามีคนเห็นตลอด​ เเละโทษตัวเอง​ เหมือนไม่อยากดูโง่​ ดูเอ๋อ​ ในสายตาคนอื่น​ เวลาคุยก็ไม่กล้าสบตา​ เพราะเวลาสบตาปุ๊ปเราจะพูดไม่รู้เรื่อง​ตะกุกตะกัก​ จนกลัวทำให้เพื่อนรู้สึกอึดอัดไปด้วย​ เราเลยพูดน้อยมาก​ ตอนนี้ก็มีเพื่อนอยู่ไม่กี่คนเรายิ่งรู้สึกเเย่เข้าไปอีก​ เราพยายามหาเรื่องชวนคุยเเล้ว​ เเต่มันก็ไม่รู้จะพูดจะคุยอะไรอยู่ดี​ กลับหอก็อยู่เเต่ในห้อง​ ชีวิตก็วนลูปอยู่เเค่นั้น​ จนเราเบื่อมากๆ​ ไปไหนมาไหนส่วนใหญ่ก็ไปคนเดียว​ตลอด​ จนเราชินกับการอยู่คนเดียวไปแล้ว​ เราพยายามปรับตัวเข้าสังคมนะ​ พยายามหักดิบตัวเองเข้าชมรม(เกี่ยวกับการพูด)​ สรุปก็ทำให้เครียดกว่าเดิม​ เราหนีปัญหาบ่อยมาก​ บอกติดนู่นติดนี่ตลอด​ เพราะเราไม่อยากเจอคน​ ไม่อยากเเสดงความคิดเห็น​ กลัวมันออกมาไม่ดี​ ไม่อยากพูด​ จนเราต้องออกจากชมรมไปเลย​ เวลาที่เรามีเรียนเราก็จะเครียดว่าอาจารย์จะถามเรา  เเล้วเราตอบไม่ได้​ เเล้วจะทำให้เพื่อนๆอึดอัด​ คือกลัวทุกอย่างที่ต้องมีคนมองเยอะๆ​ รวมถึงสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นด้วย​ เครียดจนนอนไม่หลับ​ เครียดล่วงหน้าเป็นอาทิตย์​ ตอนเช้าคือต้องมีเรื่องนึงให้เครียดเหมือนมันต้องสรรหาเรื่องให้เราคิดมากให้ได้​ จนตอนนี้เหนื่อย​  รู้สึกตัวเองไร้ค่ามาก​ เราเหมือนอยู่ไปวันๆ​ ไม่มี​เป้าหมายอะไรเลย​ มันเหนื่อยกับตัวเองมาก​ เราพยายามหาอย่างอื่นทำนะ​ เเต่เราก็อยู่เเต่หน้าคอมไปวันๆ​ ไม่รู้จะไปไหน​ ​อาการนี้มันเป็นมานานเเล้ว​ ตั้งเเต่มัธยม​ เราไม่กล้าปรึกษาใคร​ เพราะครอบครัวเราก็เป็นคนคิดมาก​ เเละเครียดเหมือนกัน​ เเต่เราเป็นคนที่ให้คำปรึกษาคนบ่อยมาก​ โดยเฉพาะเพื่อนเก่าๆ​ มีคนระบายใส่เราตลอด​ เราเป็นผู้ฟังตลอด​ เเต่พอถึงปัญหาเรา​ เราไม่อยากเล่าให้ใครฟังเลย​ ไม่อยากเอาความทุกข์ไปให้เค้าเเบก​ จนบางครั้งหลังที่วางสายจากเพื่อนที่มาปรึกษาเรา​ เราโฮ​อัตโนมัติเลย​  ไม่รู้เป็นเพราะอะไร​ จนตอนนี้เราเลยอยากรู้ว่าอาการที่เราเป็นอยู่มันเข้าข่ายมั๊ยหรือเราเเค่กลัวเเละไม่กล้าเผชิญหน้าไปเอง​ ตอนนี้พยายามคิดบวกมากๆ​ เรามีศิลปินคนนึงที่เราชอบเค้าช่วยเราได้มากๆ​ เเต่บางทีเราก็ควบคุมความคิดไม่ได้​  ทรมาณ​ บางที่อยากนอนไปเลย​ ไม่ต้องตื่นขึ้นมาปวดหัวเเละเครียด เหนื่อยย 😭