เรากลัวการเข้าสังคมค่ะ เรากลัวผู้คน เวลาเราทำอะไรเรารู้สึกว่ามีคนมองหรือจ้องจับผิดเราตลอดเวลา 

เวลามีคนมาถามคำถามเรา เราจะหลบสายตาตลอด+วิตกกังวล เเล้วจะตอบตะกุกตะกักเสมอ เเละพูดค่อยไม่รู้เรื่อง

เพราะสาเหตุนี้เราเลยไม่ค่อยชอบพูดกับใครหรือคุยกับใคร เพราะเรากลัวคนอื่นอึดอัด เเละไม่ชอบค่ะ เรามีเพื่อนน้อยมาก 

หอในที่พักอยู่ก็อยู่กับคนที่ไม่รู้จักเกือบทุกๆปี เรารู้สึกอึดอัดมากๆ เพราะ มนุษย์สัมพันธ์เราไม่ดี เราไม่รู้จะทำตัวยังไง 

เวลามีคลาสเรียนก็จะวิตกกังวล กลัวโดนอาจารย์ถาม เเล้วตอบไม่ได้ ตอบผิด กลัวอายคนอื่น เราจะเครียดมาก เเละเครียดก่อนวันที่จะมีคลาสเสมอ

รวมถึงการพรีเซ้นงาน ถึงเเม้ว่าเราจะเตรียมการพูดมาดีเเค่ไหน ท่องมาเยอะเพียงใด เเต่พอมาถึงหน้างามก็ล้มเหลวทุกที 

ด้วยเหตุนี้ ส่งผลทำให้เรานอนหลับๆตื่นๆ เพราะกังวล ปวดท้อง ปวดหัว ไม่อยากทานข้าว ไม่อยากทำอะไรเลย อยากนอนตลอดเวลา

เราหาตัวเองไม่เจอ ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร คณะที่เราเรียนเราก็เรียนไปเรื่อยๆ อดทนเรียนไปทุกวันๆ เอาตัวรอดๆไปวันๆ มองไม่เห็นอนาคต

เพราะความกลัวเเละวิตกเหล่านี้ ทำให้เรารู้สึกเหนื่อยเเละเบื่อค่ะ ที่ต้องตื่นมาเจออะไรอย่างงี้ทุกวัน คิดอะไรเเบบนี้ทุกๆวัน 

เราพยายามอดทนมาหลายปี คิดว่าเดี๋ยวมันก็ชิน เดี๋ยวมันก็กล้าเอง เเต่ไม่ก็ไม่ประสบผลค่ะ เรายิ่งอยู่เรายิ่งเกลียดตัวเอง 

ทั้งหมดนี้เราเเค่อยากจะมาระบายความในใจให้ฟัง  เราไม่รู้จะไปบอกใคร พ่อเเม่เราก็ไม่กล้าพูดเพราะกลัวท่านกังวล 

ในหัวเราอยากตะโกนบอกให้คนช่วย เเละเข้าใจเรา เเต่ก็ทำได้เเค่เงียบเเละอดทนเอา เราไม่อยากเป็นภาระให้คนอื่นค่ะ 

เราร้องไห้จนเราเหนื่อยที่จะร้องเเล้วค่ะ มันมีเเต่ความรู้สึกชินชา เเละ ว่างเปล่า

ไม่ว่ายังไง ขอบคุณที่รับฟังมาถึงตรงนี้นะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ ..