เรื่อง โต๊ะจีน
บทประพันธ์ นัฐนันท์ - เหมหิรัญญ์
..........................................................................................................................................................
ผมนั่งมองคู่บ่าวสาวที่อยู่บนเวที กำลังกล่าวคำอะไรบางอย่าง อย่างหวานชื่น ท่ามกลางแขกเหรื่อที่มางานกันมากมาย ใจจริงผมไม่อยากมาหรอกแต่ติดที่เจ้าบ่าวเป็นเพื่อนสนิทของผมสมัยประถม ทำให้ผมไม่สามารถผิดสัญญากับมันได้ ผมมองดูแขกที่มางานผมแทบจะไม่รู้จักใครเลย เพื่อนๆสมัยประถมก็แทบไม่มี มีแต่แต่ผมเพียงคนเดียว ความโดดเดี่ยวทำให้ผมนั่งหงอย รอเจ้าบ่าวเจ้าสาวลงจากเวทีและมาถ่ายรูป ผมจะได้ขอตัวกลับ เพราะพรุ่งนี้มีงานเช้า อาจจะไม่สะดวกอยู่งานจนดึกดื่นค่ำมืด ผมนั่งเหมือนหมาหงอยอยู่บนโต๊ะจีนเพียงคนเดียว สายตาหลายคู่เหมือนจะแอบจ้องมองผมอยู่ นานเท่าใดไม่รู้ ผมรู้สึกเหมือนมีใครมาสะกิดผม ผมหันไปมองเห็นชายแก่ผมรุงรังท่าทางสกปรก มาขอนั่งด้วย ผมพยักหน้า ก็ดีอย่างน้อยก็มีคนมานั่งด้วย ดีกว่านั่งคนเดียว ชายแก่คนนั้นหย่อนก้นลงเหมือนคนเมา ผมได้กลิ่นสาปจากตัวของแก เหม็นเหมือนซากศพ สภาพของแกดูไม่ได้ ผมเห็นใครหลายคนจ้องมาที่โต๊ะของผม ผมไม่กล้าทำท่าขยะแขยงแม้จะรู้สึกแบบนั้นก็ตาม ผมได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่ ไอ้เจ้าบ่าวมันจะลงมาซักที ผมแทบจะไม่ได้ฟังหรอกว่าบนเวทีเขาประกาศอะไร ชายแก่คนนั้นยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มพลางหันมาทางผม “มาคนเดียวหรอพ่อหนุ่ม” ชายแก่เอ่ยถามผมเสียงแบบคนเมา “ครับ” ผมได้แต่ตอบแบบนั้นออกไป เพราะไม่อยากคุยกับแกเท่าใดนัก “ไม่กลัวหรอ” ชายแก่ทำผมขนลุก เสียงแกเย็นยะเยือก “ทำไมต้องกลัวครับ” ผมตอบไปตามความจริง แกกระดกเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง “ผีนะสิ มาคนเดียวระวังเจอผี” ชายแก่คนนั้นหัวเราะเบาๆแต่เป็นการหัวเราะที่น่ากลัว ผมอยากจะกระโดดถีบให้หงายเลยหากไม่ติดว่าจะมีคน โพสต์ภาพลงเฟสบุ๊ค ประจานผม “ไม่กลัว ผีไม่มีจริงหรอก” ผมตอบอย่างเหลืออด ชายแก่ยิ้มเยาะๆ “ดีแล้ว ที่ไม่กลัว” ชายแก่หันมองผม ก่อนจะหันหัวหมุนรอบให้ผมเห็น ผมตาค้าง อ้าปากหวอด้วยความกลัวสุดขีด “ผะผะ ผี” ผมเกร็งไปทั้งตัว ไม่คิดว่าจะมาเจอผีในงานแต่งงานแบบนี้ ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่นั่งนิ่งแม้อยากจะลุกวิ่งหนีก็ตาม “กลัวมั้ยแบบนี้” ผมร้องไม่ออกแม้อยากจะแหกปากก็ตามที ชายแก่คนนั้นค่อยๆหันหน้ากลับมาทางผมและแสยะยิ้ม เสียงบนเวทีพูดอะไรผมแทบจะไม่ได้ฟัง แต่คนบนเวทีร้องไห้คร่ำครวญ ไม่มีใครรู้เลยว่าผมกำลังเจอผี ให้ตายซิ ทำไมไม่มีคนช่วยผม เสียงเจ้าบ่าวบนเวที เอ่ยเสียงสั่นเครือด้วยความเศร้า “รู้มั้ยครับ ทำไมผมถึงเว้นโต๊ะจีนโต๊ะนั้นไว้ ไม่ให้แขกคนอื่นนั่ง” แขกทุกคนหันไปทางโต๊ะจีนที่ว่างอยู่ “ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ที่วันนี้เพื่อนสนิทของผมโดนรถชนตายก่อนจะเดินทางมาถึงงานแต่งผม” ผมได้ยินเสียงบนเวทีพูดขึ้นในขณะที่ตัวผมแข็งทื่อ “ผมจึงอยากเว้นว่างไว้ให้เขามางานผม” เท่านั้นแหระความรู้สึกนึกคิดของผมก็กระจ่าง ชายแก่คนนั้นยิ้มนิดๆ “ตาก็แค่จะมาบอก” ชายแก่หัวเราะฮิฮิ ผมเพิ่งจะเข้าใจคำว่า ผีเห็นผีก็วันนี้นี่เอง
เรื่องสั้นหักมุม "โต๊ะจีน"
บทประพันธ์ นัฐนันท์ - เหมหิรัญญ์
..........................................................................................................................................................
ผมนั่งมองคู่บ่าวสาวที่อยู่บนเวที กำลังกล่าวคำอะไรบางอย่าง อย่างหวานชื่น ท่ามกลางแขกเหรื่อที่มางานกันมากมาย ใจจริงผมไม่อยากมาหรอกแต่ติดที่เจ้าบ่าวเป็นเพื่อนสนิทของผมสมัยประถม ทำให้ผมไม่สามารถผิดสัญญากับมันได้ ผมมองดูแขกที่มางานผมแทบจะไม่รู้จักใครเลย เพื่อนๆสมัยประถมก็แทบไม่มี มีแต่แต่ผมเพียงคนเดียว ความโดดเดี่ยวทำให้ผมนั่งหงอย รอเจ้าบ่าวเจ้าสาวลงจากเวทีและมาถ่ายรูป ผมจะได้ขอตัวกลับ เพราะพรุ่งนี้มีงานเช้า อาจจะไม่สะดวกอยู่งานจนดึกดื่นค่ำมืด ผมนั่งเหมือนหมาหงอยอยู่บนโต๊ะจีนเพียงคนเดียว สายตาหลายคู่เหมือนจะแอบจ้องมองผมอยู่ นานเท่าใดไม่รู้ ผมรู้สึกเหมือนมีใครมาสะกิดผม ผมหันไปมองเห็นชายแก่ผมรุงรังท่าทางสกปรก มาขอนั่งด้วย ผมพยักหน้า ก็ดีอย่างน้อยก็มีคนมานั่งด้วย ดีกว่านั่งคนเดียว ชายแก่คนนั้นหย่อนก้นลงเหมือนคนเมา ผมได้กลิ่นสาปจากตัวของแก เหม็นเหมือนซากศพ สภาพของแกดูไม่ได้ ผมเห็นใครหลายคนจ้องมาที่โต๊ะของผม ผมไม่กล้าทำท่าขยะแขยงแม้จะรู้สึกแบบนั้นก็ตาม ผมได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่ ไอ้เจ้าบ่าวมันจะลงมาซักที ผมแทบจะไม่ได้ฟังหรอกว่าบนเวทีเขาประกาศอะไร ชายแก่คนนั้นยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มพลางหันมาทางผม “มาคนเดียวหรอพ่อหนุ่ม” ชายแก่เอ่ยถามผมเสียงแบบคนเมา “ครับ” ผมได้แต่ตอบแบบนั้นออกไป เพราะไม่อยากคุยกับแกเท่าใดนัก “ไม่กลัวหรอ” ชายแก่ทำผมขนลุก เสียงแกเย็นยะเยือก “ทำไมต้องกลัวครับ” ผมตอบไปตามความจริง แกกระดกเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง “ผีนะสิ มาคนเดียวระวังเจอผี” ชายแก่คนนั้นหัวเราะเบาๆแต่เป็นการหัวเราะที่น่ากลัว ผมอยากจะกระโดดถีบให้หงายเลยหากไม่ติดว่าจะมีคน โพสต์ภาพลงเฟสบุ๊ค ประจานผม “ไม่กลัว ผีไม่มีจริงหรอก” ผมตอบอย่างเหลืออด ชายแก่ยิ้มเยาะๆ “ดีแล้ว ที่ไม่กลัว” ชายแก่หันมองผม ก่อนจะหันหัวหมุนรอบให้ผมเห็น ผมตาค้าง อ้าปากหวอด้วยความกลัวสุดขีด “ผะผะ ผี” ผมเกร็งไปทั้งตัว ไม่คิดว่าจะมาเจอผีในงานแต่งงานแบบนี้ ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่นั่งนิ่งแม้อยากจะลุกวิ่งหนีก็ตาม “กลัวมั้ยแบบนี้” ผมร้องไม่ออกแม้อยากจะแหกปากก็ตามที ชายแก่คนนั้นค่อยๆหันหน้ากลับมาทางผมและแสยะยิ้ม เสียงบนเวทีพูดอะไรผมแทบจะไม่ได้ฟัง แต่คนบนเวทีร้องไห้คร่ำครวญ ไม่มีใครรู้เลยว่าผมกำลังเจอผี ให้ตายซิ ทำไมไม่มีคนช่วยผม เสียงเจ้าบ่าวบนเวที เอ่ยเสียงสั่นเครือด้วยความเศร้า “รู้มั้ยครับ ทำไมผมถึงเว้นโต๊ะจีนโต๊ะนั้นไว้ ไม่ให้แขกคนอื่นนั่ง” แขกทุกคนหันไปทางโต๊ะจีนที่ว่างอยู่ “ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ที่วันนี้เพื่อนสนิทของผมโดนรถชนตายก่อนจะเดินทางมาถึงงานแต่งผม” ผมได้ยินเสียงบนเวทีพูดขึ้นในขณะที่ตัวผมแข็งทื่อ “ผมจึงอยากเว้นว่างไว้ให้เขามางานผม” เท่านั้นแหระความรู้สึกนึกคิดของผมก็กระจ่าง ชายแก่คนนั้นยิ้มนิดๆ “ตาก็แค่จะมาบอก” ชายแก่หัวเราะฮิฮิ ผมเพิ่งจะเข้าใจคำว่า ผีเห็นผีก็วันนี้นี่เอง