ถ้าการเห็นความอ่อนด้อยในตัว ในตน ของมนุษย์เรามันเป็นเรื่องแสนยากเย็น

ในทางกลับกัน ความสำเร็จ ความร่ำรวย ความภาคภูมิใจในความเป็นชาย ความฉลาดหลักแหลม แม้แต่ความสำเร็จในการเข้าถึงหรือบรรลุธรรมของศาสนาต่างๆ

ทำไมเราถึงได้กระหยิ่มยิ้มย่อง ปริ่มเปรมปรีด์ในใจ แม้เพียงลำพัง หรือ...

ถึงคนอื่นไม่ไต่ถาม เรากลับยินดีเล่าให้เขาฟัง บอกเล่าให้คนอื่นรู้ รู้สึกอยากสำคัญตัวชึ้นมา


ในทางศาสนา เรามักจะเอ่ยถึง อัตตา ในการยึดถือตัว ยึดมั่นสมมติ นามธรรม เป็นของเรา ตัวตนเรา เช่นนั้น เช่นนี้ขึ้นมา
แต่ไม่ยักกะมีใคร เอาอัตตา ที่เป็นข้อด้อย มายึดเป็นอัตตา แสดงว่า อัตตานั้นต้องชูชันให้กับเจ้าของอัตตาเท่านั้นหรือเปล่าครับ