👩🏿👨🏾🌼🌿 ๐๐๐ ใบมะขามร่วงพลิ้ว ดอกรักโรยรา ๐๐๐ 🌿🌼👨🏾👩🏿

กระทู้สนทนา

แต่งเรื่องสั้น บทความ ผู้สูงอายุ ความรักสูงวัย

👩🏿👨🏾🌼🌿 ๐๐๐ ใบมะขามร่วงพลิ้ว ดอกรักโรยรา ๐๐๐ 🌿🌼👨🏾👩🏿

..
รำพันสวัสดิ์ รำลึกความหลัง
..

แดดจัด
ผมรู้ หล่อนร้อน
จริง หล่อนเร่าร้อน
หากสัมผัสอาจรับรู้ได้ว่า ทั้งแดดและหล่อนแผดร้อนพอกัน

ผมชอบหล่อน
หล่อนดึงดูดสายตา
ใช่ หล่อนสวย ผมไม่อาจปฏิเสธ
แต่ผมชอบความเป็นตัวตนของหล่อนมากกว่า

ในผ้าถุงผืนน้อย หล่อนดูสวย
แต่กลางคืน หล่อนสวยกว่านี้ ขอบอก
ถึงไง กลางแดด หล่อนก็ยังดูร้อนเร่าเร้าใจ

ผมแอบชำเลืองบั้นท้ายกลมกลึง
เปล่าทะลึ่ง บังเอิญตาเห็น
ให้ตาย มันสมส่วนชวนมองบอกไม่ถูก

เชื่อแล้ว พรรคพวกนักโบราณคดีที่รัก
อารยธรรมมนุษย์เริ่มต้นที่เชิงกรานเป็นแน่แท้
ท่ายืนแอ่นระแน้สอยมะขามของหล่อนเป็นพยาน

จริง ผมเห็นอนาโตมี่ของหล่อนทะลุปรุโปร่ง
แดดรำไรใต้ต้นลอดร่องส่องง่ามมะขามฝัก
เว้าโค้งโอ่โถงได้ส่วนสัด อวบอิ่มแลไม่อึดอัด ไหวสะบัดยอดระบัดจะปริใบ
เปล่าลามก ผมแค่หมายถึง เงางุ้มคุ้มกิ่งใบใต้ต้นมะขาม

“มาทำไม” หล่อนถามสั้นๆ
“มาซื้อดอก” ผมด้นด้วนๆเช่นกัน
“ทะลึ่ง” แก้มแดงระเรื่อเลือดฝาดทันตา ยิ่งแล ยิ่งชวนประหวั่นพรั่นใจ
“เปล่า”
“เปล่าอะไร ชิมมะขามไหม” หล่อนโปรยยิ้มแก้ขวย
“ขอชิมอย่างอื่นได้ไหม”
“อย่าพูดเล่น”
“พูดจริง”
“คนบ้า”
หล่อนโยนมะขามให้สองฝัก แล้วยักคิ้วชวนชิม
แต่บอกแล้วไง ผมอยากกินอย่างอื่น

แดดจัด ผมเร่าร้อน หิวน้ำแทบขาดใจ
“ขอน้ำกินหน่อย”
หล่อนหัวเราะร่า แล้วชวนกันไปกระท่อม
เปล่า เราไม่ได้ชวนกันไปกินข้าวต้มกลางวัน แค่ไปกินน้ำ

แฉะจนได้
ลมร้อนโชย ผมเหงื่อชุ่ม เสื้อแฉะ
ลมผีหัวกุดพัดใบมะขามปลิวว่อน
หล่อนไม่สะทกสะท้านสักนิด แค่กระพริบตา

“ตกลงมาทำไม”
“ก็แค่คิดถึง”
แคร่ไม้ไผ่หน้ากระท่อมโยกเยกเอียดออด
เราช่วยกันโยก ก็มันขวย

หล่อนเป็นเพื่อนโรงเรียนเก่า
ผมมักฝันถึงหล่อน
จริง ผมชมชอบเมื่อได้ฝันถึงหล่อน
จนบางคืนอยากฝันถึงไม่ยอมเลิก

“กลับมานานแล้วยัง”
“มาได้สองวันแล้ว”
“เรียนจบแล้วเหรอ”
“เปล่า” ผมส่ายหน้า นิสัยเสียชอบปฏิเสธ แก้ไม่หาย
ผมได้เรียนมหาวิทยาลัยในกรุง แต่หล่อนได้แสดงผลงานในมหาวิทยาลัยชีวิต

“มะขามหวานไหม” หล่อนแลบลิ้นล้อเลียนหลังคำถาม
จำได้ว่า หล่อนขี้อายที่หนึ่ง ผมรักท่าทีไม่เดียงสาของหล่อน
“หวานเหมือนที่เคยชิม”
“ชิมเมื่อไหร่”
“ก็ตอนมอห้า” ผมคุ้ยความหลังแบบว่า ปั๊ปปี้เลิฟ
หล่อนไม่ตอบแต่ม้วนอาย
ตอนมอห้าผมเคยหอมแก้มหล่อน แล้วเจอตบ

“จะอยู่บ้านกี่วัน”
“อีกสองวันกลับ”
“คิดถึง” หล่อนกล้ากว่าเมื่อครู่
แต่ผมอึ้ง

ผิวคล้ำของหล่อนไม่ยักกร้านแดด
สาบาน ผมชอบผิวสีไข่มุกดำ
และชอบบางอย่างที่ ทั้งดำทั้งหยิก
เปล่า ผมแค่หมายถึงผมหยิกฟูของหล่อน

ต่อมา แอบชำเลืองที่ซอกคอ ไล่ต่ำลงไปถึงคอกระเช้า
แล้วพบความจริงของชีวิต
ปีนี้หล่อนเป็นสาวเต็มตัวแล้ว
ให้ตาย สาวกว่าที่เคยจินตนาการไว้เมื่อกลางดึก
ผมจึงเริ่มจะหายใจขัด

โอย เขิน
ผมแก้เขินขวยด้วยการผิวปากฮัมเพลง
ซานตาน่า จึงกรีดร่ายสายกีตาร์สะกดมนต์ดำอยู่กลางทุ่ง
ผมวาบหวิวไปกับทำนองบาดใจโคตรๆ
เพลง “แบล็ค เมจิก วูแม่น” มาได้ไง ผมยังงงๆ
แต่จิตใต้สำนึกกระซิบว่า เพลงนี้ช่างเหมาะกับหล่อนนัก
อยู่ใกล้หล่อน ผมเคลิ้มไป คล้ายดังต้องมนตราแห่งวูดู

แทบใบ้
นอกจากผิวปาก ผมแทบใบ้
อยู่ไกลกัน มีเรื่องเป็นร้อยเป็นพันจะพร่ำกล่าว
พอแนบเนา ไม่อาจกล่าวอะไร ทำได้แค่มองตาปริบๆ

“ทำงานอะไร” ผมงัดออกมาได้หนึ่งคำถาม
“อย่ารู้เลย เราอาย”
“มีงานทำ ทำไมต้องอาย”
“ก็มันไม่ค่อยดี”
“เหรอ” ผมไม่ถามต่อ

หล่อนชวนคุยถึงเพื่อนอีกหลายคน
เรารำลึกวีรกรรมวัยรุ่นอย่างไม่รู้เบื่อ จนตะวันคล้อย

“เรากลับก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาหาอีก”
“คืนนี้ว่างไหม ไปแรดกับเราหน่อย” หล่อนชวนหน้าตาเฉย
แน่นอน ผมยินดี ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว
ก็มันว่าง คืนนี้ ตั้งใจทำตัวให้ว่างเพื่อหล่อน

แสงไฟกลางคืนล่อแมงเม่าบินว่อน
แต่ไฟสีชมพูล่อแมงผู้ชายออกจากบ้าน
คาราโอเกะริมทางหลวงไกลกรุง มีไว้พักใจชายจร
แมงผู้ชายหลายตัวรวมทั้งผมกำลังนั่งดมดูดื่มด่ำกำไมค์
ใช่ ดมควันบุหรี่ ดูโชว์บนเวที ดื่มด่ำน้ำอัมฤต คลอเพลงหรือบางทีท่องเพลง

คืนนี้ผมเริ่มเมาแล้ว
เมาเร็วเพราะดื่มเร็ว ผมคออ่อนผิดฟอร์ม

เวลาเมา ผมมักโทษไปสารพัดสาระเพ
ขอโทษ คืนนี้ผมขออนุญาตก่นด่าสักที
ผมโกรธแค้นสังคม การเมือง เศรษฐกิจ ชนิดไม่อาจให้อภัย
ผมเบื่อพวกหลอกลวง แก่งแย่งอำนาจ จนทำลายประเทศชาติ ทำร้ายประชาชน

ใช่ ในความมึนเมา ผมกำลังหัวใจสลาย
แสงจ้า ผมหรี่ตาไม่อยากมองเวที
ถึงเพลง “สาวกระโปรงเหี่ยน” ออกจะเร้าใจ
แดนเซอร์นุ่งสั้นบนเวทีกำลังดิ้นเร่าเขย่าทรง แลขาวผ่องต้องตา
ผมก็ยังแทบไม่อยากแล

ให้ตายเถอะ
พวกคุณๆ รู้ไหม
ก็ “แบล็ค เมจิก วูแม่น” ของผม
คืนนี้ หล่อนนุ่งกระโปรงสั้นแค่คืบ
โอ ยามต้องแสงไฟบนเวที หล่อนดันแลขาวเนียนละไม
แถมกำลังดิ้นเร่าเร้าใจ สะเดิดเริดไปในท่วงทำนองเพลงหมอลำ

ใช่ หล่อนเป็นดานเซอร์ กำลังเต้นโชว์เรียกแขก
ผมรู้ หล่อนทำอาชีพพิเศษด้วย เห็นแค่นี้ก็ดูออกแล้ว

โอย หัวใจผมสะอื้น แบบว่า กระเดี้ยกระด้อ บ่ มี แฮง

แต่ที่สุด ก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองบั้นท้ายกลมกลึงของหล่อน
ก็ มันสมส่วนชวนมองบอกไม่ถูก
สาบาน เชื่อแล้ว อารยธรรมมนุษย์เริ่มต้นที่เชิงกรานเป็นแน่แท้
ท่ายืนแอ่นระแน้สอยมะขามของหล่อนเป็นพยาน

..
กรุณาคลอเพลง B L A C K M A G I C W O M A N / G Y P S Y Q U E E N
ในทำนองหมอลำ สาวกระโปรงเหี่ยน
แล้วจิบ ยี่สิบแปดดีกรี เขย่ากับ เตกีร่า ในมะนาวฝานเปื้อนมะขามเปียก
เพื่อให้เกียรติ รักแรก ของผม และพี่ ‘รงค์ วงศ์สวรรค์ ผู้ล่วงลับ

วรุณนฤมล
2 สิงหาคม ๒๕๕๐

..

whiterose