ก่อนอื่น ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ตั้งเป็นกระทู้คำถาม เพราะว่ายังไม่ได้ยืนยันตัวตนค่ะ เนื้อหาทั้งหมดแค่อยากระบายเท่านั้น


ตอนนี้ เราอายุ20ค่ะ จะย่างเข้า 21
เรารู้สึกว่าเราเป็นเด็กมีปัญหาตั้งแต่เด็ก เราจะขอเล่าเป็นเรื่องๆนะคะ

เรื่องแรกที่เราจำได้นะคะ ...ตอนเด็ก ประมาณประถมค่ะ เป็นเด็กมีปมค่ะ พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อย แม่ชอบหิ้วเราไปนู่นไปนี่ เพื่อหนีพ่อ พ่อเป็นคนสูบบุหรี่จัด ดื่มเหล้าจัดค่ะ แม่เราก็ทำงานเช้าเลิกดึก เป็นพนักงานห้างธรรมดา เราก็ค่อนข้างขาดความอบอุ่น ไปเรียนก็ไม่อยากยุ่งกับใคร ไม่อยากมีเพื่อน ไม่ชอบให้ใครมายุ่ง ทุกครั้งที่พ่อมาง้อแม่ แม่ก็กลับมาทุกครั้ง เพราะเห็นแก่อนาคตเรา เพราะพ่อค่อนข้างมีฐานะ จนวันนึง เราเห็นพ่อทำร้ายร่างกายแม่ เราเลยบอกว่า จะไม่ขออยู่กับพ่ออีก บอกให้แม่ออกมาจากบ้านหลังนั้น แล้วเราจะไปอยู่ด้วย แต่พอแม่ออกมาพ่อก็ไปง้ออีก แต่หลังจากนั้นมาพ่อก็ไม่เคยทำร้ายแม่อีก เราก็รู้สึกดีขึ้นมาระดับนึง ช่วงนั้น เราร้องไห้ ทุกวัน เพราะเราเป็นสาเหตุที่ทำให้แม่ต้องเจ็บ

เรื่องที่สอง... ตอนประถม เราเป็นกรดไหลย้อนแบบรุนแรงอ่ะค่ะ ทานไรเข้าไปก็อ้วก ตอนนั้น ครูที่โรงเรียนบอกทุกว่า อย่ามาสนใจเรา เราแค่เรียกร้องความสนใจเฉยๆ ตอนนั้นเราเด็กมาก เราก็โทษตัวเอง ว่าเรามันแค่เรียกร้องความสนใจ

เรื่องที่สาม ... เราไม่สามารถเข้าโรงเรียนมัธยมดีๆได้ ทางครอบครัวพ่อเราค่อนข้างมีฐานะค่ะ ลูกพี่ลูกน้องแต่ละคนได้เข้าโรงเรียนดีๆดังๆ แต่เราเข้าได้แค่โรงเรียนวัด เราโดนผู้ใหญ่ทางฝั่งพ่อดูถูกสารพัด พ่อเราก็อายที่มีลูกอย่างเรา จนช่วงนั้น เป็นช่วงที่เราทำร้ายตัวเองค่ะ เพราะเราแค่รู้สึกว่า เจ็บตัวดีกว่าเจ็บใจ เราไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว เราร้องไห้ทุกวัน ตั้งแต่ม.1-ม.6 ไม่มีวันไหนมีความสุขเลย

เรื่องที่สี่...เราทะเลาะกับพ่อ แล้วพ่อก็ทำร้ายร่างกายเรา ตอนนั้นเราอยู่มัธยมปลาย เราทะเลาะกับพ่อค่ะ พ่อเราโมโหหยิบอะไรได้ก็หยิบมา ปาใส่เรา แล้วพ่อก็ออกจากบ้านไป เราเครียดเรารู้สึกว่าตัวเองผิด ตอนนั้นเราอยากตายเลยล่ะค่ะ กินยาแก้แพ้ไปสองแผง ต่อยกำแพง คัตเตอร์กรีดตามตัว แต่น่าเสียดาย แม่มาเห็นก่อน ไม่งั้นคงไม่รู้สึกแย่จนถึงทุกวันนี้

เรื่องที่ห้า ...แม่เราชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกพี่ลูกน้องซึ่งเรียนมหาลัยดัง เรียนจบมาแล้วหน้าที่การงานดี เงินเดือนเยอะ โบนัสเป็นแสน แล้วอยากให้เราเรียนมหาลัยดังๆเหมือนพี่ เราก็เลยอ่านหนังสือทุกวันอ่านเป็นปี จนเราเข้ามอดังๆได้ แต่เราเรียนไม่ไหวค่ะ จนเรียนได้ปีนึง ต้องซิ่ว มาเรียนมอเอกชน ไม่กล้าสู้หน้าญาติผู้ใหญ่คนไหนเลย ไม่อยากทำให้พ่อกับแม่อาย ตั้งแต่เข้ามาเรียนมอเอกชนนี่แหละค่ะ เราไม่เคยมีความสุขอีกเลย ญาติเรามองว่าเราไม่เก่งจึงเรียนมอรัฐไม่รอด เราเครียดมาก จนต้องกินยาแก้ไมเกรนเป็นประจำ ตื่นมาอยากร้องไห้โดยไม่มีสาเหตุ ก่อนนอนตอนหลับตาคิดแต่ว่าเมื่อไหร่จะตายสักที

เรื่องสุดท้าย... เราอยากแก้ไขที่ตัวเองต้องซิ่วมาเรียนมอเอกชน โดยการตั้งใจเรียน แต่เอาตามตรงแล้ว
ตั้งแต่เรามาเรียนมอเอกชน เหมือนเราอยู่ในคุกเลยค่ะ พ่อแม่เราติดกล้องวงจรปิดไว้ที่บ้าน ทุกครั้งที่ไฟดับกล้องดับพ่อเราจะโทรมาถาม หาว่าเราดึงปลั๊กบ้างอะไรบ้าง พ่อเราห้ามเราเที่ยวค่ะ 6โมงต้องถึงบ้าน เราเลิกเรียนก็5โมงแล้ว ถ้า6 โมงยังไม่ถึงบ้านเราจะโดนพ่อว่าค่ะ เราร้องไห้ทุกวัน คิดแต่ว่า ถ้าตาย คงไม่ต้องมาอดทนอะไรแบบนี้ แต่เราก็โทษตัวเองทุกวัน ว่าเป็นเพราะเรา เพราะเราเอง เคยจะผูกคอตาย แต่แม่ได้ยินเสียง เลยมาเคาะห้องว่าทำอะไรทำไมเสียงดัง ตอนนั้นสงสารแม่มาก เลยหยุดค่ะ แม่เราเคยเป็นหนี้มาก เราต้องทำงานทุกอย่างเอาตังมาให้แม่ เพราะแม่แอบเอาสมบัติพ่อไปขายหมดแล้ว จึงต้องช่วยกันทำงานทั้งบ้าน เพื่อเอาเงินใช้หนี้ ไม่งั้นจะเป็นอันตรายเพราะเป็นหนี้นอกระบบ เรากู้เรียน เงินที่ได้ทุกเดือน สองพัน แม่ก็เอาไปหมด แต่เราก็คิดว่าไม่เป็นไร เพราะยังไงแม่ก็ให้เงินเราทุกวัน

แม่เราพูดกับเราทุกวันว่าเราต้องได้เกรด 3.5 จนเราเครียดมาก เราร้องไห้ทุกวัน เคยไปปรึกษาจิตแพทย์ แพทย์บอกว่าเราเป็นโรคเครียด มีอะไรให้เราไปคุยกับที่บ้าน ให้เขาลดๆบ้าง แต่เราไม่เคยพูดค่ะ เราผิดเองที่เราไม่พูด แต่เราก็ไม่อยากเอาความทุกข์ ของเราเอง ที่เราก่อขึ้นมาเอง ไปไว้ที่ใคร ทุกวันนี้คิดแต่ว่า เมื่อไหร่จะตาย เคยอดข้าวอดน้ำ5วัน แต่เห็นหน้าแม่ แล้วสงสาร ทำไรไม่ได้เลย ได้แค่โทษตัวเอง แล้วทนอยู่ต่อไป