เราเรียนมหาลัย อยู่หอนอก ใช้เงินเยอะ แม่ออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดค่ะ ขอแบ่งเป็นข้อๆ เท่าที่นึกออกตอนนี้นะคะ
  - แม่พูดจาแรง ชอบเอาชนะ ถ้าทำให้หงุดหงิด แม่จะหาเรื่องมาบ่น ติ อะไรสักอย่างเพื่อหาทางว่าเรา ขอให้ได้พูด จะเป็นคำพูดแรงๆ ที่ฟังแล้วบั่นทอน แน่นอนว่าถ้าเถียงจะนำมาสู่การเทลาะ
-ถ้าเถียงจะเจอกับเหตุผลเดิมๆ ถ้าเราเถียง จะมีเหตุผล กูเป็นแม่ ทำไมจะด่าไม่ได้ เป็นแม่กูหรอมีสิทธิ์มาเถียง หรือ ขู่ว่าจะเลิกส่งเราเรียน ให้เราไม่มีอนาคต ถามเราว่าเพื่อนยังจะอยากคบกับเรามั้ย ถ้าไม่มีปัญญาเรียน คือมหาลัยเราค่าเทอมค่อนข้างแพงค่ะ เวลาเทลาะก็มักจะขู่เราว่าจะให้หาเงินเอง ไม่ให้ใช้เงินเค้าอีกต่อไป
-ไล่ออกจากบ้านรอบที่ล้าน เมื่อไม่มีท่าที่ว่าเราจะยอม แม่จะไล่เราออกจากบ้าน กำเนิดปลายทางคือให้ไปตาย ไม่ต้องอยู่ในบ้านของเค้า เงินของเค้า ความอดทนคนเรามีจำกัดค่ะ แน่นอนเราเคยสติแตกหนีออกไปแล้ว โดนตามกลับมา เมื่อมาถึงบ้าน ไม่ใช่การปรับความเข้าใจ แต่เป็นการถากถางว่ามีปัญญาทำได้แค่นี้ใช่มั้ย จะไปก็ควรไปให้รอด ทำตัวเป็นเด็กอมมือ กลับมาตายรัง
-คนเป็นแม่ไม่จำเป็นต้องขอโทษ เหตุผลเดียวค่ะ ก็กูเป็นแม่ ไม่มีอะไรจะพูดค่ะ นอกจากอยากตาย
-ตัดพ้อเมื่อเราไม่เข้าหา ค่ะ จากเหตุผลทั้งหมดทำให้เราไม่อยากเข้าไกล้ ไม่อยากจะเสวนา ในใจรู้นะคะว่าเค้าต้องการการเอาใจใส่จากเรา แต่บอกตามตรงเราเบื่อค่ะ เบื่อถึงขนาดไม่อยากปิดเทอม ไม่อยากกลับบ้านเพราะเรามีกันแค่นี้ เราต้องเจอคนคนนี้ เราเลือกที่จะไม่โทรไปบ่อย อาทิตย์นึงโทรหา2ครั้ง แน่นอนค่ะ เค้าไม่พอใจ ตัดพ้อประมาณว่า ไม่เดือดร้อนไม่โทรมา ถ้าฉันไม่มีเงินก็คงไม่มีลูก ตอนได้ยินครั้งแรกน้ำตาไหลเลยนะคะ ทำไมเค้าไม่คิดเลยว่าเพราะอะไรกันเราถึงเลี่ยงจะเจอ ทุกวันนี้ยิ้มอ่อนแล้วค่ะ แอบขำกับตัวเองด้วยซ้ำ เออ จริงของเค้าว่ะ นับวันตัวเองก็ศรัทธาในตัวเค้าน้อยลงทุกที ทุกคำพูดของเค้าทำให้เด็กคนนึงมีแผลในใจ ลึกมาก กลายเป็นแผลเป็นนูนขึ้นมา ลูบก็รู้สึก มองเห็นได้ชัด จนคนภายนอกอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมบทสนทนาของแม่ที่มีต่อลูกถึงเป็นแบบนี้
        ทุกวันนี้ก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันค่ะว่ารักมั้ย คงต้องรอให้ใครสักคนตายไปจากกันก่อนละมั้งคะ ความรู้สึกถึงจะชัดเจนในใจ สมเพชตัวเองเหมือนกันค่ะ ไม่มีปัญญาส่งตัวเองเรียน ต้องพึ่งพาเค้าอย่างที่เค้าว่าจริงๆ ทุกวันนี้ไม่มีความสุขในการเรียนเลยค่ะ รุ้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระ