ผมมีเพื่อนคนนึงครับ สนิทกันมาก ดูภายนอกพูดจาเหมือนนักปราชญ์ น้ำเสียง อารมณ์ ฟังดูน่าเชื่อถือ น่ายกย่อง น่าเคารพ
แต่ภายในแล้ว สิ่งที่ตนเองสอนคนอื่น กลับทำไม่ได้ ตรงข้ามทุกอย่าง หรือห้ามคนนั้นทำแบบนี้ แต่ตัวมันทำซะเอง
เวลามันบอกอะไรบางอย่าง พอผมคัดค้านก็ไม่ยอมฟังเหตุผลครับ หาว่าผมเถียงแล้วก็โมโหที่ผมไม่เชื่อมัน พอผมให้มันอธิบายเหตุผล มันก็ไม่อธิบายครับ ยิ่งโมโหหนักเข้าไปใหญ่
หรือเวลาผมยังอธิบายไม่จบก็ตัดสินซะก่อน เอาผมไปนินทา ทั้งๆไม่ใช่ความจริง(เพราะผมยังพูดไม่จบ มันก็เลยคิดว่าเป็นอย่างนั้น)

......ผ่านมาสักระยะ มันบ่นกับผมว่า ทำไม่เพื่อนคนนั้นคนนี้ไม่เชื่อมันเลย เกือบจะทุกคนที่เป็นเพื่อนไม่ยอมเชื่อเพื่อนผมคนนี้
แล้วมันมาบ่นกับผมอีกว่า "ทำไมไอ้บี(นามสมมติ) มันไม่ยอมฟังกูพูดให้จบว่ะ มันก็เอากูไปตัดสินว่าเป็นคนแบบนี้ แทนที่มันจะฟังกูพูดให้จบก่อน แล้วมันอยากด่าอะไรก็ด่า โดยที่ไม่ยอมฟังเหตุผลกู พอกูพูดก็หาว่ากูเถียง พอกูให้มันอธิบายข้อติดสินของมัน มันไม่อธิบายแล้วก็ยิ่งโมโห"
ผมก็เลยย้อนกลับมัน "ก็ที่เหมือนที่เมิงทำกับกูแล้วก็คนอื่นด้วยไง ที่เมิงบ่นมา เป๊ะกับที่เมิงทำกับกูเลย" แทนที่มันจะสำนึกกงกรรมกงเกวียนที่มันก่อ มันยิ่งพยายามเลี่ยง แล้วโมโหสุดขีด "เมิงพูดอะไรของว่ะ กูแทบไม่มีเพื่อนแล้วนะ เมิงคือเพื่อนคนสุดท้ายนะเว้ย!!! ถ้าเมิงหนีกูไป กูจะไม่มีเพื่อนเลยสักคน"
ผมเลยตอบกลับ"ถ้าเมิงไม่ชอบให้เขาทำแบบนี้ เมิงทำทำไม?" มันยิ่ง-งง "อะไร!! กูทำอะไร ก็มันไม่ยอมฟังความคิดเห็นอะ กูพูดอธิบายมันก็ไม่ฟัง หาว่ากูเถียง" ผมเลยสวนกลับแบบจังๆ "ก็นี่ไงๆ ชัดเจนเลย ก็เหมือนที่เมิงว่ากูไง หาว่ากูเถียงเมิง เวลาเมิงติดสินอะไรเมิงก็ไม่มีเหตุผล กูอธิบายเมิงก็ไม่ฟัง กรรมสนองเมิงแล้วไง ยังไม่สำนึกอีก......" สักมันรู้ตัวแล้วครับว่า เวรกรรมกำลังสนอง มันโวยวายเลยครับ "เว้ยยยยย!!!!!!!! เมิงไม่ต้องมาสอนกู เมิงเอาตัวให้รอกก่อนเถอะ!!!!! ว้ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!" สักพักมันเดินหนีแบบหน้าบูดหน้าเบี้ยวเลยครับ

..........ทุกวันนี้มันก็คุยกับผมบ้าง แต่ดูท่าทางแล้วมันยังไม่สำนึก มันมาบ่นกับผมอีก "เมิงอะ พูดอะไรอย่าเถียง กูพูดอะไรก็ต้องฟัง กูพูดคำไหนคำนั้น อย่าถามให้มาก" ผมเลยย้อนไป "ถ้าเกิดกูเชื่อเมิงตอนนั้น กูหลงทางตายห่าแน่ ดีที่กูไม่เชื่อเมิง พอดีเปลี่ยนเป็นความคิดของกูเองทัน" สักพักมันรู้ตัวสุดขีด "เออ!!! เมิงอยากทำอะไรก็ทำไป เอาที่เมิงสบายใจ!!"

ตอนนี้ก็ยังคุยครับ แต่ไม่คุยแบบสนิท แค่พอคุยธรรมดาๆ ผมพยายามเลี่ยงมันให้ได้ครับ ทุกวันนี้เพื่อนคนอื่นก็ไม่คุยกับมันแล้ว เวลามันไปไหน มันไปคนเดียว (สอนให้ผมให้เข้าสังคม ให้มีเพื่อนฝูง แต่เพื่อนฝูงมันกลับหายไป แต่ผมมากขึ้นๆเพราะรู้จักกาลเทศะ หัดฟังคนอื่นก่อนแล้วค่อยอธิบายหลังจากเขาพูดจบ ถ้าผมยึดคำสอนของมันละก็ ผมก็อาจจะไม่มีเพื่อนเหมือนมันก็ได้)

...........................ขอแสดงความคิดเห็นหน่อยนะครับ