ความเมมตา ต้องประกอบด้วย ปัญญา
คือ ความไม่ยึดมั่นถือมั่นนั้นเอง
แต่ลึกซึ้งมากพอสมควร

แต่ต้องพอประมาณ ความแก่ ความเจ็บ ความตาย ก็มีอยู่มาตั้งแต่ไหนแต่ไหร่ แต่ด้วยความไปยึดถือความดี เป็นเหตุให้จิตใจตัวเองเกิดความขัดแย้งลึกๆภายในจิตในใจตนเอง
แต่ก็ควรพอประมาณ หากเราจะเมตตา ก็ควรที่เราจะช่วยได้

บางคนเมตตามากจน บ้านเป็นสวนสัตว์ไปเลยนั้นก็เกินไป ทำให้ชาวบ้านเพื่อนบ้านต่างกันเดือดร้อน
ปัญญาคือ ความพอดี แล้วแต่ตามเหตุตามปัจจัยจะช่วยได้ครับ
ถ้าเมตตาด้วยใจ ผมก็ขออนุโมทนา คราบ อิอิ

ทุกวันนี้ทุกคนเถียงกัน เพราะไม่มีปัญญาเข้าใจสิ่งต่างๆตามเป็นจริง แล้วเข้าไปยึดถือโดยไม่รู้ตัวจน เกิดความทุกข์ตนเองและผู้อื่น เพราะ ความไม่รู้
แต่ผู้ปฏิบัติ ต้องยึดถือก่อน จนเห็นทุกข์ แล้วก็จะรู้ได้ด้วยตัวเองคือ ปัญญา

สิ่งที่ผมพิม เข้าใจที่เข้าใจได้นะครับ อย่าคิดมาก
ผมเป็นพวกเอา ปริยัติ ปฏิบัติ และคนธรรมดา รวมๆกัน