จริงๆเราก็มีคำตอบให้ตัวเองแล้ว แต่อยากรู้ความคิดของคนอื่นๆด้วย
เราเป็นคนบุคลิกเรียบร้อย ขี้อาย ขี้เกรงใจ พูดน้อย แต่คนอื่นๆในห้องทำงาน รวมถึงหัวหน้า ต่างมีบุคลิกตรงข้ามกับเราโดยสิ้นเชิง ทั้งพูดมาก ปากไว กระฉับกระเฉง เฮฮา
ปัญหาคือ หัวหน้าและคนอื่นๆคาดหวังให้เรามีบุคลิกแบบเรา บอกว่าอยากให้เรา Alert กว่านี้ เราเองก็รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจพวกเขา และก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่เข้าใจเราเช่นกัน ถ้าเป็นเรื่องงานและความรับผิดชอบ เราคิดว่าเราไม่เป็นรองใคร(เราเด็กสุดในห้อง อายุงานก็น้อยสุด) เวลาทำงานเราก็มีสมาธิจดจ่อมากจนแทบลืมสนใจสิ่งอื่นๆ แม้ว่าในห้องทำงานเราจะเสียงดังหนวกหูเพราะพวก Alert ทั้งหลายก็ตาม เวลาคนในห้องไปกินเลี้ยงหลังเลิกงานเนื่องในโอกาสต่างๆ เราก็ยอมไปกับพวกเขา แม้ว่าเราอาจไม่ได้ร่วมกิจกรรมสันทนาการ(เช่น เต้นแร้งเต้นกา ร้องเพลงคาราโอเกะ ดื่มเบียร์จนเมา) ทั้งๆที่ความจริงเราไม่อยากไป เพราะต้องกลับบ้านดึก และบางคนในห้องก็ไม่ไปด้วย แต่เราไป เพราะถือว่ามันเป็นหน้าที่
ทั้งๆที่เราพยายามเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนพูดมากขึ้น มีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นมากขึ้น(เพราะหัวหน้าไม่ชอบคนเงียบๆ เขาทำให้เราเครียดจนต้องไปพบจิตแพทย์ และเราก็ยอมที่จะพูดกับคนอื่นให้มากขึ้น มันไม่ง่ายเลย แต่เราก็พยายามทำแล้ว) แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่ดีพอสำหรับคนพวกนั้น สงสัยเราคงต้องเป็นเหมือนพวกเขาเป๊ะๆกระมัง จึงจะเรียกว่า Alert และถ้าเราทำได้ พวกเขาจลคงจะเลิกว่าเรา(แต่ปัญหาคือ เรายังทำไม่ได้)
เรายิ่งเป็นคนที่ขาดความมั่นใจในตัวเอง เวลามีคนมาบอกว่าเราไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ เราก็ยิ่งรู้สึกแย่ ความมั่นใจที่มีน้อยอยู่แล้ว ก็ยิ่งน้อยลงไปอีก เราจะกล้าพูดมากขึ้นก็ต่อเมื่อรู้สึกมั่นใจในตัวเอง แต่พอขาดความมั่นใจ ก็กลายเป็นว่าเรากำลังพยายามฝืนทำใจสิ่งที่ไม่อยากทำ และก็ทำมันออกมาไม่ค่อยดีนัก และทำไมเราต้องเป็นฝ่ายปรับอยู่คนเดียวก็ไม่รู้
เราไม่เคยเรียกร้องให้ใครเปลี่ยนตัวเองเลย ทั้งๆที่เราออกจะรำคาญคนพูดมาก (ดีนะที่เรามีสมาธิ ไม่งั้นคงทำงานไม่ได้) เราจึงไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นจะต้องมาเรียกร้องโน่นนี่จากเรา ถ้าเป็นเรื่องงานก็พอจะรับได้ แต่นี่มันเป็นเรื่องบุคลิกส่วนตัว เราคิดว่าคนแบบเราไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร เราไม่เคยร้ายใส่ใึคร แล้วทำไมคนอื่นๆถึงไม่ยอมรับเรา เรามาอยู่ผิดที่เหรอ เรายังไม่อยากลาออก แต่เราก็ไม่สบายใจเลย
บุคลิกไม่ Alert นี่คือไม่ดีเหรอ?
เราเป็นคนบุคลิกเรียบร้อย ขี้อาย ขี้เกรงใจ พูดน้อย แต่คนอื่นๆในห้องทำงาน รวมถึงหัวหน้า ต่างมีบุคลิกตรงข้ามกับเราโดยสิ้นเชิง ทั้งพูดมาก ปากไว กระฉับกระเฉง เฮฮา
ปัญหาคือ หัวหน้าและคนอื่นๆคาดหวังให้เรามีบุคลิกแบบเรา บอกว่าอยากให้เรา Alert กว่านี้ เราเองก็รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจพวกเขา และก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่เข้าใจเราเช่นกัน ถ้าเป็นเรื่องงานและความรับผิดชอบ เราคิดว่าเราไม่เป็นรองใคร(เราเด็กสุดในห้อง อายุงานก็น้อยสุด) เวลาทำงานเราก็มีสมาธิจดจ่อมากจนแทบลืมสนใจสิ่งอื่นๆ แม้ว่าในห้องทำงานเราจะเสียงดังหนวกหูเพราะพวก Alert ทั้งหลายก็ตาม เวลาคนในห้องไปกินเลี้ยงหลังเลิกงานเนื่องในโอกาสต่างๆ เราก็ยอมไปกับพวกเขา แม้ว่าเราอาจไม่ได้ร่วมกิจกรรมสันทนาการ(เช่น เต้นแร้งเต้นกา ร้องเพลงคาราโอเกะ ดื่มเบียร์จนเมา) ทั้งๆที่ความจริงเราไม่อยากไป เพราะต้องกลับบ้านดึก และบางคนในห้องก็ไม่ไปด้วย แต่เราไป เพราะถือว่ามันเป็นหน้าที่
ทั้งๆที่เราพยายามเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนพูดมากขึ้น มีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นมากขึ้น(เพราะหัวหน้าไม่ชอบคนเงียบๆ เขาทำให้เราเครียดจนต้องไปพบจิตแพทย์ และเราก็ยอมที่จะพูดกับคนอื่นให้มากขึ้น มันไม่ง่ายเลย แต่เราก็พยายามทำแล้ว) แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่ดีพอสำหรับคนพวกนั้น สงสัยเราคงต้องเป็นเหมือนพวกเขาเป๊ะๆกระมัง จึงจะเรียกว่า Alert และถ้าเราทำได้ พวกเขาจลคงจะเลิกว่าเรา(แต่ปัญหาคือ เรายังทำไม่ได้)
เรายิ่งเป็นคนที่ขาดความมั่นใจในตัวเอง เวลามีคนมาบอกว่าเราไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ เราก็ยิ่งรู้สึกแย่ ความมั่นใจที่มีน้อยอยู่แล้ว ก็ยิ่งน้อยลงไปอีก เราจะกล้าพูดมากขึ้นก็ต่อเมื่อรู้สึกมั่นใจในตัวเอง แต่พอขาดความมั่นใจ ก็กลายเป็นว่าเรากำลังพยายามฝืนทำใจสิ่งที่ไม่อยากทำ และก็ทำมันออกมาไม่ค่อยดีนัก และทำไมเราต้องเป็นฝ่ายปรับอยู่คนเดียวก็ไม่รู้
เราไม่เคยเรียกร้องให้ใครเปลี่ยนตัวเองเลย ทั้งๆที่เราออกจะรำคาญคนพูดมาก (ดีนะที่เรามีสมาธิ ไม่งั้นคงทำงานไม่ได้) เราจึงไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นจะต้องมาเรียกร้องโน่นนี่จากเรา ถ้าเป็นเรื่องงานก็พอจะรับได้ แต่นี่มันเป็นเรื่องบุคลิกส่วนตัว เราคิดว่าคนแบบเราไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร เราไม่เคยร้ายใส่ใึคร แล้วทำไมคนอื่นๆถึงไม่ยอมรับเรา เรามาอยู่ผิดที่เหรอ เรายังไม่อยากลาออก แต่เราก็ไม่สบายใจเลย