เราเป็นโรคซึมเศร้าขั้นไหนไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่า เราเบื่อ ซึมทั้งวัน บางครั้งก็อยากโกรธ อยากวีน และก็รู้สึกเหมือนไม่มีใครรักเรา ไม่ค่อยให้เราได้ปรึกษาคอยระบายความอัดอั้น แบบเมื่อก่อนอีกแล้ว เพราะเรามีปัญหาด้านสังคมในมหาลัยอยู่ (ก็เรื่องเพื่อนอ่ะแหละ) พอเราจะปรึกษาเรื่องนี้ก็หาว่าเรานินทาคนอื่น (ก็ใช่แหละมันคือนินทา)  แต่เราก็อยากระบายออกมา อันนี้เราคุยระบายกับแม่ แม่จะเป็นที่ปรึกษามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จู่ๆ แม่เราก็เริ่มไม่ค่อยฟังเท่าไร ซึ่งอาจเป็นเพราะนิสัยเสียของเราคือชอบย้อน ไม่ฟังคนอื่น เราหัวดื้อ อันนี้แหละน่าจะเป็นสาเหตุที่เริ่มไม่มีคนค่อยรับฟังความอัดอั้นของเรา ตอนนี้เราเริ่มที่จะเลือกไม่ปรึกษาใครดีกว่า ไปปรึกษาเขา เราก็หงุดหงิดอยู่ดี เราพยายามไม่ให้เป็นเหมือนตอนม.2 ม.3 ตอนนั้นเราอยากให้คนในครอบครัวสนใจเรา เวลาที่โกรธเราจะกรีดแขนตัวเอง กรีดร้องลั่นบ้าน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเหมือนมีสองบุคลิก เหวี่ยงของไปทั่วทำลายข้าวของ จอมทำลายล้างก็ว่าได้ บอกเลยตอนนั้นรุนแรงกว่าปัจจุบันมาก พอคิดๆดูแล้วเราก็กลัวกลับไปทำแบบนั้นอยู่นะ ช่วงนั้นมีแม่นี่แหละที่ค่อยดูแลเรา ให้กำลังใจเราจนเราเลิกทำร้ายตัวเอง แต่เรื่องวีน แหกปากด่า และอาการสองบุคลิกยังมีเหมือนเดิม จะเป็นก็ต่อเมื่อโกรธชนิดที่ควบคุมไม่ได้อ่ะ มันก็จะเผยออกมาเลย พอสงบก็เป็นคนละคนเลย เหมือนบ้าอ่ะ แต่เราก็ควบคุมมันไม่ได้สักที
ตอนนี้เราก็คิดนะว่าถ้าตายไปจะดีกว่าไหน พอสักพักเราก็เริ่มคิดอีกว่า ถ้าตายเราก็จะไม่ได้ทำในสิ่งที่เราต้องการน่ะสิ (มีบ่วงค่ะยังตายไม่ได้) ต่อให้เราคิดฆ่าตัวตายจริงๆ ก็ไม่อยากตายหรอก กลัวเจ็บ กลัวศพไม่สวย กลัวไปหมด สรุปไม่ฆ่าตัวตายหรอก อยู่เเบบเปื่อยๆต่อไปนี่แหละ ที่เล่ามาทั้งหมดมันก็คือการระบายของเราครึ่งหนึ่ง เราก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นมานิดๆล่ะ
แต่เราไม่รู้ว่าอนาคตจะรุนแรงขึ้นไหม เพราะเราตัดสินใจเก็บกดเอาไว้ ไประบายให้ใครไม่ได้เลยตอนนี้ พอระบายก็โดนว่า เก็บมาเป็นเรื่องเครียดเพิ่มคูณไปอีก
เราควรจะทำไงดีอ่ะ อยากพบแพทย์ แค่ตังก็ไม่มี หมดไปกับค่าเทอมแล้วด้วย
ถ้าบำบัดด้วยตังเอง เราก็บัดบัดอยู่นะ ด้วยการเล่นเกมมาตลอดอ่ะ เพราะเราติดเกมมาก ไม่ก็อ่านการ์ตูน ช่วยได้แค่ตอนนั้นแหละ พอไม่กี่นาที ก็ซึม เหม่อลอยอยู่ดี
ถ้าใครมีแนวทางอะไรก็เม้นบอกไว้ก็ได้นะ เราจะพยายามควบคุมตัวเองดู
จิตใจเหนื่อยล้ามากตอนนี้ เฮ้อ...
ขอบคุณที่อ่านนะคะ ^^