ก่อนอื่น เราต้องขอบอกก่อนค่ะ ว่าเราทานยาโรคซึมเศร้ามา 4 ปีกว่าแล้ว จากตอนแรกทานหลายตัวมาก ตอนนี้เหลือ 2 ตัว แต่ล่าสุด ยาหมดแล้วไม่ได้ไปรับยาค่ะเพราะอยู่ต่างประเทศ หยุดมาประมาณ 2 อาทิตย์แล้วก่อนที่ยาจะหมด มีเรื่องแย่เกิดขึ้น คือ สามีที่แต่งงานกันมาสองปี ขอแยกออกไปอยู่คนเดียว เค้าให้เหตุผลว่า เค้าไม่อยากให้เรามารองรับอารมณ์ ไม่อยากทำร้ายเรา (เค้าเริ่มทานยาโรคซึมเศร้ามาเมื่อ 4 เดือนที่แล้ว ส่วนเราตอนนั้น เราคิดว่าเราหายดีแล้วค่ะ แต่รับยาอยู่เพราะหมอบอกว่า ให้ทานไปเรื่อยๆก่อน ยังไม่หายขาด แต่จะค่อยๆปรับลง)  ตอนนี้สับสนและงงไปหมด คือ ก่อนเค้าจะไปหาหมอ เค้าอยู่ๆก็ร้องไห้บ่อย จากคนที่ร่าเริง สนุกสนาน เข้าสังคม คอยดูแลเรา เป็นห่วงเป็นใย ก็เริ่มเงียบๆ ตีตัวออกห่างจากเพื่อนฝูง เลยไปพบแพทย์ค่ะ พอเริ่มทานยาอาการกลับหนักขึ้นเรื่อยๆ เราเข้าใจค่ะ เรื่องยามีเอฟเฟกจากประสบการณ์ตัวเอง เวลาเค้าหงุดหงิด พูดจาไม่ดีจนบางครั้งเรางงว่า คนนี้ใคร? ใช่สามีเราคนเดิมมั้ย? โรคนี้หรือยามันทำให้คนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ สาเหตุที่เค้าเป็นก็คงเครียดเรื่องงาน ครอบครัวเค้า หลายๆอย่างมันสะสมค่ะ เค้าชอบตลกต่อหน้าคนอื่นแต่เอาเข้าจริงๆ เค้าเป็นคนจริงจังและซีเรียสกับงานมากกกกกก จนเกินไป แล้วที่เค้าเริ่มทานยาแรกๆ ตอนนั้นเรากลับไทยค่ะ ไม่ค่อยได้คุยกันมากนักเพราะเวลาไม่ตรงกัน ห่างกันสามเดือน แต่ก็ไม่ได้หายจากกันนะคะ ทีนี้พอเรากลับมา เค้าบอกเราแบบนี้ เค้าเปลี่ยนไปมาก ใครๆที่เคยรู้จักเค้ามานานก็บอกว่าเค้าเปลี่ยนจริงๆ พอเค้าเปลี่ยน แน่นอนค่ะ คนอย่างเรา มนุษย์ทั่วไปก็จิตตกมาก รับสัจธรรมของโลกไม่ได้ แต่ก็รั้นจะอยู่ต่อ บอกว่าไม่เป็นไร เราจะคอยดูแล เพราะเราก็รัก ห่วง ยิ่งเป็นโรคนี้ ยิ่งไม่อยากห่าง อีกอย่างช่วงที่เป็น เค้าก็ดื่มหนัก เค้าบอกว่า มันดิ่งมากจนไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยดื่ม พอดื่มก็เมาๆ จะได้หลับ เราก็เตือนแล้วว่า อยู่ในช่วงทานยา ยิ่งต้องงด มันจะทำให้ขาดสติ เค้าก็ไม่ฟังค่ะ เค้าบอกว่า ขอโทษที่ดูแลเราไม่ดี รู้สึกผิด โทษตัวเองซ้ำๆ ด่าตัวเอง ในทุกๆเรื่อง เค้าบอก ยาไม่เห็นช่วยอะไรเค้าได้เลย เค้าดิ่งหนักขึ้นทุกๆวัน ร้องไห้ง่ายมาก จนล่าสุดมาบอกว่า มีคนอื่น นอกใจเรา ให้เราไปไกลๆ อยากอยู่คนเดียว โห....กลายเป็นเราที่ร้องไห้แทนเลย นั่งร้องไห้กัน เค้าบอกว่า คนป่วยสองคนไม่ควรอยู่ด้วยกันนะ ไปห่างๆเค้าเถอะ ตอนนี้เรากลับมาทุกข์มาก แต่บางทีก็เหมือนไม่ทุกข์ ถามตอบตัวเองซ้ำๆ ว่าเรายังหายใจอยู่รึเปล่า ตัวเรามันเบาๆ สมองเบลอๆ ล่องลอยมาก อยู่ไปวันวันแบบให้รู้ว่ายังหายใจ  มันไม่รู้ตัวเองค่ะตอนนี้ เราควรหันหน้าไปทางไหน คิดฆ่าตัวตายมาตลอดเวลาช่วงเดือนที่ผ่านมา เพราะเรารู้ว่า ตายไม่ได้สิ มีแม่และน้องๆอยู่ อีกอย่างคือ ยังมีความกลัวบาปอยู่ค่ะ ส่วนเรื่องทานยาเดี๋ยวจะกลับไปทานต่อแน่นอน แต่ตอนนี้อยากพ้นจากความทุกข์ตรงนี้ แต่ไม่บาป ขอแสงสว่างหน่อยค่ะ ชีวิตนี้เจอเรื่องหนักแบบกะทันหันมาเยอะมาก ซ้ำๆ เหมือนจะแกร่งแต่ไม่เลยค่ะ มันฝังเราเรื่อยๆ จนตอนนี้....

ปล. ขออภัยถ้าพิมพ์งงนะคะ ตอนนี้เราเบลอมาก สมองเหมือนถูกอะไรสะกดอยู่ แต่อยากได้ทางออก และอยากระบาย ไม่อยากพูดกับใครค่ะ ไม่ต้องการให้ใครมารับรู้ความทุกข์ของเราแบบที่เราไปยัดเยียดให้เค้า เพราะสุดท้ายก็ไม่มีใครช่วยเราได้ หรือเราก็ไปช่วยใครไม่ได้เหมือนกัน ความคิดมันต้องตกตะกอนเอาเอง ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ