พ่อกับแม่ของเราเสียตั้งแต่เด็ก เราถูกเลี้ยงด้วยยาย ตั้งแต่เด็กยายมักจะชอบพาเราไปต่างจังหวัดเพื่อไปดที่ยวทำให้เราขาดเรียนบ่อยๆ การบ้านไม่เคยสอนเพราะแกบอกว่าแกสอนไม่เป็น เราก็เลยต้องหาวิธีทำการบ้าน วิธีเรียนให้เข้าใจด้วยตัวเอง ยายไม่เคยสอนการแปรงฟันไม่เคยพาไปหาหมอด้วยการอ้างกับเราว่าถ้าไปหาหมอฟันจะทำให้เป็นเจ้าหญิงนิทรา เลยอ้างไม่พาเราไปหาหมอฟัน ไม่ว่าจะเป็นหมอฟันของรพ.รัฐที่สามารถทำได้แบบฟรีๆแกไม่พาไปเลย ทำให้เรามีปัญหาเรื่องสุขภาพฟัน ตอนเด็กๆเราเหมือนถูกเลี้ยงเพื่อถูกใช้งานเช่นช่วยขายขนมรอบหมู่บ้าน แต่เราไม่เอาเงินค่าจ้างอะไรเพราะถือว่าแกเลี้ยงเรามา บอกก่อนนะค่ะ ว่ายายเราสูบบุหรี่และเคี้ยวหมากด้วย
พอเราขึ้นป.5 น้าเราย้ายมาอยู่บ้านเพราะมีน้อง เราก็ช่วยเลี้ยงน้องให้ น้องชายเราเป็นลูกครึ่งทำให้ยาบรักมาก เมื่อก่อนเราก็มีอิจฉาบ้างด้วยความที่พ่อแม่ไม่มีแล้วยังถูกแย่งความรักไปอีก
ตัดภาพมาที่เราเรียนจบปวช.แล้วทำงานกับน้าได้ประมาณ 3 ปีมีเงินเก็บ1ก้อนช่วยน้าออกรถเก๋งเพื่อใช้ทำงานและช่วยผ่อนรถเดือนละ8,000บาทและให้ยายใช้ประมาณเดือนละ3,000บาท ช่วยผ่อนรถเก๋งได้ประมาณประมาณ6-7เดือนเราท้องแฝด เราทำงานจนคลอดค่ะ เรากับแฟนช่วยกันเลี้ยงแฝด ระหว่างนี้งานที่บ้านก็น้อยลงทำให้เลี้ยงลูกด้วยเงินเก็บเกือบห้าหมื่อยอย่างทุลักทุเลค่ะ เป็นพ่อแม่มือใหม่ (บอกก่อนว่าถ้าเราไม่มีงานจากเราน้าเราก็ไม่ได้มีรายได้ประจำนะค่ะเพราะเป็นฟรีแลนซ์ ไม่มีงานก็ไม่มีรายได้ค่ะ แต่น้ายังช่วยออกค่าข้าว บ้านไม่ต้องเช่า ข้าวไม่ต้องซื้อ แต่คชจ.ลูกออกเองหมด ค่านม/แพมเพิสเดือนละ4,000)จากนั้นไม่ถึง3เดือน ยายเราป่วยเลือดซึมในสมองเพราะสูบบุหรี่จัดทำให้เดินไม่ได้ กินข้าวได้น้อย ทำให้ต้องช่วยกันดูแลทั้งบ้าน เราเองต้องเลี้ยงแฝด รายได้ก็ไม่มี เงินเก็บก็เริ่มหมด จะให้เราเจียดเวลาไปดูแลยายยังยากเลยค่ะ อีกอย่สงยายเราเป็นคนที่หัวดื้อมากๆ ให้กินยาแกก็ไม่ยอมกินต้องบังคับ เหมือนแกไม่เคยรักตัวเอง เอาแต่ใจ จนเราเอือมดลยค่ะอันนี้พูดตรงๆ แฟนเรามักจะช่วยดูยาย ช่วยพยุงยายแทนเรา เพราะถ้าให้เราทำเราเป็นคนขี้โมโหง่ายมาก ถ้าดื้อกับเรา เราก็โวยวายเหมือนกัน จอนนี้เลยไม่ได้ดูแลแกเท่าไหร่ พอน้าใช้ให้เราช่วยพยุงยาย เราไม่ได้เต็มใจทำหรอกค่ะ เราชอบคิดถึงอดีตที่แกไม่เคยเลี้ยงดูเราด้วยความรักแต่เหมือนเลี้ยงเราเพื่อใช้งาน แกรักลูกหลานที่เป็นผช.มากกว่า หลายสิ่งหลายอย่สงมันสะสมทำฝห้เรามีแต่ความทรงจำแย่ๆและไม่อยากอยู่ดูแลเพราะคำว่ากตัญญู เราอึดอัดมาก แต่ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครแม้กระทั่งแฟน  มันดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กๆ ไม่รุ้จะระบายกับใคร ใครที่อ่านจนจบช่วยให้คำแนะนำทีค่ะ เราไม่อยากติดบ่วงพันธนาการนี้ด้วยคำว่าบุญคุณ เราต้องทำยังไงต่อ
แค่เลี้ยงแฝดเราก็เครียดละค่ะ เงินก็น้อยลงทุกที ไม่อยากขอยืมใคร ยายก็ป่วย มันรุมเร้าไปหมด
ขอบคุณที่อ่านจบนะค่ะ