"เอา ชาร้อน แก้วหนึ่ง แม่น้อยเอ้ย"
ชายชราคนหนึ่งส่งเสียงตะโกนสั่งน้ำชาจากกแม่ค้าหน้าเตาน้ำร้อนที่เดือพลุกพล่าน
"เออ !ลุงเชย ฉันไม่เห็นหน้าเห็นตาแกหลายวันเลย ไปไหนมารึ "
เออ !" ฉันไปต่างจังหวัดมา "เอ้อ "แม่น้อย ปีนี้ฉัน 82 แล้วนะ"
"ลุงเชย สุขภาพร่างกายแข็งแรงน่ะ 82 ยังเดินไปไหนได้สะดวกนะ"
มันไม่ขนาดนั้นหรอกแม่น้อย ฉันจะเล่าให้ฟังน่ะ ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันได้ตื่นขึ้นมาก่อนพระอาทิตย์ขึ้นทุกครั้ง
ตื่นมาทำอะไรรึ ลุงเชย เอ้า!!! ลุงเชยรีบตอบโดยทันที เอ้า!! ก็ฉันอากเห็นการเริ่มต้นก่อนใครไง แกรู้ไหม ฉันมองเห็นฝูงวัว เดินข้ามถนนเพื่อจะไปกินหญ้า เห็นผีเสื้อออกหาน้ำหวาน เห็นดอกไม้สวยๆ ส่งกลิ่นหอมมาแตะจมูกฉันเหมือนกลิ่นกาแฟ ของแม่น้อยนั้นแหละ
เองคิดถึงอดีตของทีนี้อย่างนั้นไหมล่ะ เออจริงด้วยตาเชย ฉันก็คิดถึงอดีตแบบนั้นเหมือนกัน สมัยที่แกยังใช้ควายไถ่นา
อืม โลกมันเปลี่ยนไปเร็วเนอะ จากที่ข้าต้องเดินสมัยนู้น สมัยนี้ก็มีรถรามารับมาส่ง
ฉันรู้สึกเสียใจ ที่ฉันรักษาพื้นนา รักษามรดก รักษาวัฒนธรรมที่พ่อแม่พวกเราสร้างเอาไว้ให้ไม่ได้
ไม่เป็นไรๆ ตาเชยเอ้ย แกอย่าลืมสิ แกบอกเองนิ ว่าแกตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นทุกครั้ง เพราะอะไร
แม่น้อย กล่าวขึ้นมาด้วยความสงสัยในประโยคที่ตาเชยพูดเอาไว้
เออ ! ใช่ฉันตื่นขึ้นมาเพื่อเริ่มต้นไง ฉันตื่นมาด้วยความหวัง ว่าสักวันฉันจะต้องทำให้สำเร็จ
ใช่แล้วตาเชย แกตั้งความฝันของแกไว้ แล้วแกก็ได้ทำมันสำเร็จ ตาเชย ล้วงเงินจากกระเป๋าเสื้อจ่ายค่าน้ำชา พร้อมบอกแม่น้อยว่า หรือฉันจะไม่มีวันได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นอีกต่อไปแล้ว แม่น้อย.
................................................................
ลุงเชย 22.17
เรื่องสั้น น้ำชา
ชายชราคนหนึ่งส่งเสียงตะโกนสั่งน้ำชาจากกแม่ค้าหน้าเตาน้ำร้อนที่เดือพลุกพล่าน
"เออ !ลุงเชย ฉันไม่เห็นหน้าเห็นตาแกหลายวันเลย ไปไหนมารึ "
เออ !" ฉันไปต่างจังหวัดมา "เอ้อ "แม่น้อย ปีนี้ฉัน 82 แล้วนะ"
"ลุงเชย สุขภาพร่างกายแข็งแรงน่ะ 82 ยังเดินไปไหนได้สะดวกนะ"
มันไม่ขนาดนั้นหรอกแม่น้อย ฉันจะเล่าให้ฟังน่ะ ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันได้ตื่นขึ้นมาก่อนพระอาทิตย์ขึ้นทุกครั้ง
ตื่นมาทำอะไรรึ ลุงเชย เอ้า!!! ลุงเชยรีบตอบโดยทันที เอ้า!! ก็ฉันอากเห็นการเริ่มต้นก่อนใครไง แกรู้ไหม ฉันมองเห็นฝูงวัว เดินข้ามถนนเพื่อจะไปกินหญ้า เห็นผีเสื้อออกหาน้ำหวาน เห็นดอกไม้สวยๆ ส่งกลิ่นหอมมาแตะจมูกฉันเหมือนกลิ่นกาแฟ ของแม่น้อยนั้นแหละ
เองคิดถึงอดีตของทีนี้อย่างนั้นไหมล่ะ เออจริงด้วยตาเชย ฉันก็คิดถึงอดีตแบบนั้นเหมือนกัน สมัยที่แกยังใช้ควายไถ่นา
อืม โลกมันเปลี่ยนไปเร็วเนอะ จากที่ข้าต้องเดินสมัยนู้น สมัยนี้ก็มีรถรามารับมาส่ง
ฉันรู้สึกเสียใจ ที่ฉันรักษาพื้นนา รักษามรดก รักษาวัฒนธรรมที่พ่อแม่พวกเราสร้างเอาไว้ให้ไม่ได้
ไม่เป็นไรๆ ตาเชยเอ้ย แกอย่าลืมสิ แกบอกเองนิ ว่าแกตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นทุกครั้ง เพราะอะไร
แม่น้อย กล่าวขึ้นมาด้วยความสงสัยในประโยคที่ตาเชยพูดเอาไว้
เออ ! ใช่ฉันตื่นขึ้นมาเพื่อเริ่มต้นไง ฉันตื่นมาด้วยความหวัง ว่าสักวันฉันจะต้องทำให้สำเร็จ
ใช่แล้วตาเชย แกตั้งความฝันของแกไว้ แล้วแกก็ได้ทำมันสำเร็จ ตาเชย ล้วงเงินจากกระเป๋าเสื้อจ่ายค่าน้ำชา พร้อมบอกแม่น้อยว่า หรือฉันจะไม่มีวันได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นอีกต่อไปแล้ว แม่น้อย.
................................................................
ลุงเชย 22.17