ก่อนอื่นผมต้องบอกก่อนนะครับว่าพ่อผมป่วยเรื้อรังมาร่วม10ปี ตอนหนุ่มๆเคยตกตึกหัวกระแทกพื้นจนเกือบตาย ผ่านไปซักระยะก็โดนรถชนผ่าตัดสมองแต่รอดมาได้พอหายก็มาเป็นเบาหวาน ความดัน ไขมัน และก็เป็นอัมพฤติแม่พาไปรักษาจนเดินได้หูก็มาเริ่มตึงเพราะผลกระทบจากอุบัติเหตุคราวก่อน หลังจากนั้นก็เป็นนิ่วในถุงน้ำดี และได้ตัดถุงน้ำดีทิ้ง ต่อมาต้องมาโดนตัดขาเพราะขาเป็นเล็บขบติดเชื้อจากที่เดินได้(แต่แขนขาอ่อนแรง)ก็ต้องมาติดเตียงแต่ขยับตัวอะไรได้ หลังจากตัดขาไปตั้งแต่ปี57 เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาผมพาพ่อไปหาหมอที่ศิริราช ผลปรากฎว่าตัวพ่อมีอาการตัวเหลืองตาเหลืองคุณหมอเลยจัดให้แอคมิดด่วน ทำการอัลตร้าซาวผลปรากฎว่าเจอก้อนเนื้อที่บริเวณท่อน้ำดี ก็นอน รพ มาเรื่อยๆจนวันนี้คุณหมอพึ่งโทรมาตอนเที่ยงคืน ว่าพ่อความดันตกให้รีบมาดูใจแกด่วน ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ไม่ได้ต้องการอะไร แค่ขอวิธีทำใจหน่อยครับ ตอนนี้ ณ ที่พิม ผมนอนไม่หลับเลย อยากไป รพ จะแย่อยู่แล้ว (ตอนนี้แม่กะพี่สาวเฝ้าอยู่ครับ) ใครเคยผ่านเรื่องเลวร้ายเสียบุคคลที่รักไปแบบกระทันหัน อยากรู้ว่าพวกคุณทำใจกันยังไงบ้างครับผมจะได้เอาไปปฏิบัติบ้าง ขอบคุณครับ