เมื่อคืนเราทะเลาะกับป้าค่ะ เราว่าเราทำดีที่สุดแล้วนะคะเราทำทุกอย่างให้เค้าแต่เมื่อวานเราแค่ไม่ได้ล้างจาน เค้าโทรไปบอกแม่เราว่าจะไม่เลี้ยงเราแล้ว จากที่เจ็บอยู่แล้ว หนักกว่าเดิมอีกค่ะ ทุกวันนี้ที่อยากเรียนและทำงานดีๆก็เพราะเค้าอยากตอบแทนเค้า เค้าพูดแบบนี้เจ็บมากค่ะ เราทนแบบนี้มา5ปี หลังจากที่แม่แต่งงานใหม่ เราไม่เหลือใครนอกจากเค้า จนตอนนี้เราพึ่งรู้ค่ะว่าเราไม่สามารถไว้ใจใครได้  เรานั่งร้องไห้แม่เรามาหาค่ะ เค้าบอกให้เราทนในเมื่อป้าเป็นแบบนี้แล้วก็ทน เราถามแม่กลับไปว่าต้องทนตลอดเลยเหรอ แม่ตอบมาว่าใช่ โดยไม่มีกำลังใจออกมาจากปากแม่ซักคำ เรากลับมาคิดว่าบางที5ปีที่ผ่านมาเรายังอดทนไม่พอ เราคงอ่อนแอ  แต่ป้าได้ระบายออกมาได้คุยกับลุง แล้วเราล่ะคะร้องไห้คนเดียว ปลอบตัวเอง และกอดตัวเองไม่อยากไปไหนไม่อยากเจอใคร แต่ก็ไม่อยากอยู่บ้าน เราแย่มากใช่ไหมคะ พอร้องไห้แม่ก็บอกให้เราเงียบพอเราไม่สบายใจก็บอกให้ระบายออกมาพอระบายออกมาก็พูดว่าอย่าคิดมาก หัวเราะ แบบนี้ไงคะ แล้วจะมีใครที่เราคิดว่าเราสามารถพึ่งพาเค้าได้ เราไม่สามารถระบายกับใครได้เราไม่ไว้ใจใครแล้ว ทั้งที่ตอนนั้นป้าเป็นคนที่ทำให้เราหายแต่ตอนนี้ก็เปลี่ยนมาทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ตลกดีนะคะให้เค้ามากรับมาจากเค้ามาก แต่เค้าไม่เคยเห็นค่าเราเลย ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านนะคะ