กลอน ๑๑ : กรุณาอย่าเผลอใจ

กระทู้สนทนา
แสงตะวันที่สาดส่องในตอนเช้าย่อมทำให้เราสึกสดชื่นกับวันใหม่ แต่ไม่ใช่เพราะแสงตะวันน้นโผล่ขึ้นมาเพราะว่าสาดส่องให้แก่เรา แท้จริงแล้วธรรมชาติของดวงตะวันก็เป็นแบบนั้น  เหมือนกับรอยยิ้มสาวที่ทำให้หัวใจเราชุ่มฉ่ำ แต่ไม่ใช่เพราะว่าเขามีใจแล้วจึงส่งยิ้มให้กับเรา แท้จริงแล้วธรรมชาติของคนที่น่ารัก เขาก็เป็นอย่างนั้นโดยธรรมชาตินั่นเอง

“กรุณาอย่าเผลอใจ”
คลิกเพื่อดูคลิปวิดีโอ








น้องเข้ามาใกล้ ฉุดดึงใจ ที่ใกล้จะพัง
ยิ้มได้เติมหวัง เปิดเส้นทาง ให้อ้ายมองเห็น
แต่ก่อนหัวใจ  หลังโชคร้าย อ้ายก็กลายเป็น
คนที่ชาเย็น   ไม่เคยเห็น    คำว่าน้ำใจ

น้องหยิบยื่นให้  ชโลมใจ    ให้ชื่นหนักหนา
ช่วยเติมชีวา      ให้นำพา     คืนมาสดใส
รอยยิ้มที่มี         หัวใจพี่      กลับมาเต้นใหม่
รู้ทีทำไป           ในความหมาย ไม่คิดเป็นอื่น

แม้อาจคิดฝืน     คนที่ยืน       เข้ามาใกล้ใกล้
แม้คิดไปไกล     แต่หยุดไว้    ทำใจให้ฟื้น
เพียงรอยยิ้มใส  คำทักทาย    ก็ทำให้ตื่น
หัวใจสดชื่น       ฝืนเอาไว้     อย่าได้เผลอใจ

ขอกรุณา         อย่าเผลอใจ   ได้ไหมใจนี้
เธอช่างแสนดี  เจออย่างนี้      จะมีอีกไหม
ขอกรุณา        อย่าพลังเผลอ  หรือคิดไปไกล
ทั้งรู้เต็มใจ      คนที่ใช่           คนนี้ใช่เลย
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่