คือ แต่ก่อนหนูไม่เคยเป็นแบบนี้เลยค่ะ หนูจะร่าเริงมากและเล่นไปกับทุกคนเลย แต่อยู่ๆตอน ป.5 เพื่อนที่หนูสนิทด้วยก็ย้ายโรงเรียน หนูเศร้าและหนูรู้สึกโดดเดี่ยวแบบ ทำไมถึงทิ้งไปล่ะ กลับมาหากันก่อนสิ ช่วงนั้นหนูทำอะไรไม่ได้เลยค่ะ เอาแต่อ่านหนังสือ และหนูไม่เข้าสังคมเลยค่ะ หนูพยายามแล้วแต่ทำไม่ได้ ส่วนคุณแม่ ตั้งแต่เด็กแม่หนูก็เอาแต่ไปวัด เดือนๆนึง แม่อยู่กับหนูไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำค่ะ หนูต้องอยู่กับน้า และเวลาหนูจะขอไปกับแม่ด้วยแม่บอก ไม่ต้องไปเกะกะ แล้วก็ให้น้ามาลากตัวหนูไป พอวันแม่ หนูตื่นเต้นมาก และบอกให้แม่มางานด้วย "แม่ตอบมาว่า แม่ไม่ว่าง แม่ต้องทำงาน แกไหว้ครูไปก่อนแล้วกัน"  แล้วพอมีการสอบแม่ก็บอกว่าต้องสอบให้ได้ที่ 1 ต้องได้เกรด 4 ทุกวิชา แต่หนูทำไม่ได้ แม่ก็เลยบอกว่า โง่  แล้วพอช่วง ม.2-3 หนูเริ่มไม่ไหว หนูกดความรู้สึกไม่ไหว หนูเริ่มเถียงแม่ หนูร้องไห้กับเรื่องโง่ๆ หนูไม่มีแรงจะทำอะไร ทำไปทำไม หนูดาวน์ หนูมีความรู้สึกเริ่มอยากจะตาย แถมหนูเริ่มคุมอารมณ์ไม่ได้ หนูกลายเป็นคนอารมณ์ร้อน และรุนแรง หนูวีน หนูเหวี่ยง หนูเริ่มทำลายข้าวของ หนูไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะ หนูไม่ชอบตัวเองแบบนี้เลย จะตายก็ทำไม่ได้ จะอยู่ก็ลำบาก หนูไม่สามารถคุมอารมณ์ตัวเองได้ หนูวีนทุกคนที่เข้ามาใกล้ หนูกลายเป็นคนมองโลกในแง่ลบ คำพูดที่หนูกล่าวของไปมีแต่คำแย่ๆทำร้ายจิตใจคนอื่น หนูไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่หนูทำอะไรไม่ได้ หนูอยากไปพบจิตแพทย์ แต่หนูก็ไม่อยากให้ใครมารับรู้เรื่องของหนู หนูเกลียดการเข้าสังคม ทุกสิ่งที่มีมันทำให้หนูเบื่อ หนูไม่ชอบเลยเวลามีคนมาสนใจ หนูชอบขังตัวเองในห้อง ไม่พูด ไม่คุย หนูเริ่มเกลียดเพื่อนทีละคน ทั้งๆที่พวกเขาไม่ผิดอะไร หนูเกลียดตัว หนูอายุ 16 ปีค่ะ