ไม่มีคนคุย ไม่มีคนเข้ามาทำความรู้จัก ไม่มีเลยจริงๆสักคนหรือวี่แววจะมี
โสดมา 3 ปี กำลังจะเข้าปีที่4 แล้ว เมื่อก่อนเป็นคนที่ชอบแต่งตัวและรักสวยรักงาม เที่ยวเกือบทุกคืน ถ้าไม่อาบน้ำ ไม่แต่งหน้า ใส่ชุดสวยๆ ก็ไม่ออกไปข้างนอก แค่หน้าปากซอยก็ไม่ไป แต่พอมาถึงจุดนึงก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเปลี่ยนไปตอนไหน แต่รู้สึกอีกทีก็คือเป็นแบบตอนนี้แล้ว แค่ซื้อของหน้าปากซอยกลับรู้สึกว่าล้างหน้าก็พอไปซื้อแปบเดียวก็กลับ สะดวกคือเสื้อยืด กางเกงวอม เพราะคิดว่าเวลาไปข้างนอกคงไม่มีใครมองเรา ต่างคนก็ต้องสนใจใช้ชีวิตของตัวเองไป ส่วนการทำความรู้จักกับคนใหม่ๆก็แทบเป็นไปไม่ได้เลย เพราะไม่ชอบออกไปไหน แต่สภาพตัวเองก็ยังเหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนนะคะ ระดับกลาง ไม่ได้สวยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ดีขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำเพราะอยู่คนเดียว ก็ว่างออกกำลังกาย เหล้าก็ไม่ดื่มเหมือนเมื่อก่อน นอนก็เต็มอิ่มเพราะไม่ได้เที่ยว ก็มีความสุขนะ
ชีวิตประจำวัน เรื่อยๆ มีความสุขจากการพูดคุยกับเพื่อนที่มอ หนังที่ดู แมวที่เลี้ยง แล้วก็ การออกกำลังกาย
ประเด็นคืออยากปรึกษาว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ทุกข์ใจเรื่องความรักดี แต่ก็คิดว่าตัวเองมีข้อเสียแน่ๆเลยคือใจร้อนขึ้นแล้วก็ที่รู้สึกเลยคือชอบทำอะไรคนเดียว ไม่กล้าทำความรู้จักกับคนใหม่ๆ ก็กลัวใจเหมือนกันว่าจะขึ้นคานเพราะนิสัยของเรา เพื่อนผู้ชายก็บอกให้หัดแต่งตัวมั้ง ตอนนี้กับตอนปีหนึ่งคนละเรื่องเลย แต่งตัวเหมือนแม่ค้าขายกล้วยทอด ใช้ชีวิตเหมือนป้าวัย 35 เราก็ยิ้มๆขำๆไป แต่ในใจก็รู้สึกว่าจริงของมัน เคยลองกลับมาแต่งตัว แต่ก็ได้แค่ช่วงหนึ่ง ก็สะดวกแต่งแบบสบายๆมากกว่า รู้สึกแต่งสวยแล้วเสียเวลา แล้วควรออกไปเที่ยวบ้างไหมเวลาเพื่อนชวน เผื่อจะได้รู้จักคนใหม่ๆบ้าง ควรกระหายผู้เหมือนแต่ก่อนดีไหม (ที่ไม่ชอบไปเพราะเสียงดัง เปลืองเงินกับรสชาติที่ไม่ได้ชอบมากขนาดนั้น ชอบแนวหมูกะทะมากกว่า แล้วก็ไม่รู้สึกสนุกกับมันแล้วอะ)
คิดว่าควรเริ่มเปลี่ยนจากอะไรดีคะ ขอความเห็นนะคะ ควรทำตัวเองให้ดีถึงจะไม่ได้ออกไปไหน หรือควรออกไปทำความรู้จักกับคนใหม่ๆ บ้าง หรือควรจะเป็นในแบบที่เราเป็นแค่รอเวลาสักวันจะมีคนเข้ามาเองแบบที่เขาพูดกัน แต่รอมานานแล้วผู้ชายเค้าไม่ชอบผู้หญิงเรียบง่ายหรอคะ ประหยัดเรื่องเสื้อผ้า ควรมีสีสันบ้างใช่ไหมคะถึงจะน่าสนใจ ทุกคอมเม้นจะลองเอาไปปรับปรุงคะ
ไม่มีวี่แววว่าจะมีแฟนเลย คิดถึงอนาคตข้างหน้า
โสดมา 3 ปี กำลังจะเข้าปีที่4 แล้ว เมื่อก่อนเป็นคนที่ชอบแต่งตัวและรักสวยรักงาม เที่ยวเกือบทุกคืน ถ้าไม่อาบน้ำ ไม่แต่งหน้า ใส่ชุดสวยๆ ก็ไม่ออกไปข้างนอก แค่หน้าปากซอยก็ไม่ไป แต่พอมาถึงจุดนึงก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเปลี่ยนไปตอนไหน แต่รู้สึกอีกทีก็คือเป็นแบบตอนนี้แล้ว แค่ซื้อของหน้าปากซอยกลับรู้สึกว่าล้างหน้าก็พอไปซื้อแปบเดียวก็กลับ สะดวกคือเสื้อยืด กางเกงวอม เพราะคิดว่าเวลาไปข้างนอกคงไม่มีใครมองเรา ต่างคนก็ต้องสนใจใช้ชีวิตของตัวเองไป ส่วนการทำความรู้จักกับคนใหม่ๆก็แทบเป็นไปไม่ได้เลย เพราะไม่ชอบออกไปไหน แต่สภาพตัวเองก็ยังเหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนนะคะ ระดับกลาง ไม่ได้สวยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ดีขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำเพราะอยู่คนเดียว ก็ว่างออกกำลังกาย เหล้าก็ไม่ดื่มเหมือนเมื่อก่อน นอนก็เต็มอิ่มเพราะไม่ได้เที่ยว ก็มีความสุขนะ
ชีวิตประจำวัน เรื่อยๆ มีความสุขจากการพูดคุยกับเพื่อนที่มอ หนังที่ดู แมวที่เลี้ยง แล้วก็ การออกกำลังกาย
ประเด็นคืออยากปรึกษาว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ทุกข์ใจเรื่องความรักดี แต่ก็คิดว่าตัวเองมีข้อเสียแน่ๆเลยคือใจร้อนขึ้นแล้วก็ที่รู้สึกเลยคือชอบทำอะไรคนเดียว ไม่กล้าทำความรู้จักกับคนใหม่ๆ ก็กลัวใจเหมือนกันว่าจะขึ้นคานเพราะนิสัยของเรา เพื่อนผู้ชายก็บอกให้หัดแต่งตัวมั้ง ตอนนี้กับตอนปีหนึ่งคนละเรื่องเลย แต่งตัวเหมือนแม่ค้าขายกล้วยทอด ใช้ชีวิตเหมือนป้าวัย 35 เราก็ยิ้มๆขำๆไป แต่ในใจก็รู้สึกว่าจริงของมัน เคยลองกลับมาแต่งตัว แต่ก็ได้แค่ช่วงหนึ่ง ก็สะดวกแต่งแบบสบายๆมากกว่า รู้สึกแต่งสวยแล้วเสียเวลา แล้วควรออกไปเที่ยวบ้างไหมเวลาเพื่อนชวน เผื่อจะได้รู้จักคนใหม่ๆบ้าง ควรกระหายผู้เหมือนแต่ก่อนดีไหม (ที่ไม่ชอบไปเพราะเสียงดัง เปลืองเงินกับรสชาติที่ไม่ได้ชอบมากขนาดนั้น ชอบแนวหมูกะทะมากกว่า แล้วก็ไม่รู้สึกสนุกกับมันแล้วอะ)
คิดว่าควรเริ่มเปลี่ยนจากอะไรดีคะ ขอความเห็นนะคะ ควรทำตัวเองให้ดีถึงจะไม่ได้ออกไปไหน หรือควรออกไปทำความรู้จักกับคนใหม่ๆ บ้าง หรือควรจะเป็นในแบบที่เราเป็นแค่รอเวลาสักวันจะมีคนเข้ามาเองแบบที่เขาพูดกัน แต่รอมานานแล้วผู้ชายเค้าไม่ชอบผู้หญิงเรียบง่ายหรอคะ ประหยัดเรื่องเสื้อผ้า ควรมีสีสันบ้างใช่ไหมคะถึงจะน่าสนใจ ทุกคอมเม้นจะลองเอาไปปรับปรุงคะ