วันนี้เป็นวันหยุดของทางร้านเอมอรจึงตัดสินใจที่จะไปหาภุชงค์ที่ร้านโดยที่หล่อนเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาจะอยู่ที่ร้านหรือไม่   “เอ๊ะ ! “หล่อนนึกขึ้นมาได้ว่าชายหนุ่มเคยให้นามบัตรหล่อนไว้  เร็วทันความคิด เธอรีบคว้ากระเป๋าถือสีดำใบโตของตัวเองแล้วเทของที่อยู่ด้านในออก แล้วหล่อนก็เริ่มลงมือหา  “เฮ้ย....”เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้นเหมือนแสดงว่าเจ้าตัวโล่งอกในที่สุดหล่อนก็เจอจนได้ หล่อนหยิบโทรศัพท์มือถือของหล่อนแล้วกดเลขหมายตามนามบัตรที่เขาให้ไว้



       “สวัสดีค่ะ คุณภุชงค์  นี่อร  เองนะคะ”  หล่อนบอกเขาไปโดยไม่รู้เลยว่าเขาจะจำหล่อนได้หรือไม่

“ครับคุณอร  มีอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มตอบกลับมาตามสายโทรศัพท์นั้นทันที ภายใต้น้ำเสียงราบเรียบแต่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ นี่เป็นหากแต่นี่มิใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกเช่นนี้กับหญิงสาว  เขาจำได้แม่นยำครั้งแรกที่พบหล่อนเมื่อหล่อนเดินเข้ามาภภายในร้าน หัวใจดวงน้องของเขาพองโตจนอยากวิ่งเขาไปสวมกอดหญิงสาวที่เข้ามีความรู้สึกถวินหามานานแสนนนาน แต่ต้องทนเก็บฝืนไว้ มิฉนั้นหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของน้ำตานาคราชเม็ดนั้นคงตกใจและคงจะหายไปจากชีวิตเขาก็เป็นแน่

       “คือวันนี้ คุณว่างไหมค่ะ  อรมีเรื่องอยากคุยด้วยค่ะ” เธอแสดงเจตนาทันทีว่าหล่อนตองการพบเขานั่นเอง

      “ว่างครับ ...คุณอรจะให้ผมไปพบคุณอรที่ไหนดีครับ” ชายหนุ่มถามหาสถานที่ที่คิดว่าหล่อนอยากให้เขาไปพบนั่นเอง

       “คือวันนี้ ที่ร้าน อรก็ปิดค่ะ” หล่อนเอ่ยขึ้นเหมือนกำลังใช้ความคิดว่าหล่อนจะไปพบเขาที่ร้านดี หรือว่าจะนัดเขาไปพบกันที่ไหนสักแห่งดี แต่ยังที่หญิงสาวไม่ทันได้ตัดสินใจเสียงชายหนุ่มก็ดังขึ้นเหมือนรู้ทันหล่อนนั่นเอง

       “ถ้าอย่างนั้นให้ผมไปพบคุณที่บ้านไหมครับ... ไว้ใจผมหรือเปล่า ” ชายหน่มถามเป็นนัย ๆ ว่าหล่อนมาอยู่ที่ต่างบ้านต่างเมืองนี้เพียงลำพังหรือมาใคร ติดตามมาด้วย

       “จะรบกวนคุณเกินไปหรือเปล่าค่ะ” หล่อนกล่าวขึ้นอย่างเกรงใจเขานั่นเอง ทั้งที่ใจหนึ่งอดหวั่นไหวมิได้ ทำไมนะน้ำเสียงดูเรียบ ๆ แต่กลับทรงพลัง ทำให้หล่อนประหวันใจได้มากเช่นนี้  หากจะถามว่าไว้ใจชายผู้นี้ได้แค่ไหน ทั้งที่เพิ่งพบกันเพียงนิดเดียว แต่หล่อนรู้สึกได้ว่าเขามีความหวังดีกับตน ถึงแม้นน้ำเสียงเย็นชาแต่แฝงไปด้วยความห่วงหาอาธร อันนี้หล่อนเองก็รับรู้ได้เช่นกัน

       “ไม่เลยครับ  ...คุณอร บอกผมมาเถอะว่าบ้านคุณอร อยู่แถวไหน” แล้วชายหนุ่มก็ยิ้มขึ้นเมื่อเขาคิดว่าที่หล่อนบอกนั้นเขาเองรู้จักเป็นอย่างดี  "ครับ  ๆ ผมรู้จักครับ  ถ้ายันผมจะไปถึงประมาณ 9  โมงนะครับ” หลังจากนัดหมายกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มวางหูโทรศัพท์พร้อมกับยกนานฬิกาดูเพื่อคำนวนเวลาการเดินทาง

     ค่ะ” หล่อนวางสายลงทันทีพร้อมกับสีหน้าที่คลายความกังวนลงมาบ้างหลังจากนั้น เธอก็หันหลังเดินไปยังห้องน้ำเพื่อทำกิจธุระส่วนตัวของหล่อน



       “คุณอรค่ะ...” เสียงแม่บ้านของหล่อนดังขึ้นในขณะที่หญิงสาวกำลังจัดผลไม้ในจานอยู่ในครัวเพื่อเอาไว้รับแขกของหล่อนที่จะเดินทางมาถึงในไม่ช้านั่นเอง

       “ค่ะป้าจัน” หล่อนหันไปทางต้นเสียงที่เรียกหล่อนขึ้นพร้อมรอยยิ้มให้แก่หญิงสูงวัยคนนั้น

       “มีคนมาขอพบคุณอรนะค่ะ เห็นว่าชื่อภุชงค์ค่ะ” นางกล่าวรายงานในทันที

       “ค่ะป้าเชิญคุณภุชงค์ที่ห้องรับแขกเลยนะค่ะ  เดี๋ยวอรขึ้นไปค่ะ” หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับวางมือที่กำลังลังถือกรรไกรตัดแต่งกิ่งไม้ ที่หล่อนลงมาทำระหว่างรอการมาของชายหนุ่ม



     สวัสดีค่ะ..คุณภุชงค์...” หญิงสาวเอ่ยทักเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับวางจานผลไม้ที่หล่อนกำลังจัดเมื่อสักครู่นี้ลงตรงหน้าชายหนุ่มพร้อมทั้งเอ่ยชวนเขาขึ้น

     ครับ....เช่นกันครับ” เขาตอบรับแต่ภายใต้สีหน้าที่ดูสดใสนั้นยั้งคงมีอะไรเคลือบแฝงไว้นั่นเอง  “ดูสีหน้าคุณเหมือนมีอะไรในใจนะครับ คุณอร” เขากล่าวหลังจากที่นางจันได้เดินออกไปแล้ว  และเขาสังเกตว่านางจัน กำลังมองหญิงสาวและตนด้วยแววตาสงสัย

       “ ค่ะ ...คือหลังจากที่ดิฉันได้ น้ำตานาคราช  มา เอ่อ...ดิฉันฝันแปลก ๆ ตลอดเลยค่ะ” หล่อนถอนหายใจขึ้นก่อนจะเล่าเรื่องความฝันของเธอให้เขาฟังอย่างละเอียด

       “เหรอครับ  บ้างทีน้ำตานาคราชคงอยากให้คุณมองเห็นถึงอดีตของตนเองก็เป็นได้นะครับ” เขาปลอบใจหล่อนทั้งที่เขาเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าเพราะอะไรหล่อนถึงสัมผัสได้กับอดีตชาติของตนเอง

     “คุณอย่างกลัวไปเลยครับ”  เขายิ้มอีกครั้งหนึ่ง “อดีต  ก็คือ อดีต” เขาจับมือของหล่อนขึ้นมาเหมือนจะให้กำลังใจแก่หัวใจที่แสนจะบอบบางนั่นเอง หาได้คิดล่วงเกินหญิงสาวแต่ประการใด “แต่ถ้าคุณได้รู้เกี่ยวกับน้ำตานาคราชเม็ดนี้  คุณอาจไม่อยากจะคืนผมก็ได้ครับ”

       “ทำไมเหรอค่ะ” หล่อนถามขึ้นพร้อมรับฟังแต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับเปลี่ยนเรื่องคุยเอาดื้อ ๆ

       “อื่ม...นี่ คุณมาอยู่ที่นี่คุณเคยรู้อะไรเกี่ยวกับบ้านหลังนี้บ้างไหมครับ” ภุชงค์เอ่ยถามหล่อนขึ้นมันอาจเป็นความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจของเขาก็เป็นได้ที่ตัดสินใจเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ให้เธอฟัง เพราะอย่างน้อยเขาก็มั่นใจว่า น้ำตานาคราชเม็ดนั้นจะยังคงปกป้องเธอจากอันตรายทั้งปวง

       “ไม่ค่ะ  ดิฉันก็ไม่ได้ถามป้าจันดูสักทีเกี่ยวกับเจ้าของเก่า” หล่อนมองหน้าเขาอย่างสงสัยขึ้น “เห็นว่าเขาปล่อยให้เช่าในราคาถูกและบ้านมีสภาพที่ดี น่าอยู่มากเท่านั้นเองค่ะ”

       “ที่นี่เคยมีคนเสียชีวิตมาไม่ต่ำกว่า  3 คน นะครับ” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองดวงหน้าหล่อนที่บัดนี้เริ่มซีดเซียวด้วยความตกใจหรือความกลัวก็ไม่แน่

“หา!!!จริงเหรอค่ะ” หญิงสาวมือไม้เย็นขึ้นทันที  ดูเหมือนว่าหล่อนเองก็แทบจะเป็นลมเหมือนกันที่ได้ฟังเรื่องราวที่ดูเหมือนจะน่ากลัวนี้เหลือกเกิน

       “แต่คุณไม่ต้องหวาดกลัวอะไรไปเลยนะครับ เพราะตราบน้ำตานาคราชเม็ดนั้นยังอยู่กับคุณ สิ่งนั้นจะเครื่องคอยคุ้มครองคุณ”  เขาเอ่ยขึ้นพร้อมทังจับมือหล่อนเหมือนแสดงให้หล่อนเชื่อมั่นเช่นเดียวกับเขานั่นเอง