เรื่องมีอยู่ว่า ผมเป็นคนตรงๆครับเห็นเเก่ตัวนิดหน่อยเเบบบอกให้มาหาหน่อยไรงี้ถ้าเขาไม่ว่างก็ไม่เป็นไรเเต่ขอเเค่บอกล่วงหน้าไม่ใช่รับปากเเล้วไม่มาตามที่พูด เเบบรู้สึกเสียอารมณ์มากครับ พอเขางอลเราเราก็ถามว่างอลอะไรทำอะไรผิด คือ ไม่รู้จริงๆตอนนั้นเเล้วก็โดนหาว่าไม่ใส่ใจเขาเเล้วเราก็รู้สึกผิดเลยบอกขอโทษเขาไป เเต่เวลารู้สึกผิดจะพูดขอโทดเองจนเขาเริ่มรำคาญเราที่มีเเต่บอกขอโทษๆ คือก็รู้สึกผิดเลยขอโทษมันผิดมากหรอครับ? เเล้วก็พอเขามีเรื่องปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพไม่สบายก็บอกเขาว่าจะพาไปเขาก็บอกไม่ต้องเดียวไปเอง พอเราใส่ใจเขาก็มีเเต่ปฎิเสธเราพอเราไม่ใส่ใจก็ชอบบ่นให้ เเล้วเขาก็ชอบคิดว่าที่ผมทำเเบบนี้ก็เพื่อที่จะได้มีอะไรกันกับเขา เเต่ความจริงผมไม่ได้รู้สึกเเบบนั้นเเต่ผมรู้สึกมากกว่านั้นจริงใจด้วย ผมไม่ต้องการอะไรจากเขาเลยนอกจากความรักครับ ผมเปลี่ยนเเปลงตัวเองเพื่อเขาทุกอย่างที่เขาพูด เเบบเขาพูดไงผมก็ทำเเบบนั้น สมมุติว่า เขาบอกผมให้เลิกเหล้าผมก็เลิก ให้ อะไรที่มันไม่ดีผมก็ไม่ทำครับเพราะผมกลัวเขาไม่สบายใจ เเต่ก็ทะเลาะกันบ่อยเพราะผมเป็นคนชอบถามมากพูดตรงมากไปหน่อยครับ
#เล่าคร่าวๆนะครับ