เราเพิ่งจะอายุ15ปีนี้เองค่ะ เราเป็นคนชอบสังเกตตัวเอง สังเกตจนรู้สึกว่าตัวเราเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อประมาณปีที่แล้วคือประมาณม.2เทอม2 จากที่เคยยิ้มบ่อยๆ กลายเป็นยิ้มน้อยลงมากๆ จนคนรอบตัวทัก อะไรที่เคยทำให้เรามีความสุขกลับกลายเป็นรู้สึกเฉยๆ ที่ได้ทำ พอเริ่มขึ้นม.3มาเราเริ่มนอนไม่หลับจนต้องกินยาไม่งั้นนอนไม่ได้ ที่เป็นแบบนี้เพราะช่วงนั้นเราโดนกดดันเรื่องเรียนเยอะมากเพราะห้องเราเป็นห้องที่ค่อนข้างเก่ง น่าจะเรียกว่าห้องคิงได้เลย เกรดเราตก อาจเพราะเราเคยเป็นคนเรียนดี พอเกรดลดนิดหน่อยก็โดนที่บ้านดุ ทั้งๆ ที่มันไม่ได้ลดมากขนาดนั้นอ่ะค่ะ เรากลายเป็นคนร้องไห้ง่ายมากๆ กับแทบจะทุกเรื่อง อีกอย่างเราทะเลาะกับคุณแม่บ่อยด้วย อาจจะเป็นเพราะไกลกันเนื่องจากเราอยู่หอตั้งแต่ม.1 พอปัญหามันเข้ามาเราก็เก็บไว้คนเดียว ไม่บอกใคร อาจจะมีบ่นๆ ลงในทวิตเอตร์บ้าง แต่ก็ไม่ค่อยช่วยอะไรอยู่ดี บางครั้งที่เรานอนไม่หลับเราก็จะมานอนนึกถึงสิ่งที่มันชอบทำร้ายใจเราแล้วก็ร้องไห้เงียบๆ คนเดียว ตอนนี้เราอยากรู้แค่ว่าเราควรทำยังไงดี หรือว่าที่เราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าคือเราคิดไปเองทั้งหมด มันเป็นแค่อาการนอยด์ๆ ปกติอะไรแบบนี้อ่ะคะ