เราเป็นโรคกลัวอะไรบางอย่างที่คนปกติเขาไม่กลัวกัน และสิ่งที่เรากลัวก็คือ การเห็นคน/สัตว์กำลังอาเจียน

มันแปลกมากเลยใช่ไหม เราไม่ได้ขยะแขยงนะ แต่กลัวเลย ถ้าเห็นแต่กองอาเจียนจะรู้สึกขยะแขยงเหมือนคนทั่วไป แต่เวลาเห็นใครทำท่าจะอาเจียน เราจะกลัวและรีบหนีไปจากตรงนั้น เพราะเราไม่สามารถดูได้ ไม่สามารถรับภาพนั้นได้ ใจเราจะสั่นและเต้นแรง และเราไม่ได้กลัวแค่คนอาเจียน ขนาดเห็นพวกหมาแมวอาเจียน เราก็กลัวด้วย แม้แต่ตอนดูละคร เวลามีฉากคนอาเจียน เรายังกลัวเลย ไม่สามารถดูได้ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันคือการแสดง ไม่ใช่ของจริง พ่อแม่เราก็พยายามอธิบายว่าการอาเจียนเป็นเรื่องปกติ เป็นกลไกการขับของเสียออกจากร่างกาย ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว แต่เราก็ยังกลัว (แต่ถ้าเราเป็นคนอาเจียนเอง ก็จะไม่กลัว)

เราอยากหายจากความกลัวนี้ เพราะเวลาพ่อแม่เราป่วย แล้วอาเจียน เราก็กลัวและหนีเหมือนกัน ซึ่งมันไม่ดีเลย เราอยากดูแลพ่อแม่ได้ อยากช่วยเหลือท่านในยามป่วยไข้ เหมือนกับที่พ่อแม่ดูแลเราในยามที่เราป่วย คนอาเจียน ถ้าไม่ช่วยเหลือ เขาอาจหมดสติได้ ซึ่งเราไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับพ่อแม่เรา

ปกติเราดูเหมือนเป็นคนใจดี แต่กลับไม่สามารถดูแลใครได้ มีอยู่วันหนึ่ง รุ่นพี่ผู้หญิงในที่ทำงานเราไม่สบาย แล้วเขาก็ไปอาเจียนข้างนอกห้อง รุ่นพี่ผู้ชายเห็นก็มาเรียกเรา ขอให้เราไปช่วยลูบหลังรุ่นพี่คนนั้นหน่อย เพราะเห็นว่าเราก็เป็นผู้หญิง ส่วนรุ่นพี่ที่มาบอกนั้นเป็นผู้ชาย เขาคิดว่ามันดูไม่เหมาะที่จะไปสัมผัสตัวผู้หญิง แต่เราก็ไม่ได้ไปช่วยเหลือ เพราะกลัว ตอนนั้นเรารู้สึกผิด ใจเรารู้สึกสงสารเขา อยากช่วยเหลือ แต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะความกลัว เราอาจถูกมองว่าเป็นคนใจร้ายใจดำก็ได้

เราเคยปรึกษาจิตแพทย์ที่ รพ. แถวๆคลองสาน แต่จิตแพทย์แค่บอกว่า เราต้องกล้าเผชิญกับสิ่งที่เรากลัว แล้วเราจะหายกลัวเอง แต่เราทำไม่ได้ แค่พูดน่ะมันง่าย แต่พอจะทำ มันทำได้ซะที่ไหนล่ะ เราก็ยังผ่านความกลัวไปไม่ได้อยู่ดี อยากรู้ว่าที่ไหนมีจิตแพทย์เก่งๆ ที่มีวิธีรักษาโรคแบบนี้บ้าง ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ