ตามหัวข้อเลยค่ะ แม่ตามไปทุกที่ไม่ว่าจะเป็นมหาลัย บ้านเพื่อนผู้หญิง แม้แต่ตลาดปากซอยบ้าน
เรื่องแรกเลยที่ตัดสินใจมาตั้งกระทู้เพราะเริ่มไม่เข้าใจกับความคิดบางอย่างของผู้ใหญ่ แม่เป็นคนที่หวงเรามาก มากจนบางทีเรารู้สึกมันเกินกว่าเหตุไป เราอายุ21 ค่ะ อยู่มหาลัยปี3แล้วและอีกเทอมเดียวเราก็จะเรียนจบแล้วแบะแม่มักเป็นห่วงในเรื่องที่ธรรมดามากคือเรื่องการนั่งรถไปเรียน คือมหาลัยเราไม่ใกล้ไม่ไกบจากบ้างนั่งรถแค่10-15 นาทีก็ถึงแต่แม่เราชอบนั่งรถไปส่ง รถโดยสารนะคะไม่ใช่รถส่วนตัวแม่เราขับรถไม่เป็นซึ่งเราห่วงท่านมากตอนท่านส่งเราเสร็จเราจึงขอไปเรียนเองโดยที่ท่านไม่ต้องไปส่งเพราะเราไปเองได้ และเรื่องที่เรามักจะทะเลาะกับแม่บ่อยๆคือเรื่องไปทำงานบ้านเพื่อน คือเราใกล้จบแล้ว และรายงานเยอะมาก เข้ามาทุกวิชาจนทำแทบไม่ทันเพราะลงเรียนเยอะจึงนัดกับกลุ่มว่าจะไปทำที่บ้านเพื่อนคนนี้เพราะที่บ้านเพื่อนคนนี้คือจุดศูนย์กลางระหว่างเพื่อนในกลุ่มเมื่อเราขอที่จะไปเองแม่มักจะด่า จะว่าเราและพูดว่าอึดอัดมากใช่มั้ยที่แม่ไปด้วย มันมีอะไรนักหนาแค่แม่ไปด้วย แม่เป็นห่วงมันผิดมากใช่มั้ย นั้นแหละค่ะเราเลยไม่เถียงเขาเพราะเราไม่ชองเถียงกับใครและไม่อยากมีปัญหาด้ววเลยต้องปล่อยให้เขาตามทั้งที่เราก็รู้สึกอึดอัดใจนะและเกรงใจเพื่อนด้วย จะคุยกันเสียงดังก็ไม่ได้เพราะแม่เราไปแล้วชอบนอนก็กลัวเขาจะตื่น จนบางทีเพื่อนบอกว่าทำไมไม่ให้แม่อยู่บ้าน พาเขามาทรมานทำไมซึ่งเราจุกกับคำของเพื่อนมาก และมาอีกเรื่องคือเรื่องกิจกรรมที่มหาลัยคือบางทีต้องไปค้างคืนต่างจังหวัดซึ่งไปกับที่มอนะคะไม่ได้ไปกันเอง แม่เราจะโทรเช็คเราตลอด บางทีไม่ว่างรับโทรศัพท์ไม่ทันจริงพอโทรกลับท่านจะหาง่าเราแอบไปเที่ยวทั้งที่ดราไม่ได้ไปไหนเลย
สอง แม่มักจะจำกัด ขีดเส้นความคิดของเราว่าเราต้องคิดแบบที่ท่านคิด พอเราแสดงความคิดเห็นที่ต่างจากท่าน ท่านมักจะบอกว่า ทำไมถึงคิดแย่ขนาดนี้ ทั้งที่มันไม่ได้แย่หรือเป็นสิ่งที่ผิดอะไรเลย
สาม เรื่องงานเรื่องนี้เราเข้าใจว่าท่านอยากให้เราสบาย มีงานที่มั่นคง แต่งานที่ท่านคิดไว้มันเข้ายากมากเราเลยเสนอว่าขอทำงานอื่นระหว่างรองานนี้ได้มั้ย ท่านก็ให้นะแต่มีกฎว่าต้องเป็นงานบริษัทใหญ่ๆเท่านั้นซึ่งเราคิดว่าแค่ทำงานระหว่างรองานทำไมต้องใหญ่อะไรเบอร์นั้นด้วยเพราะเราแค่ต้องการประสบการณ์จากที่อื่นเท่านั้น
เรารักแม่มากนะแต่เราก็เข้าใจว่าที่เขาทำเพราะเป็นห่วง แต่เขาห่วงแต่ร่างกายเราจนลืมห่วงความรู้สึกเราเกินไปรึป่าว ตอนแรกเราคิดว่าเราคุยกับแม่รู้เรื่องแล้วแต่ป่าวเลย กลับกลายเป็นว่าเขาตามเรามากขึ้นทุกวัน ไม่รู้ที่เราปล่อยให้เขาตามเรามันกลายเป็นความเคยชินของเขาไปแล้วรึป่าว แค่อยากรู้ว่าเราคิดแบบที่เราคิดมันผิดมากหรอ เขามักจะบอกว่า เขาอาบน้ำร้อนมาก่อน เขารู้มากกว่าเราแต่เขามักจะเลี้ยงเราเหมือนไข่ในหินเสมอ อาจจะอธิบายวนไปมาก็ขอโทษด้วยนะคะ เราสับสนมากจริงๆ อยากออกไปจากตรงนี้ให้เขารู้ว่าเราสามารถดูแลตัวเองได้แล้วจริงๆ แต่แค่เราขยับไปไหนเขาจะตามตลอด อีกอย่างมีช่วงนึงที่เราทำงานห้าง เป็นเซลล์ขายค่ะเขาก็ไปเฝ้าตั้งแต่เข้างานจนเลิกงานจนเราต้องออกจากงานเพราะผู้จัดร้านสงสารแม่ เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ คำพูดต่อจากนี้อาจจะดูแย่ที่สุดที่เราคิดมาแล้วแต่เราไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วจริงๆ
แม่ตามไปทุกที่จนไม่มีเวลาส่วนตัว
เรื่องแรกเลยที่ตัดสินใจมาตั้งกระทู้เพราะเริ่มไม่เข้าใจกับความคิดบางอย่างของผู้ใหญ่ แม่เป็นคนที่หวงเรามาก มากจนบางทีเรารู้สึกมันเกินกว่าเหตุไป เราอายุ21 ค่ะ อยู่มหาลัยปี3แล้วและอีกเทอมเดียวเราก็จะเรียนจบแล้วแบะแม่มักเป็นห่วงในเรื่องที่ธรรมดามากคือเรื่องการนั่งรถไปเรียน คือมหาลัยเราไม่ใกล้ไม่ไกบจากบ้างนั่งรถแค่10-15 นาทีก็ถึงแต่แม่เราชอบนั่งรถไปส่ง รถโดยสารนะคะไม่ใช่รถส่วนตัวแม่เราขับรถไม่เป็นซึ่งเราห่วงท่านมากตอนท่านส่งเราเสร็จเราจึงขอไปเรียนเองโดยที่ท่านไม่ต้องไปส่งเพราะเราไปเองได้ และเรื่องที่เรามักจะทะเลาะกับแม่บ่อยๆคือเรื่องไปทำงานบ้านเพื่อน คือเราใกล้จบแล้ว และรายงานเยอะมาก เข้ามาทุกวิชาจนทำแทบไม่ทันเพราะลงเรียนเยอะจึงนัดกับกลุ่มว่าจะไปทำที่บ้านเพื่อนคนนี้เพราะที่บ้านเพื่อนคนนี้คือจุดศูนย์กลางระหว่างเพื่อนในกลุ่มเมื่อเราขอที่จะไปเองแม่มักจะด่า จะว่าเราและพูดว่าอึดอัดมากใช่มั้ยที่แม่ไปด้วย มันมีอะไรนักหนาแค่แม่ไปด้วย แม่เป็นห่วงมันผิดมากใช่มั้ย นั้นแหละค่ะเราเลยไม่เถียงเขาเพราะเราไม่ชองเถียงกับใครและไม่อยากมีปัญหาด้ววเลยต้องปล่อยให้เขาตามทั้งที่เราก็รู้สึกอึดอัดใจนะและเกรงใจเพื่อนด้วย จะคุยกันเสียงดังก็ไม่ได้เพราะแม่เราไปแล้วชอบนอนก็กลัวเขาจะตื่น จนบางทีเพื่อนบอกว่าทำไมไม่ให้แม่อยู่บ้าน พาเขามาทรมานทำไมซึ่งเราจุกกับคำของเพื่อนมาก และมาอีกเรื่องคือเรื่องกิจกรรมที่มหาลัยคือบางทีต้องไปค้างคืนต่างจังหวัดซึ่งไปกับที่มอนะคะไม่ได้ไปกันเอง แม่เราจะโทรเช็คเราตลอด บางทีไม่ว่างรับโทรศัพท์ไม่ทันจริงพอโทรกลับท่านจะหาง่าเราแอบไปเที่ยวทั้งที่ดราไม่ได้ไปไหนเลย
สอง แม่มักจะจำกัด ขีดเส้นความคิดของเราว่าเราต้องคิดแบบที่ท่านคิด พอเราแสดงความคิดเห็นที่ต่างจากท่าน ท่านมักจะบอกว่า ทำไมถึงคิดแย่ขนาดนี้ ทั้งที่มันไม่ได้แย่หรือเป็นสิ่งที่ผิดอะไรเลย
สาม เรื่องงานเรื่องนี้เราเข้าใจว่าท่านอยากให้เราสบาย มีงานที่มั่นคง แต่งานที่ท่านคิดไว้มันเข้ายากมากเราเลยเสนอว่าขอทำงานอื่นระหว่างรองานนี้ได้มั้ย ท่านก็ให้นะแต่มีกฎว่าต้องเป็นงานบริษัทใหญ่ๆเท่านั้นซึ่งเราคิดว่าแค่ทำงานระหว่างรองานทำไมต้องใหญ่อะไรเบอร์นั้นด้วยเพราะเราแค่ต้องการประสบการณ์จากที่อื่นเท่านั้น
เรารักแม่มากนะแต่เราก็เข้าใจว่าที่เขาทำเพราะเป็นห่วง แต่เขาห่วงแต่ร่างกายเราจนลืมห่วงความรู้สึกเราเกินไปรึป่าว ตอนแรกเราคิดว่าเราคุยกับแม่รู้เรื่องแล้วแต่ป่าวเลย กลับกลายเป็นว่าเขาตามเรามากขึ้นทุกวัน ไม่รู้ที่เราปล่อยให้เขาตามเรามันกลายเป็นความเคยชินของเขาไปแล้วรึป่าว แค่อยากรู้ว่าเราคิดแบบที่เราคิดมันผิดมากหรอ เขามักจะบอกว่า เขาอาบน้ำร้อนมาก่อน เขารู้มากกว่าเราแต่เขามักจะเลี้ยงเราเหมือนไข่ในหินเสมอ อาจจะอธิบายวนไปมาก็ขอโทษด้วยนะคะ เราสับสนมากจริงๆ อยากออกไปจากตรงนี้ให้เขารู้ว่าเราสามารถดูแลตัวเองได้แล้วจริงๆ แต่แค่เราขยับไปไหนเขาจะตามตลอด อีกอย่างมีช่วงนึงที่เราทำงานห้าง เป็นเซลล์ขายค่ะเขาก็ไปเฝ้าตั้งแต่เข้างานจนเลิกงานจนเราต้องออกจากงานเพราะผู้จัดร้านสงสารแม่ เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ คำพูดต่อจากนี้อาจจะดูแย่ที่สุดที่เราคิดมาแล้วแต่เราไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วจริงๆ