คือเราถูกเลี้ยงมแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ 
ตั้งแต่อนุบาลจนถึงมัธยมปลายเราไม่เคยได้ตัดสินใจแบบไม่โลเลเลยค่ะ ครั้งแรกที่เราตัดสินใจเองคือเรื่องรียนต่อม.ปลาย ที่เลือกเรียนสายอังกฤษ-จีน 
นอกจากนี้ก็เรื่องออกไปข้างนอกค่ะ คือเราถ้านับจำนวนครั้งที่เคยออกไปเที่ยวกับเพื่อนยังนับไม่เกินมือข้างหนึ่งด้วยค่ะ เวลาเราจะไปข้างนอกส่วนใหญ่คือไปกับครอบครัวอย่างเดียวเลยค่ะ เพราะงั้นเลยทำให้เราเป็นเด้กเก็บตัวหน่อยๆ เรื่องการขับขี่ก็เหมือนกัน ตอนนี้เราม.6 แล้ว แต่เขาก็ยังไม่เคยสอนเราขี่เลยค่ะ มีครั้งเดียวที่เราได้ลองขี่รถ คือตอนที่เพื่อนเราสอนค่ะ แต่ปัจจุบันก็ยังขี่ไม่เป็นค่ะ ตอนที่เราไปเที่ยวกับเพื่อนเขาก็จะคอยโทรหาตลอดเลยค่ะ  บางครั้งที่เราไม่ได้รับสายเขาก็จะโทรไปหาเพื่อนเราค่ะ คือเวลาจะไปไหนกับเพื่อนเขาจะขอเบอร์เพื่อนที่ไปกับเราทุกคนเลยค่ะ 
นอกจากนี้ ณ ปัจจุบัน เราต้องเลือกมหาลัยที่จะเข้าใช่มั้ยคะ คือด้วยความที่ตอนแรกเราจะเข้าสายสุขภาพ หรือสายวิศวกรรม แต่หน่วยกิจไม่พอจึงต้องไปรอรอบสามใช้มั้ยละคะ ด้วยความที่ไม่แน่นอนว่าเราจะไปแข่งกับคนที่เรียนสายนี้เฉพาะมาได้ เราเลยเลือกโครงการที่เกี่ยวกับสายที่เราเรียนมาค่ะ คือจีนธุรกิจที่มีโครงการครูแนะแนว ที่แม่ฟ้าหลวง เพราะหากให้เราเรื่องกับความไม่แน่นอนเราขอเลือกที่แน่นอนไว้ดีกว่าค่ะ แต่ด้วยความที่เราอยู่ภาคใต้ และแม่ฟ้าหลวงอยู่เชียงราย ทำให้มันมีระยะทางที่ไกล ตอนที่เราเอาเรื่องนี้ไปบอก พวกเขาก็จะบอกว่าเป็นห่วง ที่นั่นมีภัยพิบัติเยอะ จะไปหายังไง หรือแม้แต่เรื่องการใช้ชีวิต เขาจะบอกให้หาที่ใกล้ๆบ้านเพื่อที่เขาจะได้ไปหาบ่อยๆ  
พวกเขามักจะไม่ให้เราทำอะไรที่อันตรายหรือออกไปไหน ในช่วงปิดเทอมเราก็ได้อยู่แต่ที่บ้านค่ะ 
ทำให้ในตอนนี้เรากลายเป็นคนเก็บตัวนิดๆค่ะ ไม่ค่อยกล้าแสดงออกด้วย เพื่อนก็มีไม่เยอะ และแน่นอนว่าเรื่องนี้ก็ทำห้เราไม่มีแฟนด้วยค่ะ เราไม่เคยมีแฟนเลยค่ะ เพราะเขาจะพูดให้เราฟัง่ะว่าไม่ต้องไปมีหรอกยู่กับเขาไปจนแก่นี่แหละ
เราอยากรู้ค่ะ ว่าจะมีวิธีไหนที่ทำให้เลิกนิสัยแบบนี้นะค่ะ คือเราอยากเลือกอนาคตนะคะ แต่แบบถ้าไม่ฟังเขา เขาก็จะพูดพูดจนกว่าเราจะเปลี่ยนใจอ่ะค่ะ แบบแน่ใจจิงๆหรอ เปลี่ยนเถอะ 
บางทีเราก็อยากทำอะไรด้วยตัวเอง ตัดสินใจเอง ใช้ชีวิตเองอ่ะค่ะ อย่างมหาลัยอื่นนอกจากแม่ฟ้าหลวงพวกเขาก็เป็นคนกำหนดหมดเลยค่ะ