ผมชื่อ ดิว (นามแฝง) ผมอายุ 14 ปี ก็เหมือนวัยรุ่นทั้วไปและฮะ แต่สิ่งที่ไม่เหมือนวัยรุ่นปกติจากที่ฟังคนรอบข้างบอก ผมมีความคิดโตกกว่าเด็กวัยรุ่นทั้วไปแค่นั้นละมั่งฮะ การที่ความคิดผมโตกว่าคนอื่นในบ้างเรื่องก็ไม่ใช่ดีเสมอไปนะฮะ มันมีปัญหาชีวิตมากกว่าเด็กวัยเดียวกับผมจะรับไหว ผมเป็นลูกคนเดียว ผมอยู่กับ ตายาย พวกท่านเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่เข้าก็รู้แค่สิ่งที่ชอบกันไม่ชอบของผมในบ้างส่วนเล็กน้อย ณ ปัจจุบันพวกเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวผมเลย พวกคุณเป็นกันไหมไม่ว่าใครในครอบครัวก็พูดกับเรา กู  แต่กับคนอื่นพูดซะ เพราะน่าฟัง เห้อออ.....ผมทะเลาะกับยายเกือบทุกวันเลยและ ผมรู้สึกเหนื่อยมาก หลังจากเรียนผมอยากมาพักผ่อนที่บ้าน เสาร์ อาทิตย์ ก็อยากพักผ่อนสมองบ้าง เหนื่อยจากเครียดเรื่องเรียน เพื่อน ในจะมาทะเลาะกันแบบนี้ทุกวัน ผมโครตเหนื่อย ผมเป็นพวกเด็กเก็บกด หัวรุนแรง(ผมไม่เคยตบตี พวกท่านนะ มีแต่พวกท่านที่ทำร้ายจิตใจและร่ายกายผม) ผมแคร์คนรอบข้างมากๆ มากกว่าที่จะสนสัยตัวเองซะอีกฮะ และนานๆไปผมเหนื่อยมาก จนผมเข้าข่ายโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง ผมบอกแค่ครูที่ปรึกษาผม และเพื่อนในกลุ่มที่ผมสนิท ครอบครัวไม่กล้าบอก ผมกลัวว่าเขาจะด่าผมว่า ปัญญาอ่อน วันหนึ่งครูที่ปรึกษาผมไปเคลียปัญหาให้ผมก็ดีใจว่ามันจะดีขึ้น แต่....ไม่เลยสักนิดมันแย่ลงด้วยซ้ำ ผมว่าเขาจะเข้าใจผมมากกว่านี้ แต่เขากับด่าผมว่าผม หลอนคนอื่นไปทั่ว ปัญญาอ่อน สร้างภาพแค่นั้นเอง ผมเคยถามนั้นว่า "ถ้าผมตายยายจะมีความสุขใช่ไหม??" ยายก็ด่าผมว่า ปัญญาอ่อน เด็กที่ไหนมาพูดแบบนี้ แค่ว่านิดว่าหน่อยก็จะฆ่าตัวตาย แล้วก็บอกว่า ถ้าตายมันเป็นภาระจัดงานศพให้นิ แล้วก็ขึ้นเสียงใส่ผมก็จากไป (ผมเป็นพวก sensitive ได้ง่ายมากๆ) ผมโครตเสียใจมากนะตอนนั้น ผมอยากตายมากๆ ผมอยากหนีออกจากบ้านแล้วไปฆ่าตัวตายมากๆ ในหัวผมของผมคือ อยากตายโดยที่ไม่เป็นภาระใคร ผมจะทำไงดี ผมไม่ไหวแล้วจริงๆฮะ ที่จะต้องแบกรับเรื่องพวกนี้