ผมถือว่าเป็นคนไม่ขยันอะไรแต่เวลาผมว่างผมอยากทำเขาสั่
งหรือใช้อะไรก็จะทำตลอด อาจจะไปช้าบ้างแต่ก็ไปนะครับ ผมเป็นคนเฮฮาได้ทุกเรื่อง ชอบเล่นกับครอบครัวบางครั้ง เขาก็จะขำบ้าง บางวันก็ไม่ตลกก็หาว่าขึ้นหน้า พอมาวันนี้ผมเล่นกับน้องสาวผม ปกติมันเป็นคนงอแงนี้แหละ ชอบด่าผมไม่ค่อยลงรอย แต่ผมรักน้องผมมากนะ ถึงใครจะหาว่าผมชอบแกล้ง วันนี้ผมเล่นกับน้องแล้วมันก็คงรำคาญเลยร้อง น้องผม ป1 ทำให้ยายผมก็บอกผมให้มานี้ ชอบสร้างแต่ปัญหาไม่ต้องไปยุ่งกับมัน ยายทำพริกตก เขาบอกว่าทำไมไม่เก็บเห็นอะไรแล้วไม่ชอบเก็บ ผมก็บอกว่าก็ยายทำหล่น ยายก็จะเอาตะหลิวร้อนๆฟาดผม ผมก็น้อยใจนะ ที่ทำไมเป็นผมอีกแล้ว ผมเดินเข้าบ้านไปเข้าห้องน้ำเพราะรู้แล้วว่าตัวเองจะร้องไห้ ไม่อยากร้องให้ใครเห็นครับ เป็นตั้งแต่เด็กแล้วเพราะรู้อยู่แล้วว่าตะไม่มีคำปลอบมีแต่คำด่า ผมเข้าไปด้วยความโมโห และทุบกำแพง ร้องไห้เงียบไป แม่ผมเคาะประตูบอกเป็น อะไร ผมร้องอยู่ไม่อยากให้ใครเห็น เลยบอกอย่ามายุ่ง เขาบอกเปิดแล้วเขาก็ตบผม ผมก็พูดในขณะร้องไห้ ว่าอะไรก็ผิด ผมระบายออกมา แม่ก็ด่า มันต้องไปพบจิตแพทย์ ปัญญาอ่อน ควาย ผมก็บอกเขาว่าไม่ได้อยากร้องให้เห็น มายุ่งทำไม พูดไปก็ซํ้าเติม ผิดเองที่มีความรู้สึก เขาก็ด่าสาระพด ผมเหนื่อยท้อมากครับ ไม่อยากอยู่แล้ว ผมเจอปัญหามาจนจะบ้าอยู่แล้ว แค่ร้องไห้ก็ผิดหรอ ผมเคยคิดิยากจะกินยาให้ตายๆไป แต่ยาดันหมด เห้อผมหมดหวังจริงๆครับร้องไห้มาจะครึ่งชม.แล้ว เหนื่อย