สวัสดีคะ นี่เป็นกระทู้แรกของหนูคะ หนูอายุ19คะขอแทนตัวเองว่าหนูนะคะ ขอท้าวความว่าหนูแต่งงานมีลูกแล้ว ก่อนมีลูกชีวิตที่ผ่านมาถือว่าสาหัสพอตัวคะ แต่ยังมีแรงใช้ชีวิตอยู่คือยังมีความฝันอยากทำนั่นทำนี่อยู่ แต่ชีวิตเปลี่ยนไปหลังจากคลอดลูก หนูเลี้ยงลูกเอง3เดือนแล้วเอาไปให้แม่แฟนเลี้ยง เเล้วมาทำงานคะ คือหนูทำงานที่ไหนไม่เกิน2-3เดือนแล้วก็ออกแล้วหาใหม่ทำอย่างนี้ซ้ำๆ ใช่หนูคือภาระหนูคิดอย่างนี้แต่หนูก็ออกทุกที่ แฟนรับหน้าที่เป็นเสาหลัก ถามว่าสงสารเขาไหมสงสารคะ ทะเลาะกันบ่อยครั้งเพราะตัวเราที่ทำงานไม่ทน คือที่ออกไม่ได้มีปัญหากับใคร แต่รู้สึกท้อไม่รู้ทำไปเพื่ออะไร บางคนคงคิดว่าทำไมไม่คิดถึงลูก หนูคิดนะคะแต่หนูท้อไม่รู้ทำไปเพื่ออะไร ทำเพื่อใคร ไม่มีเเรงขับเคลื่อนตัวเองเหมือนมีแค่ลมหายใจเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่ามีชีวิตอยู่ ไร้จุดหมาย ไร้ความฝัน หาความฝันไม่เจอ หนูไม่รู้เลยว่าตอนนี้ความฝันหนูคืออะไร จากที่เคยเป็นคนร่าเริง ตลก เฮฮา หนูกลายเป็นคนที่เข้ากับคนยากพอใครที่เริ่มจะเข้ามายุ่งกับหนูมากหนูจะหนีหน้าไม่คุยกับเขา กลัวการที่จะคบกับใครเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้อง อยากอยู่คนเดียว ชอบอยู่คนเดียวในห้อง หรืออยู่ที่ที่คนไม่เยอะ กลัวคนจะมองอาย รู้สึกเหมือนเป็นแกะดำ ทุกวันนี้หนูก็ไม่มีเพื่อน ถามว่าอยากมีไหมก็อยากนิดๆแต่รู้สึกว่ามันไม่ได้สำคัญกับชีวิต อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ อยากไปไหนสักที่แต่ไม่รู้จะไปไหนรู้แต่ว่าอยากไปในที่ที่ไม่มีคน รู้สึกไม่มีความสุขแล้วก็ไม่รู้ว่าความสุขของหนูคืออะไร บางทีก็เครียดเก็บอะไรก็ไม่รู้มาคิด รู้สึกเพลีย เหนื่อย ทั้งที่ก็นอนอยู่ห้องไม่ได้ทำอะไร เห็นแฟนก็เครียดที่ทำให้เขาลำบาก บางทีก็มีความคิดอยากตาย รู้สึกเหมือนบ้าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอารมณ์ขึ้นง่าย เบื่อทุกสิ่งทุกอย่างหาเป้าหมายในชีวิตไม่เจอ ไร้จุดหมาย หนูไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง หนูไม่มีพ่อแม่ไม่มีเพื่อน มีพี่สาวเขาก็เป็นคนปากร้าย เล่าไปก็เท่านั้น แฟนหนูพูดไปก็เท่านั้นเขาเป็นคนที่รับฟังแต่เฉยๆนิ่งไม่พูดอะไรนิ่ง ยิ่งทำให้อึดอัด เราทำผิดกับเขาเรื่องที่ทำงานไม่ทน ทำให้เขารับภาระคนเดียว เบื่อเหมือนโลกนี้ไม่มีอะไรน่าค้นหา เหมือนทุกทางมันตันไม่รู้จะทำอะไร พอมีอะไรให้ทำก็ไม่ทำ หนูเบื่อตัวเองเกลียดตัวเองทำไมหนูถึงเป็นคนแบบนี้ ไม่ใช่ว่าหนูไม่พยายาม พยายามแล้วก็เป็นแบบเดิมทั้งที่แต่ก่อนไม่เป็นแบบนี้ อยากได้นั่น อยากได้นี่ แต่ตอนนี้ไม่อยากได้อะไร ไม่รู้จุดหมายชีวิตคืออะไร อยากเป็นอะไรอยากทำไร เกลียดตัวเองที่สุดในชีวิตอยากย้อนกลับไปเป็นคนเดิมที่สู้และอดทนมากกว่านี้ มีความสุขในทุกวัน แต่ก่อนตอนที่จมดิ่งที่สุดในชีวิตทำไมยังสู้ยังมีความฝันแต่ทำไม่ตอนนี้ไม่สู้ หนูเครียดนะแต่หนูร้องไม่ไห้ไม่ออกอะอยากร้องไห้ระบายตอนที่เครียดแต่มันกลับไม่ไหลมันอัดอั้นอยู่ในใจ หัวสมองมันตื้อมาก เหมือนมีสมองไว้คั่นหู คิดอะไรไม่ออกถามตัวเองว่าทำไม่หนูเป็นไปได้ขนาดนี้ ทำไมอะไรที่มันเปลี่ยนไป ทำไม ทำไม ทำไม แต่ไม่มีคำตอบในสมอง หนูอยากระบายกับใครแต่พูดไม่ออก แค่คิดว่าจะพูดไปยังไงเขาก็ไม่เข้าใจเราที่เป็นแบบนี้เขาคงคิดว่าเราบ้า และขี้เกียจทำงานมากกว่า แต่อยากให้รู้ว่าคุณไม่อยู่จุดนี้คุณไม่มีวันเข้าใจ จุดยืนที่ไม่รู้ว่าอยู่ไปเพื่ออะไร บางคนคงคิดว่ายังเด็กเลยมีความคิดตื้นๆปัญญาอ่อนคนอื่นเขาลำบากกว่านี้เขายังสู้ ใช่คะยอมรับ แต่คุณไม่อยู่จุดนี้คุณไม่รู้จริงๆว่ามันเป็นยังไง มาถึงตรงนี้หนูต้องขอบคุณที่เข้ามาอ่านขอบคุณพื้นที่นี้ที่ให้หนูได้ระบายความรู้สึก หนูอยากระบายมากกว่านี้แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายก็วนมาจุดเดิม คือไม่รู้เป้าหมาย ความฝัน และความสุขตัวเองคืออะไร และไม่รู้ว่าความรู้สึกการกระทำที่เป็นทุกวันนี้มันคืออะไร