ผมชื่อโนครับ ผมเพิ่งจบมัธยม ผมเป็นเด็กชายคนหนึ่งที่ไม่ใช่โตมา เกิดมาที่ไทย ผมแค่คนต่างชาติมาตั้งกระทู้ เผื่ออยากจะขอคำปรึกษากับพี่ๆคนไทยว่า พี่ๆมีสภาพครอบครัวเหมือนน้องรึเปล่า แล้วพี่ผ่านมาได้ยังไงจนถึงวันนี้ ผมรู้ว่าสังคมไทยกับประเทศผมที่ไทยคือไปไกลกว่าแต่ยังไงเราก็ถือศาสนาเหมือนกันและการอบรมมันคลายๆกันด้วย... ผมอยากจะเล่าเรื่องราวในชีวิตเด็กๆที่ผ่านมาของผมมันเป็นยังไง
ทุกคนคิดว่าผมเป็นคนตลก ยิ้มตลอดเพื่อนๆแล้วคนรอบตัวเขาคิดมาอย่างงั้น แต่กลับมาร้องไห้เกือบทุกวันอยู่ในห้องคนเดียว ก็เพราะคำด่าจากแม่ ผมทำอะไรไม่เคยถูกใจเขาเลย ผมพยยามจะเป็นเด็กดีสำหรับเขาที่สุดแล้วแต่ยังไม่ได้ใจเขา แปลกเนอะเป็นผู้ชายร้องไห้บ่อยๆ ใจผมมันอ่อนไหวไปเรื่อยๆ ไม่เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป ผมเริ่มกลัวไม่กล้าจะเจอญาติ เจอใครที่มีความความสัมพันธ์กับครอบครัวเผื่อจะปลอมยิ้มให้เขาดูตั้งแต่ผมเป็นเด็กอายุ 6ขวบ เพราะผมเคยเป็นเด็ก bullied มาก่อน แล้วแม้ว่าผมทำผิดอะไรพ่อผมเขาสั่งสอนผมด้วยการเอา (ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่มันเป็นเชือกมำมาจากไม้ แล้วแกะเป็นเส้นทำมาเป็นเชือก) มาตีจนกล้ายเป็นแผลแดงๆอยู่ที่ ขา แขน จนครูและเพื่อนในห้องเรียนถามว่าเป็นไรมา ผมก็แค่บอกว่าผมล้มมา ผมไม่กล้าบอกความจริงกลัวอาย ตอนนั้นผมอายุ 10กว่าๆ พ่อผมเขาดุมาก เขาอาจจะดีกับผมตั้งแต่ผมเกิดมา จนอายุ 4 5 ขวบ แต่พอผมโตมาเขาไม่เคยพูดเล่น คุยเล่น ถามว่าเป็นอะไรไหมลูกก็ไม่เคยถามสักคำเลย แต่แล้วเขาก็เสียไปตั้งแต่ผมอายุ 13 จากนั้นไม่เคยร้องไห้เหมือนแต่ก่อนจนถึง 16 ผมรู้สึกว่าแม่ผมเขาเปลี่ยนไป ถึงแม้ผมช่วยมำการบ้าน ช่วยทำงานที่เขาทำบ้าง แต่เขามาด่าผมว่า เป็นคนไม่เอาไหน เวลาผมทำอะไรผิดนิดเดียว เขาก็ตะโกนผมว่าผมไม่เคยทำ ไม่เคยช่วยอะไรเลย รู้สึกว่าน้อยใจมากอยากจะโยนของ อยากจะร้องดังๆคือเขาไม่เข้าใจความรู้สึกผมอะไรสักนิดเลย คำๆที่เขาพูดมามันทำให้ผมรับไม่ได้ เถียงเขาก็ไม่ได้ ได้แต่น้องไห้แทนแค้น แล้วคำที่ผมจำขึ้นใจมากที่สุดนั้นคือ ‘ถ้ากูไม่มีเธอนะ ชีวิดกูอาจจะดีกว่านี้’ และ ‘ถ้ากูรู้ว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก กูก็จะไม่ไว้ตอนกูเพิ่งคลอดเลย’ คำพวกนี้ทำให้ผมร้องไห้เป็นชั่วโมงแล้วคิดจะออกจากบ้านแต่ทำไม่ได้ ทุกวันนี้เวลาอยู่ที่บ้านผมไม่เคยยิ้มเลย อยากจะระบายให้ใครรู้ก็ไม่มี อยากมีคนกอดก็ไม่มีอยู่เหงาๆคนเดียว ได้แต่ร้องไห้อยู่ใน ไส่หูฟังฟังเพลงเมื่อแม่ด่ามันผมไม่อยากจะอยากอยู่บ้านนี้อีกแล้ว ทางดีที่สุดที่ผมมีมีแต่ สอบทุนไปเรียนต่อที่ประเทษไทย ตอนนี้กำลังจะเรียนเตรียมสอบ ผมคิดว่าอาจจะเป็นทางดีเผื่อคลายเครี่ยด ความเศร้าของผมได้แล้วก็ได้เจอคนใหม่ด้วย ตอนนี้กำลังเรียนเตรียมสอบดผื่อสอบให้ติด ยังมีมากกว่านั้นที่ผมไม่สามารถบอกทุกคนได้ มีแต่แค่นี้แหละ ที่ผมอยากจะบอก ผมก็รู้สึกดีมากขึ้นนะ แล้วอีกอย่างผมก็อยากจะมีชีวิดอิสระมากกว่านี้ด้วย นี่ผมดร่ามาใช้ไหม...
ขอบคุณทุกคนนะครับที่อ่าน ไม่รู้นะผมดร่ามาไหม คือจริงๆก็อยากระบายความรู้สึกที่ผมมีตอนนี้เท่านั้นเหละ ผมพิมพ์ไมาค่อยเก่งครับขออภัยด้วย
ขาดความอบอุ่นหรือผมแค่ดร่ามา ?
ทุกคนคิดว่าผมเป็นคนตลก ยิ้มตลอดเพื่อนๆแล้วคนรอบตัวเขาคิดมาอย่างงั้น แต่กลับมาร้องไห้เกือบทุกวันอยู่ในห้องคนเดียว ก็เพราะคำด่าจากแม่ ผมทำอะไรไม่เคยถูกใจเขาเลย ผมพยยามจะเป็นเด็กดีสำหรับเขาที่สุดแล้วแต่ยังไม่ได้ใจเขา แปลกเนอะเป็นผู้ชายร้องไห้บ่อยๆ ใจผมมันอ่อนไหวไปเรื่อยๆ ไม่เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป ผมเริ่มกลัวไม่กล้าจะเจอญาติ เจอใครที่มีความความสัมพันธ์กับครอบครัวเผื่อจะปลอมยิ้มให้เขาดูตั้งแต่ผมเป็นเด็กอายุ 6ขวบ เพราะผมเคยเป็นเด็ก bullied มาก่อน แล้วแม้ว่าผมทำผิดอะไรพ่อผมเขาสั่งสอนผมด้วยการเอา (ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่มันเป็นเชือกมำมาจากไม้ แล้วแกะเป็นเส้นทำมาเป็นเชือก) มาตีจนกล้ายเป็นแผลแดงๆอยู่ที่ ขา แขน จนครูและเพื่อนในห้องเรียนถามว่าเป็นไรมา ผมก็แค่บอกว่าผมล้มมา ผมไม่กล้าบอกความจริงกลัวอาย ตอนนั้นผมอายุ 10กว่าๆ พ่อผมเขาดุมาก เขาอาจจะดีกับผมตั้งแต่ผมเกิดมา จนอายุ 4 5 ขวบ แต่พอผมโตมาเขาไม่เคยพูดเล่น คุยเล่น ถามว่าเป็นอะไรไหมลูกก็ไม่เคยถามสักคำเลย แต่แล้วเขาก็เสียไปตั้งแต่ผมอายุ 13 จากนั้นไม่เคยร้องไห้เหมือนแต่ก่อนจนถึง 16 ผมรู้สึกว่าแม่ผมเขาเปลี่ยนไป ถึงแม้ผมช่วยมำการบ้าน ช่วยทำงานที่เขาทำบ้าง แต่เขามาด่าผมว่า เป็นคนไม่เอาไหน เวลาผมทำอะไรผิดนิดเดียว เขาก็ตะโกนผมว่าผมไม่เคยทำ ไม่เคยช่วยอะไรเลย รู้สึกว่าน้อยใจมากอยากจะโยนของ อยากจะร้องดังๆคือเขาไม่เข้าใจความรู้สึกผมอะไรสักนิดเลย คำๆที่เขาพูดมามันทำให้ผมรับไม่ได้ เถียงเขาก็ไม่ได้ ได้แต่น้องไห้แทนแค้น แล้วคำที่ผมจำขึ้นใจมากที่สุดนั้นคือ ‘ถ้ากูไม่มีเธอนะ ชีวิดกูอาจจะดีกว่านี้’ และ ‘ถ้ากูรู้ว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก กูก็จะไม่ไว้ตอนกูเพิ่งคลอดเลย’ คำพวกนี้ทำให้ผมร้องไห้เป็นชั่วโมงแล้วคิดจะออกจากบ้านแต่ทำไม่ได้ ทุกวันนี้เวลาอยู่ที่บ้านผมไม่เคยยิ้มเลย อยากจะระบายให้ใครรู้ก็ไม่มี อยากมีคนกอดก็ไม่มีอยู่เหงาๆคนเดียว ได้แต่ร้องไห้อยู่ใน ไส่หูฟังฟังเพลงเมื่อแม่ด่ามันผมไม่อยากจะอยากอยู่บ้านนี้อีกแล้ว ทางดีที่สุดที่ผมมีมีแต่ สอบทุนไปเรียนต่อที่ประเทษไทย ตอนนี้กำลังจะเรียนเตรียมสอบ ผมคิดว่าอาจจะเป็นทางดีเผื่อคลายเครี่ยด ความเศร้าของผมได้แล้วก็ได้เจอคนใหม่ด้วย ตอนนี้กำลังเรียนเตรียมสอบดผื่อสอบให้ติด ยังมีมากกว่านั้นที่ผมไม่สามารถบอกทุกคนได้ มีแต่แค่นี้แหละ ที่ผมอยากจะบอก ผมก็รู้สึกดีมากขึ้นนะ แล้วอีกอย่างผมก็อยากจะมีชีวิดอิสระมากกว่านี้ด้วย นี่ผมดร่ามาใช้ไหม...
ขอบคุณทุกคนนะครับที่อ่าน ไม่รู้นะผมดร่ามาไหม คือจริงๆก็อยากระบายความรู้สึกที่ผมมีตอนนี้เท่านั้นเหละ ผมพิมพ์ไมาค่อยเก่งครับขออภัยด้วย