(อันนี้ผมคอมเมนต์ใน กระทู้ที่ถามว่าเพื่อนสำคัญยังไงนะครับ)เหมือนกันเลยครับ ผมปากร้ายตรงๆเหมือนกัน ออกจากความรู้สึก (แต่ส่วนใหญ่เลยนะครับ87% ที่จะไม่พูดเพราะเป็นคนเก็บกด ผมเป็นคนหงุดหงิดตลอด)พูดดีไม่ชอบ ไม่ได้ยิน ขนาดพูกใกล้ๆแล้วนะพอด่าเท่านั้นล่ะ ได้ยิน เสียงดังเกาะเเกะเอาแต่ใจงี่เง่า เซนซิทีฟ ทำตัวเป็นเด็ก เจ้าน้ำตา เบื่อ เบื่อมากครับมันมีแต่ตัวปัญหาตัวนึง อยู่กับเราเอาเขามาพูดอยู่กับเขาเอาเราไปพูด โดนไล่มาน่าสมเพชมากครับ แต่คนที่ดีก็มีนะครับแต่ผมไม่สนิท ผมแค่ต้องการความเงียบเพื่อนในห้องก็อะไรไม่รู้ มีปัญญาเติมเกมไม่มีปัญญาซื้อของใช้เอง ตอนอยู่ประถมสนิทกับทุกคนเลยนะครับ ตอนนี้รู้สึกว่าไม่เป็นจำแล้ว ถามว่าเขามีความดีเหลือกันอยู่ไหมมันก็มีทุกคนแหละครับ ช่วยเหลือบ้างบางคน ก็มีประโยชน์แหละครับ  กลุ่มมี 9 คนครับ รวมคนที่โดนไล่มาด้วยนะ แต่ผมคงอคติไปเอง มันรู้สึกหงุดหงิดการได้เห็นสีหน้าเสียง เอาตัวเข้ามาประชิด คำพูดที่เขาทำใส่ อย่างนั้นอย่างนี้ ทำไมไม่ดูตัวเองบ้าง บอกผมชอบเกทับ ทีตัวเองละ บลูลี่ความชอบคนอื่น ที่ผมอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มที่ชายล้วนเลยก็บอกว่า ผมให้ความสนใจเพื่อนผู้ชายมากกว่า(คนละห้องทั้งหมดเลยนะครับ) เอ้าผมผิดอีก ผมไม่ได้อยู่กับเขาทั้งวัน มีเดินผ่านบ้าง พักเที่ยงเท่านั้นที่ได้อยู่ด้วยนานๆแต่พวกมันไปก่อนเสมอ ผมต้องรู้สึกยังไง ก็พวกคุณเป็นแบบนี้ผมเห้อ คือมันแบบเหมือนเขาไม่เอาใจความรู้สึกการได้เจอเพื่อนสนิทที่ทำให้เราสบายใจ วันหนึ่งที่โรงอาหารเพื่อนผู้ชายมานั่งตรงกลางโต๊ะเพื่อนผมมันก็บอกว่า "เฮ้ยไม่อยากนั่งไปนั่งโต๊ะอื่นได้ไหม"
เพื่อนผมมันก็กลับไปที่มันนะครับ เหมือนกับจองไว้ให้ ผมต้องรู้สึกดีใช่ไหมที่เขารังเกียจเพื่อนผม ผมสับสนขอโทษครับพอเอาความรู้สึกเล็กๆใส่ มาตอนพิมพ์มันเลยเเปรปรวน ตอนนี้เพื่อนกลุ่มนั้นมันก็ห่างกันมากแล้วเพราะว่าเพื่อนผม แล้วก็การที่เขามีแฟนไม่ค่อยสนใจ เพื่อนในห้องส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงมีผู้ชายแค่4-5คน ผมเหนื่อยแล้ว