คนรอบข้างมักพูดว่า "ซักวันจะมีคนเข้ามาในเซฟโซนของเธอได้ และพาเธอออกไปจากเซฟโซนนั่น"
                                                                                                                                                                                                                           
ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ที่จะมีใครเข้ามาได้ ในเมื่อเขาไม่รู้ว่าเซฟโซนที่ฉันสร้างอยู่ตรงไหน เขาไม่อาจเดินมาไม่ถูกทางหรอก และถึงเขาจะเดินมาเจอเซฟโซนของฉัน แต่ก็ไม่รู้วิธีเข้ามาอยู่ดี จะมีใครยอมเดินในเส้นทางที่มืดไม่มีแสงสว่าง ทางเดินก็เ็ต็มไปด้วยเศษหินและหนามที่คอยทิ่มแทงเ้ท้าอยู่ตลอดเวลา และภายนอกเซฟโซนนั้นก็เต็มไปด้วยโซ่หนาและไหนจะเถาวัลย์ที่มีแต่หนามพันรอบหนาทึบ ไม่มีใครอยากจะเจ็บปวดและเหน็ดเหนื่อยหรอก
                                                                                          .
                                                                                          .
                                                                   "เมื่อโตขึ้นเธอจะออกมาจากเซฟโซนเอง"

ฉันเคยเห็นด้วยกับประโยคนี้  แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่เห็นด้วยกับมันเสียแล้ว ฉันกลับคิดว่า ฉันทำถูกแล้วที่สร้างเซฟโซนนี้ขึ้นมา ฉันทำถูกแล้วที่ไม่ก้าวออกมาจากเซฟโซนนี้  

#ความเจ็บปวดที่ไม่อาจจางหาย  ความรักที่ไม่อาจเข้าถึงใจฉัน
#ภายใต้ความสำเร็จหลายๆอย่าง แต่ก็ยังมีความล้มเหลวอย่างหนึ่งที่แอบซ่อนอยู่