ก่อนจากกัน
“..เราเลิกกันเถอะ..ขอบใจนะที่ช่วยดูแลฉันตลอดมา….แต่ตอนนี้เราไปด้วยกันไม่ได้แล้ว..” คำพูดที่ฉันนึกอยู่ในใจมันเป็นอะไรที่ดูตลกสำหรับใครหลายคนที่ได้ยินคำพูดนี้ แม้แต่ฉันเองก็แอบขำอยูในใจของฉัน ฉันกำลังจะทิ้งเธอไปแต่ไม่เสียใจเลยสักนิดเดียว ส่วนเธอก็คงรู้สึกไม่ต่างไปจากฉัน เราจากกันด้วยดีทั้งๆที่ฉันกำลังจะมีใหม่ และเธอก็รู้มานานแล้วว่าสักวันเราต้องจากกัน แต่เธอก็ดูแลฉันเป็นอย่างดี ทุกครั้งที่ฉันย่างก้าวออกจากบ้านฉันพาเธอไปด้วยเสมอ ฉันยังจำได้ในวันที่เราไปด้วยกันวันแรก เพื่อนๆเห็นเธอต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า “สวยนะ” ซึ่งก็ทำให้ฉันอดภูมิใจไม่ได้ที่มีใครต่อใครชมเธอขนาดนี้ ฉันรู้สึกถึงหัวใจที่พองโตขึ้น ทำให้เลือดสูบฉีดขึ้นที่ใบหน้า หน้าฉันก็แดงในที่สุด ทุกครั้งที่ฉันเดินไปฉันอดไม่ได้ที่จะก้มมองเธออยู่ตลอดเวลา กลัวเธอจะเปื้อนและถ้าเปื้อนเมื่อไหร่ฉันก็มีกระดาษที่พกติดตัวมาเช็ดให้เธอเสมอเธอไปกับฉันตลอดเวลา ฉันมัดเธอไว้กับฉันตลอดเวลา เธอไปพร้อมกับการเดินทางของฉัน เธอไปพร้อมขาของฉัน ฉันเป็นคนนำทางให้เธอ เธอมีหน้าที่เดินตามคำสั่งฉันในการเดินทางทุกครั้ง แต่นอกเหนือไปจากนี้คือสิ่งที่เธอทำให้ฉันภูมิใจในตัวเธอมากที่สุด เธอเป็นหน่วยพิทักษ์ไม่ให้น้ำกระเด็นมาโดนเท้าของฉันซึ่งจะทำให้ฉันเกิดเชื้อราขึ้นที่เท้า เธอคอยป้องกันเศษหนาม เศษแก้ว ไม้ลูกชิ้น และสิ่งมีคมต่างๆตามท้องถนน เธอคือเกราะกำบังไม่ให้ของมีคมเหล่านั้นทะลุตัวเธอเข้ามาทิ่มแทงเนื้อหนังของฉันได้ ซึ่งมันจะสร้างความเจ็บปวดให้ฉัน เพราะนั่นคือสัญญาณที่จะทำให้เธอกับฉันจากกันเร็วขึ้นกว่านี้ เธอต้องทนกับคราบสกปรก ฝุ่นละออง ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่น่าเกลียด น่าขยะแขยงกว่าสิ่งใดๆในโลกนี้อีกแล้ว ทั้งๆที่เธอไม่ได้ใช้ครีมหรือโลชั่นใดๆเลย เธอคื่อสิ่งมีค่า เธอมีบางอย่างที่ใครๆมองข้าม เธอมีความอดทนเป็นที่สุด แต่สิ่งที่ทุกคนรู้ว่าเธอนั้นคือ....รองเท้า......
เบื้องหน้าของผมคือถังขยะที่ใช้สำหรับทิ้งสิ่งของสิ่งที่ไม่ใช้แล้วหรือยังใช้ได้แต่อยู่ที่ว่าใครจะเห็นคุณค่าของมัน
“..เราเลิกกันเถอะ..ขอบใจนะที่ช่วยดูแลฉันตลอดมา….แต่ตอนนี้เราไปด้วยกันไม่ได้แล้ว..” ผมนึกคำพูดขึ้นในใจอีกครั้งแต่ตอนนี้รู้สึกถึงความสงสาร ห่วงหาอาลัยสำหรับเธอเพื่อนเดินทางของฉันตลอดมา “..ลาก่อน..” ฉันค่อยๆหย่อนเธอลงอย่างช้าๆเหมือนดอกไม้ที่ร่วงหล่นจากต้นจนไปถึงผืนดิน อย่างสวยงามไม่ต่างกับคุณค่าของรองเท้า ฉันหมุนตัวกลับไปอีกด้าน ทิ้งภาพเบื้องหลังไว้แล้วก็เดินจากไป ฉันได้แต่นึกถึงรองเท้าคู่ใหม่ ที่ฉันกำลังใส่ ฉันก้มดูรองเท้าคู่ใหม่ของฉันอีกครั้ง “กริ๊งๆ ๆ ๆ” เสียงจักรยานดังมาจากทิศทางด้านหลังของฉัน ฉันหันหลังกลับ เห็นชายชรานำจักรยานสามล้อเก่าๆ มาจอดเทียบเคียงกับถังขยะ แล้วหยิบรองเท้าที่ฉันทิ้งลงไป ชายชรายิ้มด้วยความสุขทำให้เห็นฟันที่เหลืออยู่ สองซี่โผล่ออกมา มันทำให้ฉันอดที่จะปลื้มใจแทนรองเท้าคู่นั้นไม่ได้ อย่างน้อยถึงแม้รองเท้าจะเก่าขนาดที่ฉันใส่ไม่ได้แล้ว ก็ยังมีคนๆหนึ่งในโลกใบนี้เห็นคุณค่าของเธอ ฉันเดินกลับบ้านด้วยความสุขหวังว่าคืนนี้ฉันคงจะฝันเห็นรองเท้าคู่นั้นอีกเพื่อที่จะบอกลา………. ลาก่อนรองเท้า
เรื่องสั้น......ก่อนจากกัน
“..เราเลิกกันเถอะ..ขอบใจนะที่ช่วยดูแลฉันตลอดมา….แต่ตอนนี้เราไปด้วยกันไม่ได้แล้ว..” คำพูดที่ฉันนึกอยู่ในใจมันเป็นอะไรที่ดูตลกสำหรับใครหลายคนที่ได้ยินคำพูดนี้ แม้แต่ฉันเองก็แอบขำอยูในใจของฉัน ฉันกำลังจะทิ้งเธอไปแต่ไม่เสียใจเลยสักนิดเดียว ส่วนเธอก็คงรู้สึกไม่ต่างไปจากฉัน เราจากกันด้วยดีทั้งๆที่ฉันกำลังจะมีใหม่ และเธอก็รู้มานานแล้วว่าสักวันเราต้องจากกัน แต่เธอก็ดูแลฉันเป็นอย่างดี ทุกครั้งที่ฉันย่างก้าวออกจากบ้านฉันพาเธอไปด้วยเสมอ ฉันยังจำได้ในวันที่เราไปด้วยกันวันแรก เพื่อนๆเห็นเธอต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า “สวยนะ” ซึ่งก็ทำให้ฉันอดภูมิใจไม่ได้ที่มีใครต่อใครชมเธอขนาดนี้ ฉันรู้สึกถึงหัวใจที่พองโตขึ้น ทำให้เลือดสูบฉีดขึ้นที่ใบหน้า หน้าฉันก็แดงในที่สุด ทุกครั้งที่ฉันเดินไปฉันอดไม่ได้ที่จะก้มมองเธออยู่ตลอดเวลา กลัวเธอจะเปื้อนและถ้าเปื้อนเมื่อไหร่ฉันก็มีกระดาษที่พกติดตัวมาเช็ดให้เธอเสมอเธอไปกับฉันตลอดเวลา ฉันมัดเธอไว้กับฉันตลอดเวลา เธอไปพร้อมกับการเดินทางของฉัน เธอไปพร้อมขาของฉัน ฉันเป็นคนนำทางให้เธอ เธอมีหน้าที่เดินตามคำสั่งฉันในการเดินทางทุกครั้ง แต่นอกเหนือไปจากนี้คือสิ่งที่เธอทำให้ฉันภูมิใจในตัวเธอมากที่สุด เธอเป็นหน่วยพิทักษ์ไม่ให้น้ำกระเด็นมาโดนเท้าของฉันซึ่งจะทำให้ฉันเกิดเชื้อราขึ้นที่เท้า เธอคอยป้องกันเศษหนาม เศษแก้ว ไม้ลูกชิ้น และสิ่งมีคมต่างๆตามท้องถนน เธอคือเกราะกำบังไม่ให้ของมีคมเหล่านั้นทะลุตัวเธอเข้ามาทิ่มแทงเนื้อหนังของฉันได้ ซึ่งมันจะสร้างความเจ็บปวดให้ฉัน เพราะนั่นคือสัญญาณที่จะทำให้เธอกับฉันจากกันเร็วขึ้นกว่านี้ เธอต้องทนกับคราบสกปรก ฝุ่นละออง ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่น่าเกลียด น่าขยะแขยงกว่าสิ่งใดๆในโลกนี้อีกแล้ว ทั้งๆที่เธอไม่ได้ใช้ครีมหรือโลชั่นใดๆเลย เธอคื่อสิ่งมีค่า เธอมีบางอย่างที่ใครๆมองข้าม เธอมีความอดทนเป็นที่สุด แต่สิ่งที่ทุกคนรู้ว่าเธอนั้นคือ....รองเท้า......
เบื้องหน้าของผมคือถังขยะที่ใช้สำหรับทิ้งสิ่งของสิ่งที่ไม่ใช้แล้วหรือยังใช้ได้แต่อยู่ที่ว่าใครจะเห็นคุณค่าของมัน
“..เราเลิกกันเถอะ..ขอบใจนะที่ช่วยดูแลฉันตลอดมา….แต่ตอนนี้เราไปด้วยกันไม่ได้แล้ว..” ผมนึกคำพูดขึ้นในใจอีกครั้งแต่ตอนนี้รู้สึกถึงความสงสาร ห่วงหาอาลัยสำหรับเธอเพื่อนเดินทางของฉันตลอดมา “..ลาก่อน..” ฉันค่อยๆหย่อนเธอลงอย่างช้าๆเหมือนดอกไม้ที่ร่วงหล่นจากต้นจนไปถึงผืนดิน อย่างสวยงามไม่ต่างกับคุณค่าของรองเท้า ฉันหมุนตัวกลับไปอีกด้าน ทิ้งภาพเบื้องหลังไว้แล้วก็เดินจากไป ฉันได้แต่นึกถึงรองเท้าคู่ใหม่ ที่ฉันกำลังใส่ ฉันก้มดูรองเท้าคู่ใหม่ของฉันอีกครั้ง “กริ๊งๆ ๆ ๆ” เสียงจักรยานดังมาจากทิศทางด้านหลังของฉัน ฉันหันหลังกลับ เห็นชายชรานำจักรยานสามล้อเก่าๆ มาจอดเทียบเคียงกับถังขยะ แล้วหยิบรองเท้าที่ฉันทิ้งลงไป ชายชรายิ้มด้วยความสุขทำให้เห็นฟันที่เหลืออยู่ สองซี่โผล่ออกมา มันทำให้ฉันอดที่จะปลื้มใจแทนรองเท้าคู่นั้นไม่ได้ อย่างน้อยถึงแม้รองเท้าจะเก่าขนาดที่ฉันใส่ไม่ได้แล้ว ก็ยังมีคนๆหนึ่งในโลกใบนี้เห็นคุณค่าของเธอ ฉันเดินกลับบ้านด้วยความสุขหวังว่าคืนนี้ฉันคงจะฝันเห็นรองเท้าคู่นั้นอีกเพื่อที่จะบอกลา………. ลาก่อนรองเท้า