เรากับแฟนคบกันมาได้ 3 ปีกว่า ก่อนจะท้อง จึงต้องแต่งงานกัน จากตอนนั้นจนวันนี้ก็ประมาณ 7-8 ปีแล้ว หลังจากแต่งงานเหมือนเรื่องราวชีวิตมันเริ่มเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลง ได้เห็นมุมที่เค้าเป็นจริงๆมากกว่าตอนเป็นแฟน ได้มารู้ว่าเค้าติดการพนันจนมีหนี้ท่วมตัว จากนั้นบริษัทที่แฟนทำงานยุบแผนกโดนจ้างออก แล้วก็ตกงานอยู่ 2-3 ปี โดยที่ไม่ได้พยายามจะหางานทำ พูดเพียงแต่ว่าอยากเป็นนายตัวเอง ด้วยการขายของตามตลาดกลางคืนวัน ศุกร์ - อาทิตย์

ปัญหาที่ผ่านมาคือ เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยคนเดียว เราทำงานประจำ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ตอนกลางคืน ก็ไปช่วยขายของ เสาร์ อาทิตย์ ตอนกลางวันก็เลี้ยงลูก แต่วันธรรมดาเค้าไม่ได้ทำงาน ต้องพูดอยู่นานกว่าจะยอมทำ ที่ยอมทำเพราะตลาดปิดเลยไม่มีอะไรทำ แต่เหมือนระยะเวลาที่ผ่านมาสิ่งที่มันสะสมในใจเรามานาน ทั้งการทะเลาะ พูดจาแรงๆ หยาบคายใส่ ทั้งการที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจของกันและกัน ทั้งเรื่องอารมณ์ของเค้าที่ใจร้อนมาก ทุกครั้งที่ทะเลาะ แทบทุกครั้งเราจะต้องเป็นคนผิด หลังๆพอเค้าเริ่มขึ้นเสียงเราจะเงียบแล้วออกจากสถานการณ์นั้น ก่อนหน้านี้จะรู้สึกสว่าต้องเคลียร์ ไม่งั้นจะกระวนกระวาย แต่ตอนนี้กลายเป็นว่า ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากเห็น ไม่อยากคุย เงียบไปเลยดีกว่า

ช่วงเวลาดีๆมันก็มีนะคะ แต่มันไม่ได้มีความสุขมากซะจนลืมช่วงเวลาที่ทุกข์ไปได้

เค้าก็ดูจะพยายามทำให้เราหลายๆอย่างให้เรามีความสุข แต่เราเองเนี่ยแหละที่รู้สึกว่า ใจที่เราเคยให้ไป มันเหมือนไม่เหลือแล้ว มองไปข้างหน้า เราไม่เห็นอนาคตร่วมกันกับเค้า เรานึกไม่ออกว่าในอนาคตเราจะเป็นกันยังไง ทำอะไรกันอยู่ เรามองเห็นแต่ว่า เราเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง มีความสุขกับลูกกัน 2 คน ไม่มีเค้า เพราะสิ่งนึงเลยคือ เค้าไม่ค่อยสุงสิงกับลูก ลูกก็ไม่ค่อยติดเค้า ช่วงที่ขายของกลางคืนเค้ากินเหล้าตลอด ตอนเช้าตื่นไม่ไหว เวลาครอบครัวจึงหายไป เหลือแค่เวลาของ เรา2คนแม่ลูก เราไปไหนมาไหนกับลูก 2 คนตลอด แรกๆเรารู้สึกไม่พอใจ เคยทะเลาะเรื่องนี้กันก็มี แต่หลังๆ เราเริ่มรู้สึกว่าเราสนุก เราโอเคนะ หลายครั้งที่พาลูกไปเที่ยวกับเพื่อนๆเรา โดยที่ไม่ได้มีแฟนไปด้วยและไม่ได้รู้สึกว่าไม่เป็นครอบครัว แต่รู้สึกสนุกมากกว่า

เราไม่ได้มีคนอื่น หรือ คนคุยร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่อาจจะเพราะเรื่องต่างๆที่เค้าทำ ที่เค้าเป็น กับใจของเราเองที่มันเปลี่ยนไป

เราต้องทำยังไงดีคะ พ่อแม่เรา เค้าจะบอกเสมอว่า อดทนนะ เรามีลูกแล้ว โตแล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ใช่เด็กๆ ที่ไม่ถูกใจ ไม่พอใจอะไรก็จะหนี ... พ่อแม่เรามักจะสอนให้เราซ่อมความรู้สึกพังๆนั้นเสมอ ไม่ใช่โยนทิ้ง ทุกวันนี้เราก็ซ่อมมันนะ ซ่อมให้มันใช้งานได้ ประคองความรู้สึกนี้ไปทุกๆวัน จนคิดว่าตอนนี้เรายังรักแฟนคนนี้หรือเปล่า และมันก็มีคำถามในหัวตลอดเวลาว่า ทำไมเราถึงมองไม่เห็นอนาคตร่วมกันกับแฟน ทำไมเราถึงรู้สึกว่าเราจะไปกันไม่รอด เราจะเอาเรื่องพวกนี้ออกจากหัวเราได้ยังไง