เรามีเรื่องอยากระบายความรู้สึก เพราะไม่รู้จะพูดกับใครดี เริ่มละกัน
แม่แต่งงานใหม่เมื่อประมาณ15ปีที่แล้ว หลังจากแต่งงานได้ประมาณ1ปี ก็มีน้อง1คน จากนั้นแม่ก็เลิกกับพ่อเลี้ยง ตลอดระยะเวลาแม่ต้องเลี้ยงดูลูกคนเดียว เราไม่ได้ไปเล่นสนุกเหมือนเด็กคนอื่นๆ ต้องดูแลน้องหลังจากกลับจากโรงเรียนรวมถึงเสาร์อาทิตย์ด้วย ชีวิตช่วงนั้นลำบากมากๆๆ เรายอมไปรร.ทั้งๆที่ไม่มีเงินสักบาท ช่วยแม่ทำงาน เลี้ยงน้อง แม่ให้ไปขายของเราก็ไป เราสงสารแม่ ไม่อยากให้แม่ลำบาก เลยตั้งใจเรียนมาโดยตลอด บางครั้งเราก็เก็บเงินซื้อชุดนักเรียนให้ตัวเองกับน้อง เพราะแม่ไม่มีเงิน จนกระทั่ง15ปีผ่านไป แม่กลับไปคบกับพ่อเลี้ยง พากันมาอยู่ที่บ้าน จนเราต้องไปอยู่บ้านปู่แทน หลังจากนั้นแม่็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทำเหมือนเราไม่ใช่ลูก นับจำนวนครั้งในการถามอย่างห่วงใยได้ สมมติไปกินข้าวนอกบ้าน แม่ก็จะไม่ชวน ไปเที่ยว ไปทำบุญ ถ้าญาติคนอื่นไม่ชวน แม่ก็จะไม่ถามว่าไปด้วยมั้ย หรือบางครั้งถามแต่ต้องการคำตอบแบบว่า "ไม่ไป" จนเราทะเลาะกับแม่ เพราะเราจะย้ายไปอยู่ที่อื่น แม่เลยคิดว่าเราไม่ชอบพ่อเลี้ยง(ใครมันจะชอบวะ) เราเลยถามเหตุผลแม่ตรงๆไปว่า มีเหตุผลอะไรที่จะต้องกลับไป เราได้แค่ความเงียบกลับมา ตอนนี้เรารส.ว่าไม่มีตัวตนในครอบครัว ใช้ชีวิตไปวันๆแบบเหนื่อยๆ รอวันที่จะได้ย้ายไปอยู่ที่อื่น เพราะแม่ชอบชวนทะเลาะ หาว่าเราเถลไถล แอบหนีเที่ยว ไม่ไปเรียนตามที่บอก ทั้งๆที่เราไม่เคยจะโกหกอะไรแบบนั้น จากที่เราเคยรักแม่มาก กระทั่งวันนี้ เราถามตัวเองว่า แม่รักเราบ้างมั้ย ความรู้สึกที่เราเคยรักเค้าเนี่ย มันเป็นยังไงกันแน่ นับวันเรายิ่งรู้สึกเหมือนโดนทิ้ง ถ้าแม่ทิ้งเรา เราก็ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ
เมื่อแม่แต่งงานใหม่
แม่แต่งงานใหม่เมื่อประมาณ15ปีที่แล้ว หลังจากแต่งงานได้ประมาณ1ปี ก็มีน้อง1คน จากนั้นแม่ก็เลิกกับพ่อเลี้ยง ตลอดระยะเวลาแม่ต้องเลี้ยงดูลูกคนเดียว เราไม่ได้ไปเล่นสนุกเหมือนเด็กคนอื่นๆ ต้องดูแลน้องหลังจากกลับจากโรงเรียนรวมถึงเสาร์อาทิตย์ด้วย ชีวิตช่วงนั้นลำบากมากๆๆ เรายอมไปรร.ทั้งๆที่ไม่มีเงินสักบาท ช่วยแม่ทำงาน เลี้ยงน้อง แม่ให้ไปขายของเราก็ไป เราสงสารแม่ ไม่อยากให้แม่ลำบาก เลยตั้งใจเรียนมาโดยตลอด บางครั้งเราก็เก็บเงินซื้อชุดนักเรียนให้ตัวเองกับน้อง เพราะแม่ไม่มีเงิน จนกระทั่ง15ปีผ่านไป แม่กลับไปคบกับพ่อเลี้ยง พากันมาอยู่ที่บ้าน จนเราต้องไปอยู่บ้านปู่แทน หลังจากนั้นแม่็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทำเหมือนเราไม่ใช่ลูก นับจำนวนครั้งในการถามอย่างห่วงใยได้ สมมติไปกินข้าวนอกบ้าน แม่ก็จะไม่ชวน ไปเที่ยว ไปทำบุญ ถ้าญาติคนอื่นไม่ชวน แม่ก็จะไม่ถามว่าไปด้วยมั้ย หรือบางครั้งถามแต่ต้องการคำตอบแบบว่า "ไม่ไป" จนเราทะเลาะกับแม่ เพราะเราจะย้ายไปอยู่ที่อื่น แม่เลยคิดว่าเราไม่ชอบพ่อเลี้ยง(ใครมันจะชอบวะ) เราเลยถามเหตุผลแม่ตรงๆไปว่า มีเหตุผลอะไรที่จะต้องกลับไป เราได้แค่ความเงียบกลับมา ตอนนี้เรารส.ว่าไม่มีตัวตนในครอบครัว ใช้ชีวิตไปวันๆแบบเหนื่อยๆ รอวันที่จะได้ย้ายไปอยู่ที่อื่น เพราะแม่ชอบชวนทะเลาะ หาว่าเราเถลไถล แอบหนีเที่ยว ไม่ไปเรียนตามที่บอก ทั้งๆที่เราไม่เคยจะโกหกอะไรแบบนั้น จากที่เราเคยรักแม่มาก กระทั่งวันนี้ เราถามตัวเองว่า แม่รักเราบ้างมั้ย ความรู้สึกที่เราเคยรักเค้าเนี่ย มันเป็นยังไงกันแน่ นับวันเรายิ่งรู้สึกเหมือนโดนทิ้ง ถ้าแม่ทิ้งเรา เราก็ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ