สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เราอยากจะมาระบายกับสิ่งที่เป็นอยู่
ตอนนี้เรามีอายุ 18 ปี พื้นฐานครอบครัวเราไม่อบอุ่นเลย ตอนเด็กพ่อจะเมากลับมาบ้านทุกวันที่เลิกงาน และจะทะเลาะกับแม่ ที่จำฝังใจเลยคือเห็นพ่อทุบตีแม่โดยมีย่าเข้าข้าง และเรายังโดนพ่อทุบตีด้วย ทำให้เราเป็นคนเก็บตัว โลกส่วนตัวสูงตั้งแต่ประถม เพราะเราโดนเพื่อนแกล้งด้วย มันเป็นแบบนี้จนเราจบป.6
พอจบประถมแม่ก็พาเราย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดที่เป็นบ้านเกิดแม่ โดยมีพ่อมาด้วย ตอนแรกมันทำให้ชีวิตครอบครัวเราดีขึ้นมากๆ เรามีเพื่อนตอนมัธยม พ่อไม่ดื่มเหล้า แม่เรามีความสุข แต่เราก็โดนกดดันจากอาจารย์ตอนมัธยม มันทำให้เราอึดอัดมากๆ ให้เราเป็นประธานนร.ทั้งที่ไม่อยากเป็น ให้เราทำทุกๆอย่างให้ได้ดั่งใจอาจารย์ พอเราทำได้ไม่ดี เขาก็ว่าเรา ที่แย่คือเขาด่าแม่ของเรา
ตอนม.2 พี่สาวเราท้องตอนอายุ 17 แม่เราเสียใจมากๆ..แต่ก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว พี่เขยมาขอพี่สาวเรากับแม่ตามธรรมเนียม แล้วพี่สาวก็ย้ายออกไป เหลือเรา พี่ชายที่พิการกับน้องชาย พ่อเราเริ่มกลับมาทะเลาะกับแม่อีกครั้ง จนถึงจุดที่มันเริ่มแย่เมื่อน้องชายเราเสีย แม่เราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่ระยะหนึ่ง พ่อเราเริ่มกลับมาทำตัวเหมือนเมื่อก่อน เราเลยกลายเป็นความหวังของแม่ที่ท่านยังเหลืออยู่
เราเข้าเรียนปวช. เราเข้ามากับเพื่อนสนิทตอนมัธยม มันดีสำหรับเราที่เราเจอเพื่อนใหม่ ยังทำให้เราไม่เครียดเรื่องพ่อกับเรื่องเงินที่เป็นปัญหา พ่อยิ่งทะเลาะกับแม่เกือบทุกวันโดยที่เรารับรู้แต่ทำอะไรไม่ได้ บวกกับพ่อคบเพื่อนที่ไม่ดีในที่ทำงาน เขาเลยชักจูงพ่อไปทางที่แย่ๆ
ตอนขึ้นปวช.2 เราเริ่มกลับมาเก็บตัวอีกครั้ง ที่แย่คือ เราร้องไห้ทุกวันหลังกลับมาจากเรียน มันอึดอัดมากๆ เหมือนอยู่ตัวคนเดียว ทั้งที่ก็มีเพื่อนในห้องอีก 7 คน แต่เพื่อนสนิทเราก็มีแฟนแล้วเริ่มตีตัวห่างออกจากเรา คือมีระยะห่างกัน บวกกับปัญหาครอบครัว ทำให้เราไม่ยิ้ม รู้สึกแย่ อึดอัด ร้องไห้แบบไม่มีเหตุผล เห็นแม่แล้วก็ร้องไห้ ทำร้ายตัวเอง เรายิ้มนะ แต่เราไม่มีความสุขเลย
เราเริ่มทำงานพาร์ทไทม์โดยเพื่อนผช
ในห้องชวนเรากับเพื่อนสนิทเราไปทำงานร้านอาหารที่อยู่คนละอำเภอกับบ้านเรา เราเลยอยากแบ่งเบาภาระของแม่โดยทำงานแล้วเก็บเงินให้แม่ใช้จ่าย เราทำงานมาได้เกือบปี เรามีความสุขที่มีเงินมาให้แม่ แต่เราก็มีปัญหากับเพื่อนผช.ที่ชวนเรามาทำงาน เราโดนเขาลวนลามตอนนอน เรากลัวจนร้องไม่ออกเพราะตอนเด็กเราเคยโดนแบบนี้จากลุงข้างบ้าน มันฝังใจเรา เรารู้ว่าเราโดนกระทำ แต่เพื่อนผช.ไม่ยอมรับว่าทำ จนเราโดนเพื่อนในห้องรุมด่าว่าเราโกหกสร้างเรื่องให้เพื่อนเสียหาย แล้วยิ่งมารับรู้ว่าเพื่อนสนิทด่าเราลับหลังแล้วแฟนเขามาด่าเรา ความรู้สึกเรามันก็ยิ่งดิ่งลงเอามากๆ ทำให้เราเริ่มไม่อยากไปเรียน เก็บตัวร้องไห้อยู่ในห้อง ไม่มีความอยากอาหาร จนแม่ยอมให้เราดรอปเทอมนั้น เราดิ่งทั้งเรื่องพ่อ เพื่อนแล้วก็ที่ทำงาน
ความรู้สึกเราตอนนั้นมันแย่เอามากๆ เดี๋ยวเราก็ร้องไห้ เดี๋ยวก็อารมณ์ดี ตอนนอนเราก็หลับไม่สนิท แต่เราไม่เคยไปหาหมอจิตแพทย์เลยสักครั้ง จนปัจจุบันนี้เรากลับมาเรียน แล้วเราก็คบเพื่อนสนิทคนเดิม แต่หมดความเชื่อใจไปแล้ว กับเพื่อนในห้องเราก็อึดอัด รู้สึกแย่ อยากย้ายไปเรียนที่อื่น เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวอีกครั้ง ทั้งๆที่มองโลกในแง่ดี มองข้ามเรื่องเพื่อน แต่มันก็ยังรู้สึกอึดอัดอยู่เหมือนเดิม กับเรื่องพ่อ เรากับแม่บอกให้เขากลับไปอยู่ที่กรุงเทพแต่เขาก็ไม่ยอมกลับไป
เราควรจะทำยังไงดี? มันเรียกว่าโรคซึมเศร้ามั้ย?
แบบนี้มันเรียกว่าโรคซึมเศร้าได้มั้ย???
ตอนนี้เรามีอายุ 18 ปี พื้นฐานครอบครัวเราไม่อบอุ่นเลย ตอนเด็กพ่อจะเมากลับมาบ้านทุกวันที่เลิกงาน และจะทะเลาะกับแม่ ที่จำฝังใจเลยคือเห็นพ่อทุบตีแม่โดยมีย่าเข้าข้าง และเรายังโดนพ่อทุบตีด้วย ทำให้เราเป็นคนเก็บตัว โลกส่วนตัวสูงตั้งแต่ประถม เพราะเราโดนเพื่อนแกล้งด้วย มันเป็นแบบนี้จนเราจบป.6
พอจบประถมแม่ก็พาเราย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดที่เป็นบ้านเกิดแม่ โดยมีพ่อมาด้วย ตอนแรกมันทำให้ชีวิตครอบครัวเราดีขึ้นมากๆ เรามีเพื่อนตอนมัธยม พ่อไม่ดื่มเหล้า แม่เรามีความสุข แต่เราก็โดนกดดันจากอาจารย์ตอนมัธยม มันทำให้เราอึดอัดมากๆ ให้เราเป็นประธานนร.ทั้งที่ไม่อยากเป็น ให้เราทำทุกๆอย่างให้ได้ดั่งใจอาจารย์ พอเราทำได้ไม่ดี เขาก็ว่าเรา ที่แย่คือเขาด่าแม่ของเรา
ตอนม.2 พี่สาวเราท้องตอนอายุ 17 แม่เราเสียใจมากๆ..แต่ก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว พี่เขยมาขอพี่สาวเรากับแม่ตามธรรมเนียม แล้วพี่สาวก็ย้ายออกไป เหลือเรา พี่ชายที่พิการกับน้องชาย พ่อเราเริ่มกลับมาทะเลาะกับแม่อีกครั้ง จนถึงจุดที่มันเริ่มแย่เมื่อน้องชายเราเสีย แม่เราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่ระยะหนึ่ง พ่อเราเริ่มกลับมาทำตัวเหมือนเมื่อก่อน เราเลยกลายเป็นความหวังของแม่ที่ท่านยังเหลืออยู่
เราเข้าเรียนปวช. เราเข้ามากับเพื่อนสนิทตอนมัธยม มันดีสำหรับเราที่เราเจอเพื่อนใหม่ ยังทำให้เราไม่เครียดเรื่องพ่อกับเรื่องเงินที่เป็นปัญหา พ่อยิ่งทะเลาะกับแม่เกือบทุกวันโดยที่เรารับรู้แต่ทำอะไรไม่ได้ บวกกับพ่อคบเพื่อนที่ไม่ดีในที่ทำงาน เขาเลยชักจูงพ่อไปทางที่แย่ๆ
ตอนขึ้นปวช.2 เราเริ่มกลับมาเก็บตัวอีกครั้ง ที่แย่คือ เราร้องไห้ทุกวันหลังกลับมาจากเรียน มันอึดอัดมากๆ เหมือนอยู่ตัวคนเดียว ทั้งที่ก็มีเพื่อนในห้องอีก 7 คน แต่เพื่อนสนิทเราก็มีแฟนแล้วเริ่มตีตัวห่างออกจากเรา คือมีระยะห่างกัน บวกกับปัญหาครอบครัว ทำให้เราไม่ยิ้ม รู้สึกแย่ อึดอัด ร้องไห้แบบไม่มีเหตุผล เห็นแม่แล้วก็ร้องไห้ ทำร้ายตัวเอง เรายิ้มนะ แต่เราไม่มีความสุขเลย
เราเริ่มทำงานพาร์ทไทม์โดยเพื่อนผช
ในห้องชวนเรากับเพื่อนสนิทเราไปทำงานร้านอาหารที่อยู่คนละอำเภอกับบ้านเรา เราเลยอยากแบ่งเบาภาระของแม่โดยทำงานแล้วเก็บเงินให้แม่ใช้จ่าย เราทำงานมาได้เกือบปี เรามีความสุขที่มีเงินมาให้แม่ แต่เราก็มีปัญหากับเพื่อนผช.ที่ชวนเรามาทำงาน เราโดนเขาลวนลามตอนนอน เรากลัวจนร้องไม่ออกเพราะตอนเด็กเราเคยโดนแบบนี้จากลุงข้างบ้าน มันฝังใจเรา เรารู้ว่าเราโดนกระทำ แต่เพื่อนผช.ไม่ยอมรับว่าทำ จนเราโดนเพื่อนในห้องรุมด่าว่าเราโกหกสร้างเรื่องให้เพื่อนเสียหาย แล้วยิ่งมารับรู้ว่าเพื่อนสนิทด่าเราลับหลังแล้วแฟนเขามาด่าเรา ความรู้สึกเรามันก็ยิ่งดิ่งลงเอามากๆ ทำให้เราเริ่มไม่อยากไปเรียน เก็บตัวร้องไห้อยู่ในห้อง ไม่มีความอยากอาหาร จนแม่ยอมให้เราดรอปเทอมนั้น เราดิ่งทั้งเรื่องพ่อ เพื่อนแล้วก็ที่ทำงาน
ความรู้สึกเราตอนนั้นมันแย่เอามากๆ เดี๋ยวเราก็ร้องไห้ เดี๋ยวก็อารมณ์ดี ตอนนอนเราก็หลับไม่สนิท แต่เราไม่เคยไปหาหมอจิตแพทย์เลยสักครั้ง จนปัจจุบันนี้เรากลับมาเรียน แล้วเราก็คบเพื่อนสนิทคนเดิม แต่หมดความเชื่อใจไปแล้ว กับเพื่อนในห้องเราก็อึดอัด รู้สึกแย่ อยากย้ายไปเรียนที่อื่น เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวอีกครั้ง ทั้งๆที่มองโลกในแง่ดี มองข้ามเรื่องเพื่อน แต่มันก็ยังรู้สึกอึดอัดอยู่เหมือนเดิม กับเรื่องพ่อ เรากับแม่บอกให้เขากลับไปอยู่ที่กรุงเทพแต่เขาก็ไม่ยอมกลับไป
เราควรจะทำยังไงดี? มันเรียกว่าโรคซึมเศร้ามั้ย?