เมื่อเธออยากจะไป ฉันก็ไม่อยากอำลา โบกมือให้รู้ว่า บ๊ายบายหนา ลากันที ความรักความผูกพัน ผ่านมานั้นไม่เคยมี นั่นคือคำคนที่ ความรักมีแต่ว่างเปล่า อย่าลืมว่าเราสอง เคยสอดคล้องกันหลายคราว มีเธอเป็นน้องสาว

เดินโดดเดี่ยวเดียวดายกลางสายฝน กระหน่ำจนเปียกโชกเศร้าโศกหนา แยกมิได้อันใดคือน้ำตา ที่ไหลมาปะปนฝนราตรี ทุกๆวันฉันย้ำตั้งคำถาม ว่าในยามเย็นย่ำค่ำคืนนี้ จะร้องไห้หรือไม่ ไม่รู้ซี เออก็นี่แหละฉัน ทุกวันคื

อะไรหรือ คือความรัก สลักจิต และที่คิด พูดไม่ออก บอกไม่ได้ เอ่ยว่าช่วยด้วยหรือ ยื่นมือไป ช่วยไม่ได้ ยังไง เข้าใจดี จะรินหลั่งน้ำตาออกมาไย อดกลั้นไว้ เอ่ยคำย้ำตนนี้ เอ่ยออกไปให้ลึกซึ้งตรึงฤดี ใช้ขันตีให

A Thousand Years (Thai Version) ใจระรัว สัญญา และความทรงจำฉันยังคงมั่น ฉันจะรักได้ไง ถ้าใจ ยังคง กลัวมันเพราะการเห็นเธอเดียวดาย ทุกความกลัวนั่นพลันก็มลายหายในทันใด ไป เพื่อ ใกล้เธอ หากแม้ตาย ทุกทุกวัน

ฤดูกาลคิมหันต์ก็มาถึง นำความคิดคำนึงถึงเรื่องเก่า บรรยากาศที่เย็นเยียบที่ชวนเศร้า เหลือเพียงเรากับความหนาวความเดียวดาย แล้วพลันจิตก็จมสู่ความทุกข์ เหมือนความสุขข้างในนั้นห่างหาย เหลือเพียงใจซ้ำเติมใจ