ผมมีพี่น้อง3คน มีพี่สาว2คน พี่คนเเรกเเต่งออกไปเเล้ว เเหละคนที่2ไม่เเต่งเเน่นอน ส่วนผมเเต่งเเล้ว เเต่ยังอยู่กับป๊าม่า ผมบอกกับพี่คนที่2ไปว่า ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมดูเเลพี่เอง  พี่สาวคนโตผมเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบไม่ดูเเลลูก ไม่อาบน้ำ ไม่หาข้าวให้ลูก ไม่พาไปหาหมอ เลี้ยงเเบบปล่อย มาถึงก็กดเเต่โทรศัพท์  พอว่าก็ไม่ฟังหงุดหงิดจะทะเลาะกัน จนพี่คนที่2สงสารเลยเอามาอยู่บ้าน สอนการบ้าน หาข้าวให้กิน  พี่สาวคนโตมีธุรกินเป็นของตัวเองนิสัยไปทางเก็บเงินไม่อยู่ชอบซื้อกระเป๋าเเบรนด์เนม ดูไฮ เเต่กระเป๋าเเทบไม่มีตัง เป็นหนีธนาคาร (ไม่ได้ว่าเป็นหนี้ธนาคารไม่ดีนะครับเเต่นี้บริหารจัดการไม่เป็น)บ้านผมก็รับภาระเอาเงินไปค้ำให้ เเต่ก็จ่ายเเต่ดอก ต้นไม่ลด เเละทางบ้านผมไม่สามารถนำเงินออกมาใช้ได้ บางทีก็มายืมเงินที่บ้านผมเเม่ผมก็ด้วยความเป็นห่วงจึงให้ยืม ดอกเบี้ยก็ไม่คิด(ขอเเค่ต้นคืนก็ดีใจจะขาดเเล้ว) เป็นเเบบนี้ตก10กว่าปี จนถึงวันนี้เรื่องเงินที่จะเอามาใช้ที่บ้านก็ยังเงียบไปเเละหน่ำซ้ำ เสื้อผ้า หน้าผม รองเท้า ยันค่าเทอมบ้านผมออกให้หลานหมด กลับมาถามตัวเอง นี้กูทำไรอยู่วะ ทำงานไปเพื่ออะไร ผมรักหลานนะเเต่ความเป็นจริงเเล้วมันเป็นหน้าที่ของพ่อเเละเเม่เขาหรือเปล่า บางทีก็เเอบเคืองพี่คนที่2 ว่าทำไมเราต้องจ่ายให้ตลอด เจ๊รวยมากหรอ บอกตรงๆพี่คนโตมีตังมากกว่าคุณอีกจะไปออกหน้าออกให้เขาทำไม เจ๊คนที่2ผมไม่มีเงินเดือนด้วยซ้ำ ยังเอาเงินที่บ้านออกให้อีก ผมก็กำลังจะสร้างครอบครับ พูดมากก็ไม่ได้เพราะป๊ากับม่าก็ยังไม่ได้เเบ่ง เเต่ที่เห็นทุกวันนี้ผมว่ามันไม่เเฟร์เลย คุณได้เงินจากธุรกิจมาเอาไปใช้ซื้อของที่คุณต้องการได้ เเต่เวลาจ่ายค่าเทอมลูกคุณบอกไม่มี.... สรุปใครละ ก็บ้านผมจ่ายไง เเฟนเขาเลิกงานก็ไม่มาดูว่าลูกเป็นยัง ไม่รู้สิเกิดมาผมไม่เคยเจอ พูดกันเดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก เวลาพูดความจริงก็จะเหวี่ยงๆเหมือนรับความจริงไม่ได้ ไม่พอใจอะไรก็มาเหวี่ยงกับเจ๊คนที่2 อยากถามว่า คุณเคยขอบคุณเจ๊ผมมั้ยที่เลี้ยงลูกให้คุณตลอด ในขนาดที่คุณจะไปเที่ยวไหนก็ไปได้ตลอดไม่ต้องห่วงลูก ผมคิดว่าเราทำให้เค้าจนเคยตัวไปเเหละ  คืออยากรู้ว่าความเกรงใจอยู่ที่ไหน สัญชาตญาณความเป็นพ่อเเม่มีกันบ้างมั้ย ไม่รู้ทำไง ขอระบายเเค่นี้ครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ