ตามที่บอกในหัวข้อ เราหมดกำลังใจง่ายมาก โดยเฉพาะคำพูดของคนในครอบครัว เราเคยทำร้ายตัวเอง เพราะโดนพ่อด่า เรารู้สึกว่า คำพูดของคนอื่นไม่สามารถทำอะไรเราได้ ไม่ว่าจะำติ คำด่า คำนินทา เราไม่ได้สนใจหรืออะไรกับมันเลย เวลามีคนมาว่าเราเรากลับรู้สึกเฉยๆ แต่พอคำพูดแย่ๆนี้มาจากคนในครอบครัว เรากลับรู้สึกแย่ แต่คนในครอบครัวของเราไม่ได้หมายถึงทุกคนนะ แต่เป็นแค่เรากับพ่อเราอย่างเดียว ไม่ว่าพ่อเราจะด่าจะว่าอะไรเรา เรารับมันไม่ได้เลย เพียงแค่พ่อบอกเราเล่นๆว่า ถ้าไม่มีนะ ป่านนี้พ่อจะไปไหนก็ได้ไปล่ะ ไม่ต้แงมาห่วงมาอะไรแบบนี้หรอก เรากลับร฿สึกน้อยใจและรู้สึกอยากหายไปเพราะเราทำให้พ่อเราต้องลำบาก หลายครั้งที่เราทำร้ายตัวเอง เพื่อลดความรู้สึกแย่ๆทางใจ ไม่รู้จะมีใครเข้าใจไหม แต่เราไม่ได้ทำร้ายตัวเองเรียกร้องความสนใจ เวลามีแผลเราก็ทำแผลเองไปหาหมอเอง จนมามีวันหนึ่งที่เรากับพ่อทะเลาะกันหนักมากเพราะเรื่องของแม่เลี้ยง เรากรีดแขนตัว หมายถึงต้นแขน แต่เรากลับไม่รู้สึกอะไรเลย เรายังสามารถขี่รถไปหาหมอให้หมอทำแผลเองได้ ใช่ชีวิตปกติเองได้ ทำทุกอย่างเหมือนเดิม พวอกท่านเองก็ไม่รู้ว่าเราทำร้ายตัวเอง แต่ความลับไม่มีในโลก วันนึงท่านก็รู้ แต่ไม่มีคำปลอบโยน ไม่มีแม้แต่คำถามว่าเจ็บไหม ทำไมถึงทำ ท่านเอาแต่ใส่อารมย์กับเรา แล้วก็พูดประชดเราว่ากูชอบนักไอ้ทำร้ายตัวเอง คราวหลังก็เอาให้ตายไปเลย ถ้าชอบนัก เราเสียใจ เราผิดหวัง หมอที่อนามัยก็บอกให้เราลองพบจิตแพทย์ แต่เราก็ไม่เอา จนมีเมื่อ2-3เดือนก่อน ท่านเริ่มคุยดีๆกับเรา แต่มันเป็นระยะเวลาที่สั้นมาก เพราะตอนนี้ มีกีฬาสี เราก็เป็นนักบาส ต้องซ้อมบ่อย แต่เราก็บอกท่านตลอด แต่ท่านไม่เคยเชื่อใจเรา เอาแต่ด่าว่าเรา ว่าทำตัวเหลวไหล เราไม่รู้แล้วค่ะว่าควรจะทำยังไง อาจจะอ่านแล้วงง แต่เราไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดยังไงให้ทุกคนเข้าใจเราดี

:ลองให้คำปรึกษาเราหน่อย ขอบคุณค่ะ