พ่อผมอายุมากแล้ว
เพิ่งจะล้มป่วยอย่างหนักเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
ต้องเรียกรถพยาบาลเข้าห้องฉุกเฉิน
หมอตรวจเจอว่าเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง
ผมเรียนไกลบ้าน พี่ชายโทรมาบอกวันนี้
บอกว่าโทรหาพ่อหน่อย ให้แม่แนบหูพ่อ
พ่อได้ยินผม แต่ผมรู้สึกได้ว่าพ่อพูดไม่รู้เรื่องแล้ว
พูดตามตรงคืออาการร่อแร่เต็มทีแล้ว
เกิด แก่ เจ็บ หมดอายุขัยเป็นสัจธรรมของชีวิต
ผมเป็นผู้ชาย จึงทำใจได้แล้วตั้งใจว่าจะเดินหน้าต่อไป

แต่เวลาที่ได้พูดกับแม่ ได้ยินแม่ร้องไห้ฟูมฟาย
มันบีบคั้นหัวใจจนอยากร้องไห้ตามครับ
ทั้งๆที่ผมเป็นคนใจแข็ง แต่ได้ยินแม่เพ้อถึงพ่อแล้ว
มันอดสงสารแม่ไม่ได้เลย ทั้งที่เป็นคนใจแข็ง
แม่บอกว่าพยาบาลบอกว่าพ่อนอนนิ่งไม่ลืมตาทั้งวัน
พอแม่มาเฝ้าข้างเตียงก็ลืมตาขึ้นมา
เหมือนกับสัมผัสได้ว่าแม่อยู่ข้างๆพ่อ
แม่ได้แต่เพ้อว่าพ่อรอแม่ทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่
พ่อรู้ว่าแม่จะอยู่เคียงข้างพ่อจนนาทีสุดท้าย
ถึงจะไม่ได้เห็นภาพ แต่ผมก็รู้สึกได้ว่า
แม่กำลังร้องไห้หนักที่สุดในชีวิต
แม่คงรักพ่อมาก ถึงพ่อจะไม่ได้รักแม่เท่าตัวพ่อเอง
ผมได้แต่บอกแม่ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ชีวิตเราต้องเดินหน้าต่อไป
แม่ยังมีทั้งพี่ชายและผมอยู่ข้างๆเสมอ
แต่ผมทนฟังแม่พูดไปร้องไห้ไปไม่ได้ครับ

เพื่อนๆท่านใดเคยผ่านประสบการ์ณแบบนี้มาก่อน
แนะนำผมทีครับ ว่าผมจะให้กำลังใจแม่
ให้ผ่านพ้นเรื่องนี้ไปยังไงดี
ผมสงสารและเข้าใจความเจ็บปวดของแม่ได้
คิดว่าสัปดาห์หน้าจะบินกลับบ้านไปหาไปกอดแม่ครับ
ช่วยชี้แนะทีครับ

ขอบคุณครับ