จขกท.อยู่กับยายและป้ามาตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ ตั้งแต่จำความได้ ต้องนอนคิดถึงพ่อแม่ทุกครั้ง และเป็นปมตลอด เพราะตอนประถม รู้สึกอิจฉาเพื่อนๆเพราะมีความสุขกับครอบครัว และมีพ่อแม่คอยให้ความอบอุ่นอยู่ตลอด แต่ตีดภาพมาที่เรา... พ่อแม่ต้องไปทำงานต่างจังหวัด มาหาเดือนละครั้ง บางเดือนก็ไม่มาเลย ในช่วงเวลานั้นคืออยากอยู่กับพ่อแม่ อยากกอดท่าน อยากมีครอบครัวพ่อแม่ลูกที่สุขสันต์เหมือนคนอื่น แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว ตอนที่พ่อแม่มาหา เราอยากกอดพวกท่านมากๆค่ะ แต่รู้สึกห่างเหินกับพวกท่าน มันเหมือนทำตัวไม่ถูก วางตัวไม่ถูกกับพวกท่าน ไม่กล้าพูด ไม่กล้าชวนคุย พอพวกท่านกลับไปทำงานเหมือนเดิมก็ได้แต่นั่งแอบร้องไห้คนเดียว จขกท.  จขกท.เป็นลูกที่แย่มากไหมคะ เป็นเด็กอกตัญญูไหมคะ หรือจขกท.ต้องทำยังไงดี ถึงจะกำจัดความรู้สึกห่างเหินนี้ไปได้