ตั้งแต่เล็กจนโตนะคะ เราไม่เข้าใจว่าเรามีปัญหาอะไรกับรร.นักหนา(เป็นเพราะตัวเราด้วย)ตอนเด็กๆ ไม่ค่อยมีเพื่อนมีแค่คนเดียวเท่าที่จำได้ เราไม่อยากไปรร.พอป.1เทอม1มีเพื่อนกับญาติที่เรารู้จัก2คน เราอยู่กับป้าเวลาเค้าตีเราไม่มีใครช่วยเราได้เราเสียใจมาก เราเลยอยากมาอยู่กับยายคิดว่าจะดีขึ้นเพราะยายไม่ตีเรา ตอนนั้นเราดีใจมากจะได้มาอยู่กับยายไม่ต้องโดนตีอีก พอเราย้ายมาขึ้นป.1เทอม2 กลับแย่กว่าโดนตีซะอีกมาเจอเพื่อนนิสัยไม่ดีไม่มีใครคุยกับเราเลยเรามีเพื่อนแค่คนเดียวเพราะนั่งข้างกันเราชอบโดนครูตีครูดุมากเรากลัวเราเลยไม่อยากไปรร.เราจึงไม่ไปเราร้องไห้ตลอด เราบอกยายว่าไม่อยากไปยายเลยไม่ให้ไปแต่หลังๆยายบังคับเราให้ไปรร.ตอนนั้นเราโกรธมากตอนนี้เราเข้าใจแล้ว
เราไม่กล้าบอกใครว่าเราโดนตีโดนเพื่อนแกล้งและขโมยของ ของเราไป เราไม่ไหวแล้วเราจึงอยากไปอยู่กับแม่ เราร้องไห้ขอยายทุกวิธี ยายก็ให้เราไป แม่มารับเรา พาเราไปย้ายรร.เราก็ไม่ได้บอกไรแม่เรากลัวคุณครู พอเราขึ้นป.2 เราก็ไม่อยากไปรร.เหมือนเดิมแต่เราโชคดีได้เจอเพื่อนใหม่ แรกๆมีปัญหากับคนในห้องก็ทะเลาะกับเพื่อนมาตลอดจนป.6 ตัดมาที่บ้าน ตอนแรกเราคิดว่าเราจะได้อยู่กับแม่อย่างที่เราอยากอยู่ แต่เราได้อยู่กับปู่ย่า เพราะแม่เราไปทำงานต่างประเทศ เราโดนปู่ดุเรากลัวมากๆเราพึ่งมาอยู่ใหม่ เราแอบร้องไห้ทุกวันเราคิดถึงแม่คิดถึงยาย เราอยากไปรร.ไจะได้ปเจอเพื่อนเพราะเราไม่อยากอยู่บ้าน เราต้องหาอะไรทำตลอด เราต้องตื่นเช้าในวันหยุดทุกวัน เราจะโดนด่าว่ายายไม่สั่งสอน แต่ยายเราสอนเราแค่อยากพักผ่อน เราหงุดหงิดที่มาว่ายายเราแต่เราทำอะไรไม่ได้
เราดีใจที่ได้จบป.6แล้ว แม่เราก็ไม่ไปทำงานไกลๆเหมือนเดิม แต่เราเป็นคนที่ออกห่างจากแม่เองเราติดเพื่อนมากๆ พอออกมาอยู่เองมีคุณแม่กับน้องสาว ไม่ได้อยู่กับปู่ย่าแล้วเพราะมีปัญหากัน เราติดเพื่อนมากๆ เราไม่ค่อยกลับบ้าน กลับบ้านดึกแม่โทรตาม เราติดเพื่อนเราอยู่แค่ม.1 เราอยากไปเที่ยวเหมือนคนอื่นแต่เราไม่เคยทำแม่เดือดร้อนหรือเสียเงิน แต่เราทำแม่เสียใจเรารู้สึกผิด เราอยากทำงานแม่ก็ให้ทำแม่ซัพพอร์ตเรา เราทำงานแม่ก็เอาของกินมาให้ เงินที่เราหามาแม่ก็ไม่เอา มีแต่ให้ เราทำงานแม่ก็ให้ ส่วนเรื่องเรียนตอนแรกดีมากเข้ารร.ใหม่(สมุทรปราการ)ม.1เราเจอเพื่อนใหม่แรกๆก็ดีเรียนได้สักพัก เรากลับมีเรื่องเค้าตีตัวห่างเรา ว่าเราสารพัดเราไม่อยากไปรร.เราจึงบอกแม่ว่าอยากลาออก และเรารู้สึกเสียดายเงินเพราะเราเรียนห้องพิเศษแต่แม่บอกว่าอดทนเรียนจนจบแม่จะพาย้ายออก เราอยากลาออกมากๆตอนนั้นแต่พอเราตั้งตัวได้คือตอนที่เราจะย้ายออกแล้วเรามีเพื่อนกลุ่มใหม่ดีกว่ามากๆ แต่เรายังไม่ดีกับเพื่อนที่ทะเลาะกัน พอโควิดระบาดอีกเราอยากมาอยู่ชลบุรีมาหาของขายกำลังขึ้นม.2 ยายเราชวนมาเรียนที่นี่รร.เดิมคุณป้าก็ชวนเพราะป้ามาอยู่กับยายแล้ว เราจึงตัดสินใจมาเรียนที่(ชลบุรี)เราโทรบอกแม่ แม่เราแอบนอย ที่เราตัดสินใจแบบนั้น และเพราะเรายังไม่ดีกับเพื่อนเก่าที่ว่าเราเราจึงไม่อยากเรียนที่นั่นแล้ว(สมุทรปราการ) แต่เราไม่คิดว่าเพื่อนที่ประถมที่เคยแกล้งเราจะยังอยู่ที่รร.เดิม(ชลบุรี) เราตกใจและไม่อยากไปเรียนมากๆดีที่เรียนออนไลน์ช่วงโควิด แต่ทำไมเราต้องแคร์คนแบบนั้นเราร้องไห้อีกแล้ว เราจึงรู้สึกคิดถึงแม่เราไม่อยากอยู่นี่ไปเจอสังคมแบบเดิมอีกแล้วเพราะเราเคยอยู่จุดๆนั้น เราร้องไห้มาตลอด เพราะเราอ่อนแอเอง เราอยากกลับไปหาแม่แต่เราทำไม่ได้เพราะยายกับป้าไม่ให้กลับไปหาแม่เราทำอะไรไม่ได้แม่ก็เอาเรากลับไปไม่ได้เพราะคุณป้าไม่ให้เรากลับแต่เราก็ยอมรับเพราะเราตัดสินใจผิดพลาดเองเราตัดสินใจผิดเองแต่เราก็ยังเสียใจมาตลอดแต่เราไม่เคยบอกยายกับป้าว่าเราอยากกลับแต่เค้าไม่ให้เรากลับอยู่แล้วเพราะเค้าเคยว่าแม่เราที่จะเอาเรากลับไป เราเลยไม่กล้าบอก เค้าชอบพูดถึงแม่เราไม่ดีว่าแม่เรานู่นนี่เพื่อไม่อยากให้เรากลับไปแต่เราอยู่กับแม่มานานเราก็รู้จักแม่เราดี เราจึงไม่กล้าบอกว่าอยากกลับไป ป้าเราด่าแรง เราชอบโดนว่าแค่เพราะบางทีป้าโกรธอยู่ แต่เราเสียใจด้วยคำพูดแรงๆ เราไม่กล้าร้องไห้ บางทีเราอั้นไม่ไหว แต่เรายอมรับว่าเราเถียงเค้าเพราะเราไม่ได้ทำหรือเราไม่ยอมให้เค้าว่าเราฝ่ายเดียวและเพราะเราไม่ผิด เราจะเผลอร้องออกมา เค้าก็จะมาขอโทษเรา แล้วเวลาผ่านไป เค้าก็ว่าเราแรงๆแบบเดิม เราเสียใจมากๆ เคยคิดที่อยากจะตายมันไม่ใช่แค่เรื่องแค่นี้มันอึดอัดมากๆ แต่เราไม่กล้าตายเรากลัวจะตัดสินใจผิดอีก เราจึงทำทุกอย่างตอนนี้ให้ดีที่สุด เราอยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมเราอยากได้คนที่ยิ้มเก่งคืน เราคิดถึงแม่และเพื่อน เราอยากปรับตัวใหม่จะทำให้แม่จะไม่เสียใจอยากไปทำงานหาเงินมาคืนค่าเทอมที่จ่ายไป อยากให้ทุกคนตัดสินใจดีๆจะได้ไม่ผิดพลาดแบบเรา ไม่ได้มาประจานคนในครอบครัวแต่อยากมาระบายจริงๆและเราควรทำยังไงดีถ้าเราอยากจะบอกยายกับป้า ส่วนแม่เราคิดว่าเราคงกลับไปไม่ได้แล้ว แต่เราก็เสียใจตรงที่แม่ให้ความหวังเราลมๆแล้งๆ เราไม่เป็นไรพูดความจริงได้ แต่อย่าให้ความหวังกันหรือหลอกว่าจะพาเรากลับไปเพราะเจ็บกว่าไม่ได้กลับคือเราโดนหลอกให้
ปัญหาวัยรุ่น&ครอบครัว
เราไม่กล้าบอกใครว่าเราโดนตีโดนเพื่อนแกล้งและขโมยของ ของเราไป เราไม่ไหวแล้วเราจึงอยากไปอยู่กับแม่ เราร้องไห้ขอยายทุกวิธี ยายก็ให้เราไป แม่มารับเรา พาเราไปย้ายรร.เราก็ไม่ได้บอกไรแม่เรากลัวคุณครู พอเราขึ้นป.2 เราก็ไม่อยากไปรร.เหมือนเดิมแต่เราโชคดีได้เจอเพื่อนใหม่ แรกๆมีปัญหากับคนในห้องก็ทะเลาะกับเพื่อนมาตลอดจนป.6 ตัดมาที่บ้าน ตอนแรกเราคิดว่าเราจะได้อยู่กับแม่อย่างที่เราอยากอยู่ แต่เราได้อยู่กับปู่ย่า เพราะแม่เราไปทำงานต่างประเทศ เราโดนปู่ดุเรากลัวมากๆเราพึ่งมาอยู่ใหม่ เราแอบร้องไห้ทุกวันเราคิดถึงแม่คิดถึงยาย เราอยากไปรร.ไจะได้ปเจอเพื่อนเพราะเราไม่อยากอยู่บ้าน เราต้องหาอะไรทำตลอด เราต้องตื่นเช้าในวันหยุดทุกวัน เราจะโดนด่าว่ายายไม่สั่งสอน แต่ยายเราสอนเราแค่อยากพักผ่อน เราหงุดหงิดที่มาว่ายายเราแต่เราทำอะไรไม่ได้
เราดีใจที่ได้จบป.6แล้ว แม่เราก็ไม่ไปทำงานไกลๆเหมือนเดิม แต่เราเป็นคนที่ออกห่างจากแม่เองเราติดเพื่อนมากๆ พอออกมาอยู่เองมีคุณแม่กับน้องสาว ไม่ได้อยู่กับปู่ย่าแล้วเพราะมีปัญหากัน เราติดเพื่อนมากๆ เราไม่ค่อยกลับบ้าน กลับบ้านดึกแม่โทรตาม เราติดเพื่อนเราอยู่แค่ม.1 เราอยากไปเที่ยวเหมือนคนอื่นแต่เราไม่เคยทำแม่เดือดร้อนหรือเสียเงิน แต่เราทำแม่เสียใจเรารู้สึกผิด เราอยากทำงานแม่ก็ให้ทำแม่ซัพพอร์ตเรา เราทำงานแม่ก็เอาของกินมาให้ เงินที่เราหามาแม่ก็ไม่เอา มีแต่ให้ เราทำงานแม่ก็ให้ ส่วนเรื่องเรียนตอนแรกดีมากเข้ารร.ใหม่(สมุทรปราการ)ม.1เราเจอเพื่อนใหม่แรกๆก็ดีเรียนได้สักพัก เรากลับมีเรื่องเค้าตีตัวห่างเรา ว่าเราสารพัดเราไม่อยากไปรร.เราจึงบอกแม่ว่าอยากลาออก และเรารู้สึกเสียดายเงินเพราะเราเรียนห้องพิเศษแต่แม่บอกว่าอดทนเรียนจนจบแม่จะพาย้ายออก เราอยากลาออกมากๆตอนนั้นแต่พอเราตั้งตัวได้คือตอนที่เราจะย้ายออกแล้วเรามีเพื่อนกลุ่มใหม่ดีกว่ามากๆ แต่เรายังไม่ดีกับเพื่อนที่ทะเลาะกัน พอโควิดระบาดอีกเราอยากมาอยู่ชลบุรีมาหาของขายกำลังขึ้นม.2 ยายเราชวนมาเรียนที่นี่รร.เดิมคุณป้าก็ชวนเพราะป้ามาอยู่กับยายแล้ว เราจึงตัดสินใจมาเรียนที่(ชลบุรี)เราโทรบอกแม่ แม่เราแอบนอย ที่เราตัดสินใจแบบนั้น และเพราะเรายังไม่ดีกับเพื่อนเก่าที่ว่าเราเราจึงไม่อยากเรียนที่นั่นแล้ว(สมุทรปราการ) แต่เราไม่คิดว่าเพื่อนที่ประถมที่เคยแกล้งเราจะยังอยู่ที่รร.เดิม(ชลบุรี) เราตกใจและไม่อยากไปเรียนมากๆดีที่เรียนออนไลน์ช่วงโควิด แต่ทำไมเราต้องแคร์คนแบบนั้นเราร้องไห้อีกแล้ว เราจึงรู้สึกคิดถึงแม่เราไม่อยากอยู่นี่ไปเจอสังคมแบบเดิมอีกแล้วเพราะเราเคยอยู่จุดๆนั้น เราร้องไห้มาตลอด เพราะเราอ่อนแอเอง เราอยากกลับไปหาแม่แต่เราทำไม่ได้เพราะยายกับป้าไม่ให้กลับไปหาแม่เราทำอะไรไม่ได้แม่ก็เอาเรากลับไปไม่ได้เพราะคุณป้าไม่ให้เรากลับแต่เราก็ยอมรับเพราะเราตัดสินใจผิดพลาดเองเราตัดสินใจผิดเองแต่เราก็ยังเสียใจมาตลอดแต่เราไม่เคยบอกยายกับป้าว่าเราอยากกลับแต่เค้าไม่ให้เรากลับอยู่แล้วเพราะเค้าเคยว่าแม่เราที่จะเอาเรากลับไป เราเลยไม่กล้าบอก เค้าชอบพูดถึงแม่เราไม่ดีว่าแม่เรานู่นนี่เพื่อไม่อยากให้เรากลับไปแต่เราอยู่กับแม่มานานเราก็รู้จักแม่เราดี เราจึงไม่กล้าบอกว่าอยากกลับไป ป้าเราด่าแรง เราชอบโดนว่าแค่เพราะบางทีป้าโกรธอยู่ แต่เราเสียใจด้วยคำพูดแรงๆ เราไม่กล้าร้องไห้ บางทีเราอั้นไม่ไหว แต่เรายอมรับว่าเราเถียงเค้าเพราะเราไม่ได้ทำหรือเราไม่ยอมให้เค้าว่าเราฝ่ายเดียวและเพราะเราไม่ผิด เราจะเผลอร้องออกมา เค้าก็จะมาขอโทษเรา แล้วเวลาผ่านไป เค้าก็ว่าเราแรงๆแบบเดิม เราเสียใจมากๆ เคยคิดที่อยากจะตายมันไม่ใช่แค่เรื่องแค่นี้มันอึดอัดมากๆ แต่เราไม่กล้าตายเรากลัวจะตัดสินใจผิดอีก เราจึงทำทุกอย่างตอนนี้ให้ดีที่สุด เราอยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมเราอยากได้คนที่ยิ้มเก่งคืน เราคิดถึงแม่และเพื่อน เราอยากปรับตัวใหม่จะทำให้แม่จะไม่เสียใจอยากไปทำงานหาเงินมาคืนค่าเทอมที่จ่ายไป อยากให้ทุกคนตัดสินใจดีๆจะได้ไม่ผิดพลาดแบบเรา ไม่ได้มาประจานคนในครอบครัวแต่อยากมาระบายจริงๆและเราควรทำยังไงดีถ้าเราอยากจะบอกยายกับป้า ส่วนแม่เราคิดว่าเราคงกลับไปไม่ได้แล้ว แต่เราก็เสียใจตรงที่แม่ให้ความหวังเราลมๆแล้งๆ เราไม่เป็นไรพูดความจริงได้ แต่อย่าให้ความหวังกันหรือหลอกว่าจะพาเรากลับไปเพราะเจ็บกว่าไม่ได้กลับคือเราโดนหลอกให้