คือ​ พ่อกับแม่ของเราทะเลาะกันบ่อยมากจนตอนนี้เริ่ม​ทำร้ายกันแล้ว​ มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็ก​ แต่ตอนเด็กแค่ทะเลาะกันไม่ถึงขั้นทำร้ายร่างกาย​ พออยู่โรงเรียนเพื่อนก็มาระบายที่เราอย่างเดียวพอระบายเสร็จคนนนี้ก็มาถามแล้วเขาบอกอะไรเธอแล้วเราก็พูดไม่ออกแล้วเราก็โดนอีกพอคนที่ีะบายมาถามว่าบอกออะไรเขาเราก็ไม่กล้าบอกแล้วเราก็โดนอีกคือ​ ไม่แฟร์อะ เราไม่เคยได้ระบายเลยพอระบายก็บอกน่ารำคาญแล้วไม่เล่นกับเราอีกเลยโดนหักหลังมาเยอะมาก​ หลอกคบหวังผลประโยชน์​ ​ จนตอนนี้เราก็กลัว​ เราเป็นโรคเครียดตอน.4เพราะตอนนั้นเราไม่สบายเลยไปคลินิก​ หมอทักเราว่าเป็นโรคเครียดนะอย่าเครียดเยอะ​ ก็เลยศึกษาเรื่องโรคเครียดในโทรศัพท์ก็เลยเจอโรคซึมเศร้าด้วยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเราไม่ได้เป็นที่เป็นโรคเครียดเพราะโดนเพื่อนแกล้งบ่อยไม่ค่อยมีใครชอบเรียกว่าไม่มีใครคบจะดีกว่าพอขึ้นไป.5ก็เริ่มอยากฆ่าตัวตาย​แล้ว​ เพราะวันนึงเรียนทั้งไทยและจีน​ ตื่นเช้าไปเรียนปุ๊ปเพื่อนแกล้งเพื่อนไม่เล่นด้วยเรียนไทยเสร็จกลับบ้านพ่อกับแม่ก็ไม่คุยดีๆกันเลยมันหนักใจมันเครียดพอกินข้าวเสร็จก็ไปเรียนจีนเพื่อนก็แกล้งอีกจนคิดว่าอยากตายๆจนไปศึกษา​แล้วเราก็เริ่มรู้ละว่าเออเราเป็นโรคซึมเศร้าแต่ก็ไม่เป็นห่วงอะไรมากจนขึ้นม.1เริ่มเครียดใช้คัตเตอร์กรีดแขนแต่เคยมีรอยเลยกลัวคนรอบตัวจะเห็นเพราะครอบครัวเข้มงวดมากแค่เล่นโทรศัพท์ไม่ถึง1นาทีก็ด่าแล้วบังคับไม่ให้เราเล่นอีกเลยไปไหนก็ไม่ได้ดูหนังอะไรก็แทบจะไม่ได้จนเครียดแต่ก็ไม่อยากให้เห็นเลยใช้ปากกาหมึกซึมสีน้ำเงินที่หมดแล้วมากรีดแขนตัวเอง​ พอม.2ปุ๊ป​ คือเราต้องแก้​ลงยิ้มทำตามโดนหักหลังไม่มีใครฟังระบายไม่ได้ร้องไห้คนเดียวทุบตีตัวเองมาตั้งแต่เมื่อก่อนเราก็เครียดกินยาพาราไป5เม็ดทันทีเลย​ พอไปถึงโรงเรียนไทยก็อยากอ้วกรีบวิ่งเข้าห้องน้ำตอนนนั้นยังดีที่ไม่มีใครเพราะห้องส่วนใหญ่ก็กำลังเรียนแต่ห้องเราคาบว่าง​ อ้วกเสร็จร้องไห้ทันที​ เหนื่อยกับชีวิตแล้วก็ท้อมาก​ จนตอนนี้เพื่อนกับพ่อแม่ยังเป็นที่ปรึกษาให้เราไม่ได้แม่ก็พูดแต่คำที่ไม่สมควรพูดพ่อก็เอาแต่เลี่ยงปัญหาบอกว่าไม่ใช่แค่แปรปรวนอย่าคิดมากเดี๋ยวก็หายมีคนลำบากกว่าเราเยอะคิดมากทำไมหยุดร้องไห้ห้ามร้องไห้อีกเลย... มันเจ็บมากที่ขนาดคนที่เรารักยังไม่เข้าใจเราจนขอพ่อกับแม่ไปปรึกษาหมอ​ ก็ไม่ให้ไป​ บอกหมอเขาบันทึกประวัติเดี๋ยวไปหางานทำแล้วไม่ได้ทำงานมันน่าอายดูคนที่เป็นโรคซึมเศร้าสิบางคนเขาไม่ได้ทำอะไรเลยร้องไห้จนเสียชีวิตไป​ คือเหมือนพ่อกับแม่ไม่ยอมให้หนูไปจนตอนนี้กลายเป็นโรคซึมเศร้ารุนแรงแล้วค่ะ​ เพราะเงินก็พ่อกับแม่เก็บแล้วเงินเราเราก็เคยใช้แต่เงินสดไม่เคยใช้บัตรเครดิตหรือโอนเงินเลย​ และไม่เคยใช้เยอะเกินเลยไม่รู้ว่าควรต้องใช้จ่ายยังไง​ เพราะพ่อกับแม่เอาแต่ทำอย่างอื่นจนเกรงใจไม่กล้าถามอะไรไม่กล้าทำอะไรอีกเลยก็เลยไม่รู้อีกอย่างไปเที่ยวกับเพื่อนไม่ได้เพราะเขาหวงเกินไปไกลก้ไม่ได้ก็เลยต้องเอาแต่หาข้ออ้างอย่างเดียวจนตอนนี้เพื่อนฟังสิ่งที่เราระบายแต่เหมือนจะไม่สนใจคำพูดเอาแต่พาเราสนุกอย่างเดียวก็เริ่มเบื่อชีวิตแล้วค่ะ​ จนต้องนี้ต้องฝืนยิ้มฝืนกินข้าวฝืนทำฝืนนอนเพราะไม่อยากให้ใครสังเกตและเหนื่อยมากแล้ว​ ที่หนูถามไปเพราะบ้านอยู่ไกลจากคลินิกและโรงพยาบาลมากเลยอยากได้ที่ปรึกษาฟรีๆดีๆหน่อยหรือเป็นเว็บก็ได้ค่ะหรือเป็นบุคคลก็ได้เพราะหนูก้เครียดหนักมากแล้วไปไหนไม่ได้ถ้าบอกว่าใช้จ่ายพ่อกับแม่ก็บอกว่ามันเปลืองมันไม่ดีอย่าไปทำแล้ว​ เพราะครอบครัวพวกหนูเมื่อก่อนโดนโกงเงินเงินตอนนี้ก็ไม่ค่อยจะพอใช้แล้วแล้วก็ไหนจะค่าเทอมโรงเรียนจีนไทยรวมกับของหนูและญาติๆอีก3คน และก็หาเงินกันแบบยากลำบากมาก​ หนูกลัวคนรอบตัวของหนูเป็นห่วงมากค่ะ​ หนูกลัวว่าหนูจะเครียดไปกว่านี้แล้วค่ะ​ อยากตายแต่ก็ยังอยากมีชีวิตอยู่​ สับสนมากค่ะ​ ใครมีคำแนะนำก็บอกได้นะค่ะ😢😢😢