สวัสดีทุกๆคน
เราชื่อเอิน อายุ18ปี
คือเราจะมาเล่าชีวิตของตัวเองให้ทุกคนช่วยสรุปง่ายๆกะเล่าสู่กันฟัง
เราเปนลูกบุนธรรมของย้านๆหนึ่งซึ่งแม่บุญธรรมของเรามีลูก5คนถ้ารวมเราด้วยก็6คนคือเราเนี้ยเปนลูกของเพื่อนสามีแม่บุณธรรมเราซึ่งพ่อเราเนี้ยม่ใช่คนไทยพ่อเราอยากไห้เราเรียนหนังสือไทยเลยเอาเรามาไห้เปนลูกบุณธรรมของแม่พ่อเราอะเปนคนมีฐานะนิดหน่อยเลยมาสร้างบ้านที่ไทยแต่เจ้าของบ้านม่ใช่ชื่ีอเราหรือชื่อพ่อนะเปนชื่อของลูกชายแม่บุณธรรมหลังจากที่พ่อเราเสีย
ชีวิตเราก็เปลี่ยนไปจาที่เคยม่ต้องทำอะไรเลยก้อต้อวมาทำทุกอย่างไม่รุ้สิช่วงแรกๆเราเสียใจมากเพราะพ่อเราเสียตั่วแต่เราอายุ9ขวบเราทำอะไรไม่ถูกพ่อเรามีเมียเยอะมากพอพ่อเสียทุกคนก็มาแย่งสมบัติของพ่อไปหมดเลยตัวเราม่เหลือไม่ได้อะไรเลย
แต่แม่บุณธรรมก็เลี้ยงเราจนโตส่งเราเรียนจนจบ ม.3ชีวิตก้อเหมือนดีแต่มันม่ได้ดีแยยที่คิดอะสิเราโดนแม่ยุณธรรมด่าว่าเด็กไม่มีพ่อแม่บ้างละตัวซวยบ้างละคือเยอะอะเราก้อคิดมาโดยตลอดเลยว่าเค้าม่รักเราเค้าม่ต้องการเรา
แต่มีวันหนึ่งเราออกจากบ้านไปเค้าร้องไห้เสียใจแต่เค้าก้อยังพุดกับคนอื่นว่าเค้าม่ต้องการเราแต่พ่อเราไปไหนไม่ได้เราก้อเลยตัดสินใจไปหาลูกขอวงแม่เราไปอยู่กับเค้าหลายวันมากๆมีวันหนึ่งพี่สาวเราเมาเค้ากลัยมาห้องแล้วก็ล็อกประตูตอนนั้นเรากลัวแล้วก้อตกใจแต่คำแรกที่เค้าพุดกับเราคือ
กูเกลียดเพร่ะแม่กูรักมากกว่ากู
ทุกคนในบ้สนเกรียดเพราะมาแย่งความรักของพวกกูตอนที่ได้ยินคำนั้นน้ำตามันก็ไหลมาจากไหนไม่รู้แต่เราเสียใจมากที่ได้ยินคำนั้นเราร้องไห้เราเสียใจที่พี่สาวพุดแบบนั้นเรารักพี่ๆทุกคนแต่ทำมั้ยทุกคนเกรียดเราเราเสียใจจนเกือบจะฆ้าตัวตายเราเกือบจะกระโดดดึกตายแต่โชคดีที่พี่คนนึ่วเข้ามาห้ามไว้แล้สไห้เราคุยกับแม่เราเสียใจมากที่คิดทำแบบนั้นเพราะคำแรกที่เราคุนกัยแม่เราได้ยินเสียงสะอื้นขอวแม่แล้วแม่ก็พูดว่าม่มีใครรักแต่แม่รักของแม่แม่เลี้ยงของแม่มาแม่ทำมั้ยจะไม่รักเท่ารั้รแหละเราตัดสินใจกลับบ้านทันที
พอถึงบ้านแม่ดีใจที่เรากลับบ้านแม่ทำกับข้าวไว้ให้เราเราร้องไห้ไปด้วยกินข้าวไปด้วยเราเสียใจที่ผ่านมาที่เราคิดว่าแม่ม่เคยรักเราเลย
ทั่งๆที่แม่รักเรามากกว่าใครๆ
#คำพูดหวานๆตากคนมากมายก็ไม่มีใครที่จะจริงใจกับเราเท่าคำพูดขมๆของคนในครอบควร
ลูกนอกใส่
เราชื่อเอิน อายุ18ปี
คือเราจะมาเล่าชีวิตของตัวเองให้ทุกคนช่วยสรุปง่ายๆกะเล่าสู่กันฟัง
เราเปนลูกบุนธรรมของย้านๆหนึ่งซึ่งแม่บุญธรรมของเรามีลูก5คนถ้ารวมเราด้วยก็6คนคือเราเนี้ยเปนลูกของเพื่อนสามีแม่บุณธรรมเราซึ่งพ่อเราเนี้ยม่ใช่คนไทยพ่อเราอยากไห้เราเรียนหนังสือไทยเลยเอาเรามาไห้เปนลูกบุณธรรมของแม่พ่อเราอะเปนคนมีฐานะนิดหน่อยเลยมาสร้างบ้านที่ไทยแต่เจ้าของบ้านม่ใช่ชื่ีอเราหรือชื่อพ่อนะเปนชื่อของลูกชายแม่บุณธรรมหลังจากที่พ่อเราเสีย
ชีวิตเราก็เปลี่ยนไปจาที่เคยม่ต้องทำอะไรเลยก้อต้อวมาทำทุกอย่างไม่รุ้สิช่วงแรกๆเราเสียใจมากเพราะพ่อเราเสียตั่วแต่เราอายุ9ขวบเราทำอะไรไม่ถูกพ่อเรามีเมียเยอะมากพอพ่อเสียทุกคนก็มาแย่งสมบัติของพ่อไปหมดเลยตัวเราม่เหลือไม่ได้อะไรเลย
แต่แม่บุณธรรมก็เลี้ยงเราจนโตส่งเราเรียนจนจบ ม.3ชีวิตก้อเหมือนดีแต่มันม่ได้ดีแยยที่คิดอะสิเราโดนแม่ยุณธรรมด่าว่าเด็กไม่มีพ่อแม่บ้างละตัวซวยบ้างละคือเยอะอะเราก้อคิดมาโดยตลอดเลยว่าเค้าม่รักเราเค้าม่ต้องการเรา
แต่มีวันหนึ่งเราออกจากบ้านไปเค้าร้องไห้เสียใจแต่เค้าก้อยังพุดกับคนอื่นว่าเค้าม่ต้องการเราแต่พ่อเราไปไหนไม่ได้เราก้อเลยตัดสินใจไปหาลูกขอวงแม่เราไปอยู่กับเค้าหลายวันมากๆมีวันหนึ่งพี่สาวเราเมาเค้ากลัยมาห้องแล้วก็ล็อกประตูตอนนั้นเรากลัวแล้วก้อตกใจแต่คำแรกที่เค้าพุดกับเราคือ
กูเกลียดเพร่ะแม่กูรักมากกว่ากู
ทุกคนในบ้สนเกรียดเพราะมาแย่งความรักของพวกกูตอนที่ได้ยินคำนั้นน้ำตามันก็ไหลมาจากไหนไม่รู้แต่เราเสียใจมากที่ได้ยินคำนั้นเราร้องไห้เราเสียใจที่พี่สาวพุดแบบนั้นเรารักพี่ๆทุกคนแต่ทำมั้ยทุกคนเกรียดเราเราเสียใจจนเกือบจะฆ้าตัวตายเราเกือบจะกระโดดดึกตายแต่โชคดีที่พี่คนนึ่วเข้ามาห้ามไว้แล้สไห้เราคุยกับแม่เราเสียใจมากที่คิดทำแบบนั้นเพราะคำแรกที่เราคุนกัยแม่เราได้ยินเสียงสะอื้นขอวแม่แล้วแม่ก็พูดว่าม่มีใครรักแต่แม่รักของแม่แม่เลี้ยงของแม่มาแม่ทำมั้ยจะไม่รักเท่ารั้รแหละเราตัดสินใจกลับบ้านทันที
พอถึงบ้านแม่ดีใจที่เรากลับบ้านแม่ทำกับข้าวไว้ให้เราเราร้องไห้ไปด้วยกินข้าวไปด้วยเราเสียใจที่ผ่านมาที่เราคิดว่าแม่ม่เคยรักเราเลย
ทั่งๆที่แม่รักเรามากกว่าใครๆ
#คำพูดหวานๆตากคนมากมายก็ไม่มีใครที่จะจริงใจกับเราเท่าคำพูดขมๆของคนในครอบควร