นี่เป็นกระทู้แรกของเราจากที่เฝ้าอ่านมาหลายปี ถ้าแทกห้องผิดต้องขออภัยด้วยนะค่ะ ยาวหน่อยนะค่ะ
เริ่มเรื่องเลยนะค่ะ วันนี้เรากลับมาบ้านเราเห็นหลานขอเราอยู่อนุบาล โดนเพื่อนที่โรงเรียนแกล้งมา มีรอยแผล พ่อกับแม่เรากำลังใส่ยาและสอนหลานเรา เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลานอยู่กับพ่อแม่เราค่ะ เราได้ยินแล้วเราโกรธ ลืมตัว เลยระเบิดอารมณ์ใส่ท่านทั้งสอง ท่านสอนอย่างที่เคยสอนเราเป๊ะ ตอนนี้เรารู้สึกสับสนไม่รู้ว่าเราคิดผิดไหม?
ขอเล่าย้อนกว่านะค่ะ ครอบครัวเราเป็นคนชนบทค่ะ ยากจน คนในหมู่บ้านมีลูกกัน 5-14 คน แต่แม่เรามดลูกไม่ดีเลยมีลูกแค่ 2 คน พ่อแม่เราเลยรักเรามาก ห่วง เรา ยิ่งสมัยเด็กเราป่วยบ่อยคงกลัวเราตาย เราสองคนพี่น้องเลยเป็นเด็กที่สะอาดกว่าคนอื่น เพียบพร้อมกว่าคนอื่น ในที่นี้คือเรามีรองเท้าแตะใส่ มีเสื้อใหม่ใส่คนล่ะ 2 ตัว ต่อปี คนอื่นไม่มี บ้านข้างๆ ปีนี้ พึ่งได้หมวกใหม่คนล่ะใบ พ่อแม่รักเรามากพาเข้าโบสถ์ตลอด สอนให้รักทุกคนเหมือนตนเอง สอนให้พูดเพราะๆ อย่าพูดหยาบ อย่าด่านินทาคนอื่น อย่ามีเรื่องกับคนอื่น อดทน คิดดี ทำดี ให้อภัย มีนำ้ใจ ฯลฯ ซึ่งสิ่งที่พ่อแม่สอนลวงแต่เป็นสิ่งดี เรายึดมั่นถึงมั่งและศรัทธา จนกลายเป็นบุคลิกของเรา ว่านอนสอนง่าย พอเริ่มเข้าโรงเรียน เราเริ่มโดนเพื่อนแกล้งเราได้เราได้แต่หลบและยอม เราโดนแกล้งบ่อยเวลาอยู่โรงเรียน ครูก็ช่วยบ้างแต่ครูไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลากลับมาบ้านเล่าให้พ่อแม่ฟังท่านก็ได้แต่สอนให้หลีกจากเขา อย่าไปยุ่งเขา เราก็ทำตาม เรารู้สึกว่าเรากลายเป็นคนไม่สู้คน กลัวคน อ่อนแอ น้องเราเคยโดนแกล้งเราก็ปกป้องเขาไม่ได้ เราพยายามจะปกป้องนะแต่ก็คิดไม่ออกว่าจะเริ่มต้นยังไงดี ว่ากล่าวใครไม่เป็น เพราะไม่เคยว่าใคร ให้อภัยและดีกับทุกคน เป็นแบบนี้ตลอด ตอน ป.4 เรามีเพื่อนคนหนึ่งคอยปกป้องเราเพราะเราให้ลอกการบ้าน เขาเก่ง สู้คน แข็งแรง ด่าเก่งมาก จนคนในห้องเกรงใจหมด เราอยู่ ป.6 เราโดนเพื่อนร่วมห้องด่า เพื่อนด่าเรายาวมาก หยาบคายสุด เราตอบเขาได้แค่ เธอนิสัยไม่ดี เรางง ในงง ว่าทำไมเราพูดไม่ทันเขา ด่าใครไม่เป็น ช่วงมัธยมเราโดนกระแนะกระแหนก พูดประชด เราก็โต้ตอบเขาไม่ได้ เราซื่อมาก พูดตรง จริงใจ แต่คนรอบข้างหลอกลวงเรา เอาเปรียบและรังแกเราตลอด บางครั้งก็โดนทิ้ง แต่ก็กลับมาดีกับเราโดยไม่มีไรเกิดขึ้น เราโดนอะไรมากมาย ชีวิตเราเป็นแบบนี้ตลอดจนจบมหาลัย ทำงาน มาย้อนคิดถึงความหลังทีไรเราก็โกรธพ่อกับแม่ ที่สอนแต่ให้เราเป็นคนดี ซื่อ ว่านอนสอนง่าย แต่ไม่เคยสอนให้เราสู้คน ปกป้องตนเองเลย ชีวิตวัยเด็กและวัยเรียนของเราเลยโดนแกล้ง เอาเปรียบตลอด น้องของเราก็โดนเหมือนเราเช่นกัน น้องเคยได้ทุนช่วงประถม 1,000 บาท พอทุนมา ครูก็ฝากมาบอกว่าไม่ได้ทุนแล้วนะ แม่ก็ไม่ได้ไปถาม ต่อมาได้ทุนอีก 500 เป็นชื่อน้องเรา ให้น้องเราไปเซ็น แต่ยกทุนให้คนอื่น บอกว่าจนกว่า แม่เราก็ไม่ได้ไปถาม (แกเล่าให้ฟังตอนโต เราโมโหมาก เราบอกเขาว่าเขาไม่รู้จักปกป้องสิทธิเรา) วันนี้เลยระเบิดออกมาทั้งเราและน้อง พ่อเรายังสอนหลานให้หลีก หลบเขา อย่าไปยุ่งกับเขา แต่หลานบอกว่าเขาทำแล้ว แต่เพื่อนยังตามมาแกล้ง พ่อก็ยังสอนเหมือนเดิม เรากับน้องเลยบอกว่าอย่ายอม ไม่ต้องหนีถ้าเราไม่ผิด ให้ไปบอกคุณครู ถ้ายังมาอีกและลงมือก่อนให้โต้ตอบไปเลยอย่ากลัว เราอยากรู้ว่าเราสอนแบบนี้ผิดใหม่? สังคมปัจจุบันเป็นคนดี ซื่อ เชื่อฟังผู้ใหญ่ ว่านอนสอนง่าย ยังใช้ได้อยู่ไหม?
เราผิดไหม ที่เรารู้สึกโกรธพ่อกับแม่ที่สอนให้เราเป็นคนดีเกินไป??
เริ่มเรื่องเลยนะค่ะ วันนี้เรากลับมาบ้านเราเห็นหลานขอเราอยู่อนุบาล โดนเพื่อนที่โรงเรียนแกล้งมา มีรอยแผล พ่อกับแม่เรากำลังใส่ยาและสอนหลานเรา เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลานอยู่กับพ่อแม่เราค่ะ เราได้ยินแล้วเราโกรธ ลืมตัว เลยระเบิดอารมณ์ใส่ท่านทั้งสอง ท่านสอนอย่างที่เคยสอนเราเป๊ะ ตอนนี้เรารู้สึกสับสนไม่รู้ว่าเราคิดผิดไหม?
ขอเล่าย้อนกว่านะค่ะ ครอบครัวเราเป็นคนชนบทค่ะ ยากจน คนในหมู่บ้านมีลูกกัน 5-14 คน แต่แม่เรามดลูกไม่ดีเลยมีลูกแค่ 2 คน พ่อแม่เราเลยรักเรามาก ห่วง เรา ยิ่งสมัยเด็กเราป่วยบ่อยคงกลัวเราตาย เราสองคนพี่น้องเลยเป็นเด็กที่สะอาดกว่าคนอื่น เพียบพร้อมกว่าคนอื่น ในที่นี้คือเรามีรองเท้าแตะใส่ มีเสื้อใหม่ใส่คนล่ะ 2 ตัว ต่อปี คนอื่นไม่มี บ้านข้างๆ ปีนี้ พึ่งได้หมวกใหม่คนล่ะใบ พ่อแม่รักเรามากพาเข้าโบสถ์ตลอด สอนให้รักทุกคนเหมือนตนเอง สอนให้พูดเพราะๆ อย่าพูดหยาบ อย่าด่านินทาคนอื่น อย่ามีเรื่องกับคนอื่น อดทน คิดดี ทำดี ให้อภัย มีนำ้ใจ ฯลฯ ซึ่งสิ่งที่พ่อแม่สอนลวงแต่เป็นสิ่งดี เรายึดมั่นถึงมั่งและศรัทธา จนกลายเป็นบุคลิกของเรา ว่านอนสอนง่าย พอเริ่มเข้าโรงเรียน เราเริ่มโดนเพื่อนแกล้งเราได้เราได้แต่หลบและยอม เราโดนแกล้งบ่อยเวลาอยู่โรงเรียน ครูก็ช่วยบ้างแต่ครูไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลากลับมาบ้านเล่าให้พ่อแม่ฟังท่านก็ได้แต่สอนให้หลีกจากเขา อย่าไปยุ่งเขา เราก็ทำตาม เรารู้สึกว่าเรากลายเป็นคนไม่สู้คน กลัวคน อ่อนแอ น้องเราเคยโดนแกล้งเราก็ปกป้องเขาไม่ได้ เราพยายามจะปกป้องนะแต่ก็คิดไม่ออกว่าจะเริ่มต้นยังไงดี ว่ากล่าวใครไม่เป็น เพราะไม่เคยว่าใคร ให้อภัยและดีกับทุกคน เป็นแบบนี้ตลอด ตอน ป.4 เรามีเพื่อนคนหนึ่งคอยปกป้องเราเพราะเราให้ลอกการบ้าน เขาเก่ง สู้คน แข็งแรง ด่าเก่งมาก จนคนในห้องเกรงใจหมด เราอยู่ ป.6 เราโดนเพื่อนร่วมห้องด่า เพื่อนด่าเรายาวมาก หยาบคายสุด เราตอบเขาได้แค่ เธอนิสัยไม่ดี เรางง ในงง ว่าทำไมเราพูดไม่ทันเขา ด่าใครไม่เป็น ช่วงมัธยมเราโดนกระแนะกระแหนก พูดประชด เราก็โต้ตอบเขาไม่ได้ เราซื่อมาก พูดตรง จริงใจ แต่คนรอบข้างหลอกลวงเรา เอาเปรียบและรังแกเราตลอด บางครั้งก็โดนทิ้ง แต่ก็กลับมาดีกับเราโดยไม่มีไรเกิดขึ้น เราโดนอะไรมากมาย ชีวิตเราเป็นแบบนี้ตลอดจนจบมหาลัย ทำงาน มาย้อนคิดถึงความหลังทีไรเราก็โกรธพ่อกับแม่ ที่สอนแต่ให้เราเป็นคนดี ซื่อ ว่านอนสอนง่าย แต่ไม่เคยสอนให้เราสู้คน ปกป้องตนเองเลย ชีวิตวัยเด็กและวัยเรียนของเราเลยโดนแกล้ง เอาเปรียบตลอด น้องของเราก็โดนเหมือนเราเช่นกัน น้องเคยได้ทุนช่วงประถม 1,000 บาท พอทุนมา ครูก็ฝากมาบอกว่าไม่ได้ทุนแล้วนะ แม่ก็ไม่ได้ไปถาม ต่อมาได้ทุนอีก 500 เป็นชื่อน้องเรา ให้น้องเราไปเซ็น แต่ยกทุนให้คนอื่น บอกว่าจนกว่า แม่เราก็ไม่ได้ไปถาม (แกเล่าให้ฟังตอนโต เราโมโหมาก เราบอกเขาว่าเขาไม่รู้จักปกป้องสิทธิเรา) วันนี้เลยระเบิดออกมาทั้งเราและน้อง พ่อเรายังสอนหลานให้หลีก หลบเขา อย่าไปยุ่งกับเขา แต่หลานบอกว่าเขาทำแล้ว แต่เพื่อนยังตามมาแกล้ง พ่อก็ยังสอนเหมือนเดิม เรากับน้องเลยบอกว่าอย่ายอม ไม่ต้องหนีถ้าเราไม่ผิด ให้ไปบอกคุณครู ถ้ายังมาอีกและลงมือก่อนให้โต้ตอบไปเลยอย่ากลัว เราอยากรู้ว่าเราสอนแบบนี้ผิดใหม่? สังคมปัจจุบันเป็นคนดี ซื่อ เชื่อฟังผู้ใหญ่ ว่านอนสอนง่าย ยังใช้ได้อยู่ไหม?