เราเป็นเด็กปีหนึ่งที่มาเรียนต่างจังหวัด ได้กลับบ้านเดือนละครั้งเรารู้สึกไม่อยากติดต่อพ่อแม่จริงๆแล้ว ไม่อยากขอเงินหรือไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว
แต่ท้าวความก่อนเราเป็นเด็กที่อยู่กับคนเลี้ยงตั้งแต่สองเดือนและอยู่จนกระทั่งปัจจุบันเรากลับบ้านเราก็ไปนอนบ้านคนเลี้ยงซะส่วนใหญ่ เราเรียกคนเลี้ยงว่าพ่อและแม่ เขาดีกลับเราทุกอย่าง เอาง่ายเขาคือเราเหมือนลูกเลย คนเลี้ยงไม่มีลูกด้วยกัน แต่เราก็ติดต่อกับพ่อแม่จริงๆอยู่ ติดต่อตลอด
ช่วงม.4 เราปิดเทอมเราได้ไปทำงานเราได้เงินมาพ่อกับแม่จริงๆก็ขอยืมเรา บอกธุระจำเป็นต้องใช้เราก็ให้ ซึ่งพ่อเลี้ยงให้เงินเราไปทำงานแต่เขากลับไม่ได้อะไรเลย
ม.5เราก็ไปทำอีกเขาพ่อกับแม่จริงๆก็ทำเช่นเดิม
ม.6ช่วงระหว่างรอเข้ามหาลัยเราก็ไปแต่เราเก็บเงินเพื่อจ่ายค่าเทอมเทอมแรกเอง ค่าหอเราจ่ายเอง พ่อแม่จริงๆแทบไม่มีส่วนที่จ่ายเลย และเราตกลงกับพ่อเลี้ยงและพ่อแม่จริงๆว่าให้พ่อเลี้ยงให้เรา3000 และพ่อแม่จริงๆให้2000
บางทีเราก็น้อยใจทำไมเรารู้สึกเหมือนไม่ใช่ลูก เราคงอาศัยท้องเกิดมั้ง
แต่พ่อแม่จริงๆเขาเป็นหนี้แต่เราไม่รู้หนี้อะไรหนักหนา เขาเคยบอกว่าหมดแล้วแต่มันก็มีอีก เหมือนทำเท่าไหร่ก็ไม่พอ เรามีพี่อีก2คน เขาก็ทำงานช่วยกันผ่อนบ้านซึ่งเดือนประมาณ15000 ทั้งสองยังไม่มีครอบครัว
ช่วงเข้ามหาลัยพ่อแม่จริงๆเขาไปดูรถมือสองให้เราเพื่อมาใช้ในมหาลัย ตอนแรกเขาให้เราเอาแต่เราบอกว่าเอาไว้ก่อนซ่อมก็ยังไม่เสร็จ พอเราจำเป็นต้องใช้บอกให้เขาเอามาให้เอาก็บอกสิ้นเดือนกันยาบ้าง เราก็รอณ ตอนนี้ยังไม่ได้ เราบอกเขาว่าเราจะเป็นต้องใช้เอาให้สิ้นเดือนนี้คือเสาร์อาทิตย์ที่จะมาถึง เขาบอกเราว่าไม่มีเงิน เงินอีกแล้ว เขาบอกว่าซื้อรถให้เราแต่เรายังไม่เคยได้เอามาใช้เลย แล้วเงินเดือนละ2000 ถ้าเราไม่ทวงเขาก็เหมือนจะไม่โอนให้ เดือนนี้ก็โอนช้ามา4-5วัน เราให้โอนทุกสิ้นเดือน. ยังดีที่มีเงินพ่อแม่เลี้ยงที่โอนให้มา เราคิดนะถ้าไม่มีพ่อแม่เลี้ยงทำไง เราเคยแกล้งบอกแม่จริงๆว่าเงินหมดเข้าบอกให้เราไปขอแม่เลี้ยง เหมือนเขาโยนเราให้พ่อแม่เลี้ยงอ่ะ แล้วช่วงตอนป.5-ม.6 พ่อเลี้ยงก็เป็นคนให้เงินเลยไปกินที่โรงเรียนทุกวัน และบางทีก็จ่ายค่าเทอมให้เราอีกด้วย พ่อแม่เลี้ยงๆเขาไม่เคยอยากได้อะไรของเราเลยเรารู้สึกได้ เขาให้เราทุกอย่าง
เราไม่รู้จะจัดการกับความคิดที่ไม่ใช่ลูกยังไงดี พ่อแม่จริงๆสมควรเป็นพ่อแม่เรามั้ย บางทีเราก็คิดแล้วก็น้ำตามันไหลออกมาเอง ยิ่งคิดยิ่งนอนไม่หลับอย่างเช่นวันนี้
เหมือนไม่ใช่ลูก?
แต่ท้าวความก่อนเราเป็นเด็กที่อยู่กับคนเลี้ยงตั้งแต่สองเดือนและอยู่จนกระทั่งปัจจุบันเรากลับบ้านเราก็ไปนอนบ้านคนเลี้ยงซะส่วนใหญ่ เราเรียกคนเลี้ยงว่าพ่อและแม่ เขาดีกลับเราทุกอย่าง เอาง่ายเขาคือเราเหมือนลูกเลย คนเลี้ยงไม่มีลูกด้วยกัน แต่เราก็ติดต่อกับพ่อแม่จริงๆอยู่ ติดต่อตลอด
ช่วงม.4 เราปิดเทอมเราได้ไปทำงานเราได้เงินมาพ่อกับแม่จริงๆก็ขอยืมเรา บอกธุระจำเป็นต้องใช้เราก็ให้ ซึ่งพ่อเลี้ยงให้เงินเราไปทำงานแต่เขากลับไม่ได้อะไรเลย
ม.5เราก็ไปทำอีกเขาพ่อกับแม่จริงๆก็ทำเช่นเดิม
ม.6ช่วงระหว่างรอเข้ามหาลัยเราก็ไปแต่เราเก็บเงินเพื่อจ่ายค่าเทอมเทอมแรกเอง ค่าหอเราจ่ายเอง พ่อแม่จริงๆแทบไม่มีส่วนที่จ่ายเลย และเราตกลงกับพ่อเลี้ยงและพ่อแม่จริงๆว่าให้พ่อเลี้ยงให้เรา3000 และพ่อแม่จริงๆให้2000
บางทีเราก็น้อยใจทำไมเรารู้สึกเหมือนไม่ใช่ลูก เราคงอาศัยท้องเกิดมั้ง
แต่พ่อแม่จริงๆเขาเป็นหนี้แต่เราไม่รู้หนี้อะไรหนักหนา เขาเคยบอกว่าหมดแล้วแต่มันก็มีอีก เหมือนทำเท่าไหร่ก็ไม่พอ เรามีพี่อีก2คน เขาก็ทำงานช่วยกันผ่อนบ้านซึ่งเดือนประมาณ15000 ทั้งสองยังไม่มีครอบครัว
ช่วงเข้ามหาลัยพ่อแม่จริงๆเขาไปดูรถมือสองให้เราเพื่อมาใช้ในมหาลัย ตอนแรกเขาให้เราเอาแต่เราบอกว่าเอาไว้ก่อนซ่อมก็ยังไม่เสร็จ พอเราจำเป็นต้องใช้บอกให้เขาเอามาให้เอาก็บอกสิ้นเดือนกันยาบ้าง เราก็รอณ ตอนนี้ยังไม่ได้ เราบอกเขาว่าเราจะเป็นต้องใช้เอาให้สิ้นเดือนนี้คือเสาร์อาทิตย์ที่จะมาถึง เขาบอกเราว่าไม่มีเงิน เงินอีกแล้ว เขาบอกว่าซื้อรถให้เราแต่เรายังไม่เคยได้เอามาใช้เลย แล้วเงินเดือนละ2000 ถ้าเราไม่ทวงเขาก็เหมือนจะไม่โอนให้ เดือนนี้ก็โอนช้ามา4-5วัน เราให้โอนทุกสิ้นเดือน. ยังดีที่มีเงินพ่อแม่เลี้ยงที่โอนให้มา เราคิดนะถ้าไม่มีพ่อแม่เลี้ยงทำไง เราเคยแกล้งบอกแม่จริงๆว่าเงินหมดเข้าบอกให้เราไปขอแม่เลี้ยง เหมือนเขาโยนเราให้พ่อแม่เลี้ยงอ่ะ แล้วช่วงตอนป.5-ม.6 พ่อเลี้ยงก็เป็นคนให้เงินเลยไปกินที่โรงเรียนทุกวัน และบางทีก็จ่ายค่าเทอมให้เราอีกด้วย พ่อแม่เลี้ยงๆเขาไม่เคยอยากได้อะไรของเราเลยเรารู้สึกได้ เขาให้เราทุกอย่าง
เราไม่รู้จะจัดการกับความคิดที่ไม่ใช่ลูกยังไงดี พ่อแม่จริงๆสมควรเป็นพ่อแม่เรามั้ย บางทีเราก็คิดแล้วก็น้ำตามันไหลออกมาเอง ยิ่งคิดยิ่งนอนไม่หลับอย่างเช่นวันนี้